Historia małego chłopca z Wielkiej Brytanii chorego na nieuleczalną chorobę mózgu wstrząsnęła opinią publiczną całej Europy. W tej historii wiele rzeczy jest bardzo niezrozumiałych. Skąd wziął się upór lekarzy, by dziecko jak najszybciej uśmiercić? Dlaczego w ogóle nie szanowano opinii rodziców?

Dlaczego nie dano szansy innym lekarzom, by podjęli jakieś działania? Podejrzeń jest wiele, między innymi najoczywistsze – że lekarze chcieli za wszelką cenę ukryć błędy swoje lub swoich kolegów.

Brytyjska służba zdrowia, jeżeli ktoś miał z nią kontakt, uczy szacunku do naszych lekarzy.

Korporacyjna klanowość łączy się tam z niską jakością usług. Towarzyszy jeszcze temu buta i traktowanie pacjenta jak bezwolnego żebraka. Nie zmienia to jednak faktu, że ta sprawa przekracza mankamenty słabego systemu opieki medycznej. Świat podzielił się na tych, którzy uważają, że komfort życia jest ważniejszy niż samo życie, i tych, dla których życie jest świętością. Czy w tej sprawie miał coś do powiedzenia mały Alfie? Czy jego uśmiech, przytulanie się do rodziców, łaknienie ciepła to nie było pragnienie życia? Dlaczego mu to zabrano? Dlaczego nie pozwolono przeżyć choćby tych krótkich chwil z nami? Bo nie rozwijał się zgodnie z przyjętymi normami? Niszczenie czyjegoś życia w imię wygody społeczności to najgorsza z norm. Gdyby jeszcze wiązało się to z jakimiś dramatycznymi wyrzeczeniami... Ale rodzice pragnęli jego życia, inne państwa gotowe były pomóc. Tego życia nie chciał jedynie otaczający go system prawny i polityczny. Czy chcemy takiego świata? Czy ten świat jest dla kogokolwiek z nas? Możemy go zmienić. To od nas zależy, jak będzie urządzona Polska, a przy odpowiedniej determinacji – Europa. Z tego mogą czerpać inne kraje. Zyskaliśmy tutaj silne przekonanie, że to Europa może czegoś się od nas nauczyć. I może warto zamienić to przekonanie na misję.

za: http://niezalezna.pl