Witamy serdecznie na stronie internetowej Oddziału Łódzkiego
Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy.

Mamy nadzieję, że ułatwimy Państwu docieranie do rzetelnej informacji. Tutaj chcemy prezentować wielkość oraz problemy naszego Kościoła, zagadnienia społeczne, cywilizacyjne, publikacje członków Stowarzyszenia, stanowiska w ważnych kwestiach. Nie będziemy konkurować w informacjach bieżących z innymi portalami (niektóre z nich wskazujemy w odnośnikach), natomiast gorąco zapraszamy do lektury wszystkich tekstów - ich aktualność znacznie przekracza czas prezentacji na stronie głównej. Zachęcamy do korzystania z odnośników: "Publikacje" i "Polecane". Mamy nadzieję na stały rozwój strony dzięki aktywnej współpracy użytkowników. Z góry dziękujemy za materiały, uwagi, propozycje.
Prosimy kierować je na adres: lodz@katolickie.media.pl

Polecane

Kochany, nienawidzony, oglądany

Program dla widza, a nie dla elity. Ale nieodmóżdżający, tylko odwrotnie – pokazujący to, co wśród zwykłych Polaków wspaniałe, mądre, ale też dowcipne czy zadziorne. I ludzi dotąd w mediach pomijanych. Ta filozofia Michała Rachonia, połączona z przeniesieniem do Polski najnowocześniejszych amerykańskich telewizyjnych technik, przyniosła mu sukces. A z nim także wielu wrogów. Co zabawne, po cichu… zżynających wprowadzone przez niego pomysły.

30 lat temu ja w „Teleexpressie” mówiłem: „Ruszamy!”, dziś Michał Rachoń mówi: „Jedziemy!” – mówi Wojciech Reszczyński, twórca „Teleexpressu” i pierwszy prezenter „Wiadomości” w TVP. Wówczas styl Reszczyńskiego był czymś bardzo mocno odmiennym od tego, czym było telewizyjne dziennikarstwo w PRL. Rewolucja, jaką w telewizyjnym dziennikarstwie wprowadza Michał Rachoń, nie jest może tak uderzająca wizualnie, jak w chwili, gdy „telewizor” odchodził od siermiężnego PRL, ale głębsza, gdy chodzi o skutki.

Cejrowski: skopiowaliśmy tylko dobre amerykańskie rozwiązania

Wojciech Cejrowski, z którym rozmowy w czwartkowym programie „Minęła dwudziesta” biją rekordy popularności [współpraca z Wojciechem Cejrowskim została zawieszona z końcem listopada 2018 r.], zadzwonił do Rachonia z Ameryki i zaproponował mu współpracę. Ten przyjął propozycję rozmów z „osobistym korespondentem” i wiele jego sugestii. – Po pierwsze kazałem skopiować DOBRE amerykańskie rozwiązania, czyli obaj patrzymy prosto do kamery, a nie na siebie nawzajem, w naszej rozmowie nie ukrywamy naszych poglądów (gwiazdy amerykańskiego dziennikarstwa nigdy nie ukrywają) oraz ja nadaję od siebie z mojego studia w moim domu, tak jak to robią stali korespondenci najlepszej stacji newsowej Fox News – mówi „Gazecie Polskiej” Cejrowski.

Co zabawne, te elementy programu Rachonia, które najczęściej bywają krytykowane przez jego wrogów jako propaganda, w niemałej części przeniesione są właśnie z programów amerykańskich, bo Rachoń przez lata nałogowo oglądał Fox News. Sektor „Jedziemy”, czyli wstęp wygłaszany przez prowadzącego na początku „Minęła dwudziesta” przeplatany fragmentami materiałów filmowych, jest składnikiem najpoważniejszych programów w Ameryce, prowadzonych przez najbardziej doświadczonych publicystów.

Nowości wprowadzane przez Rachonia usiłowano ośmieszać. Portal Gazeta.pl napisał, iż Brytyjczyk Ben Stanley zobaczył „Minęła dwudziesta” i zastanawiał się, czy to telewizja publiczna czy gra komputerowa, bo na ekranie zobaczył okienka z twarzami wszystkich komentatorów reagujących na wypowiedzi innych. Ośmieszanie trwało jednak krótko, bo niebawem pomysły Rachonia zaczęły powielać stacje komercyjne, a nawet niektóre programy… sportowe.

Wkurzyć, zaciekawić, rozśmieszyć

Wkurzyć, zaciekawić i rozśmieszyć widza – tylko taki odcinek programu, w którym pojawiają się wszystkie te trzy elementy, Michał Rachoń uznaje za udany.

Przeniesienie technik z amerykańskich programów, przy których TVN czy Polsat zostają daleko w tyle, nie dałoby sukcesu, gdyby nie nasycenie ich polską treścią. Hasło „z widzem, a nie z elitami” odnieść się musiało do konkretnej polskiej rzeczywistości.

Standardowy program publicystyczny w III RP to taki, w którym przedstawiciele elit rozmawiają ze sobą, a widz może przysłuchiwać się ich światłym wypowiedziom. Rachoń udowodnił, że widzowie chcą oglądać w roli komentatorów ludzi z krwi i kości, których prawo do występowania w telewizorze wynika ze skutecznego zmagania się z problemami i układami, z którymi – często mniej skutecznie – zmagają się oni sami. I nie występują oni w programie w roli egzotycznej ciekawostki, ale poważnie traktowanych ekspertów.

Dlatego w „Minęła dwudziesta” pojawiają się komentatorzy, których doświadczenie życiowe, w tym także toczone w życiu boje z systemem, czynią z nich ciekawszych rozmówców od bezpłciowych „ekspertów”. Takich, dla których legitymacją do występów są dyplom czy profesura. Rachoń udowodnił, że Ryszard Majdzik czy Andrzej Rozpłochowski zwyczajnie „oglądają się” lepiej niż etatowy komentator TVN i Polsatu prof. Ireneusz Krzemiński.

Przed Rachoniem łączenie się z lokalnymi ośrodkami w TVP, skąd komentują wydarzenia publicyści spoza Warszawy, było ostatecznością traktowaną jako wymagająca ambarasu niedogodność. W „Minęła dwudziesta”, programie mocno dostrzegającym Polskę poza Warszawą, stało się to normą.

Wkrótce podobnie zaczęli postępować prowadzący inne programy. I okazało się, że ograniczanie się do komentatorów wyłącznie warszawskich zubaża program. A komentatorzy z innych miast lepiej dostrzegają zjawiska w stolicy mało zauważalne.

Jan Pietrzak: bez emocji nie ma dobrej telewizji

Jan Pietrzak, jeden ze stałych komentatorów programu „Minęła dwudziesta”, tak mówi o przyczynach, dla których zdecydował się na tę współpracę: – Ten program ma swoją temperaturę, emocje. U nas prowadzący, z wyjątkiem skandalistów, są przeważnie układni, grzeczni, rutynowi starają się nie budzić kontrowersji. A emocje są ważne, niezbędne. Jak mówi, Michał Rachoń zaskakuje go znajomością szczegółów różnych wydarzeń, których nie znają widzowie, a czasem i komentatorzy.

Dr Jerzy Targalski, wykładowca, który uczył Michała Rachonia na studiach, stwierdza, że jego „leniwy” student zaskakuje go pracowitością jako prowadzący. – W przeciwieństwie do innych Rachoń przygotowuje się do programów, one pobudzają do dyskusji. Wielu prowadzących u nas nie ma pojęcia, o czym mówi, potrafi bełkotać na dowolny temat. Jego zdaniem bojkot programów Rachonia przez totalną opozycję tylko mu się przysłużył, w przeciwieństwie do owej opozycji. – Oby trwał jak najdłużej – ironizuje.

„Minęła dwudziesta” trafia na polską wieś czy do małych miast, których rzeczywistość jest przeważnie obca warszawskim dziennikarzom. Na wieś jeżdżą reporterzy programu choćby po to, aby zapytać rolników, co sądzą o wypowiedzi Doroty Stalińskiej, która oburzyła się, że rząd, który śmiał krytykować unijne władze, teraz „wyciąga ręce do UE po dopłaty dla rolników”. Notabene gdyby nie „Minęła dwudziesta”, ta kuriozalna wypowiedź przeszłaby niezauważona.

Tradycyjną rolą programów publicystycznych jest komentowanie newsów, których dostarczają programy informacyjne. Zespół „Minęła dwudziesta” łamie tę zasadę – szuka własnych newsów, a także korzysta z filmików, które są dostępne w internecie, ale nie wzbudziły zainteresowania mainstreamu. Albo nagłaśnia materiały informacyjne stworzone przez inne media, ale niesprawiedliwie niedocenione. Program ten pokazał podczas słynnego „ciamajdanu” śpiewającą w Sejmie Joannę Muchę. To Michał Rachoń ujawnił też oszustwo Wojciecha Diduszki, który położył się na jezdni i udawał ofiarę pisowskiego reżimu.

Zgasiła Rachonia, zostanie gwiazdą PO

Paradoksalnie Rachonia dowartościowują same media mainstreamu, które każdą względnie udaną szermierkę słowną w jego programie w wykonaniu polityka opozycji przedstawiają niemal jako… najważniejsze wydarzenie polityczne w kraju. Gwiazdą jednego dnia została w ten sposób posłanka PO Izabela Leszczyna, fetowana tytułami „W tym programie TVP zwykle są sami mężczyźni. Teraz Rachoń zaprosił posłankę. Szybko pożałował” oraz „Zgasiła Rachonia i staje się główną twarzą PO”. Notabene polemika okazała się wyrwana z kontekstu, a kolejnych błyskotliwych sukcesach „głównej twarzy PO” jakoś nie usłyszeliśmy.

Piotr Zaremba zarzucił jakiś czas temu Michałowi Rachoniowi, że nie jest moderatorem dyskusji. I to prawda, nie jest i nie chce nim być. Tak jak do roli moderatora nie ograniczają się najważniejsi amerykańscy publicyści telewizyjni. – Zauważyłem, że Rachoń kocha Amerykę w takim dobrym sensie. Fascynuje się ich polityką zbudowaną na wolnościach obywatelskich. Nie jest ślepy ani głupi – widzi wady, ale kocha pomimo tych wad. Jedyny znany mi facet po polskiej stronie oceanu, który FASCYNUJE się amerykańską polityką w taki sposób, jak technolog fascynuje się nową maszyną do robienia masła – mówi o tym Wojciech Cejrowski.

Dlatego „Minęła dwudziesta”, stojąc zdecydowanie po jasnej stronie mocy, nie serwuje nudnej propagandy pod dyktando rządzącej partii i jej przekazów dnia, a ma własny przekaz, nierzadko bardziej antysystemowy.

Rachoń dowiódł – w sumie przypadkowo – że przekazy dnia partii politycznych zabijają telewizyjną publicystykę. Widz niezależnie od tego, jaki program włączy, ma do czynienia ze zderzeniem tych samych argumentów, tylko wypowiadanych w lepszym lub gorszym wykonaniu i zależnych od linii programowej stacji proporcjach.

Jak to możliwe, że gdy programy Rachonia przestała odwiedzać totalna opozycja, zamiast której zaczęli się pojawiać częściej politycy SLD, Kukiza’15 czy posłowie niezależni, ich oglądalność wzrosła? Prawdopodobnie właśnie dlatego, że widz znudzony jest przekazami dnia wszędzie obecnej PO i reszty totalnej opozycji, a inni przeciwnicy PiS są mniej przewidywalni i mniej sztampowi!

Plastusie i satyryczne minutówki

Rachoń należał do pierwszych dziennikarzy telewizyjnych, którzy tak mocno powiązali swoje programy z mediami społecznościowymi. Skutecznie robił to już w Telewizji Republika, a na szerszą skalę rozwinął w TVP. Ale rozwiązań nowocześniejszych niż te w TVN i Polsacie wprowadził o wiele więcej. W typowym programie publicystycznym kilku komentatorów wypowiada się na kilka poruszanych tematów. Często bardzo różnych – jak np. ostatnio zadyma pod parlamentem, prawo konstytucyjne i zmiana ordynacji do Parlamentu Europejskiego. Rzadko zdarza się sytuacja, by któryś z nich znał się czy interesował wszystkimi trzema. Przeważnie szczególnie zainteresowani są jednym z nich.

W „Minęła dwudziesta” tematów bywa nawet pięć, ale na każdy z nich wypowiadają się inni komentatorzy, szczególnie zainteresowani daną dziedziną. I to daje efekty.

Plastusie, czyli minutowe filmiki Barbary Pieli z tworzonymi przez nią kukiełkami przedstawiającymi żarty na temat znanych postaci życia publicznego, są oczekiwane przez widzów i stały się niejako nagrodą za obejrzenie dyskusji na poważne tematy. Podobną rolę odgrywały satyryczne minutowe komentarze Jonasza Rewińskiego.

Jerzy Targalski: oby bojkot trwał jak najdłużej

Jak Wojciech Reszczyński ocenia młodszego kolegę po fachu, który w jakimś stopniu rewolucjonizuje to, co on sam niegdyś stworzył? – Jestem pełen uznania dla Michała Rachonia, gdy chodzi o treść jego programów. Pokazuje ważne tematy, które pomijają inni, bardzo aktualne, świeże, a równocześnie udokumentowane – stwierdza.

A rewolucja, gdy chodzi o formę? – Tu oczywiście zdania są podzielone – uważa Reszczyński. Pozytywnie ocenia przywracanie życiu publicznemu postaci pomijanych, a niezwykle ciekawych, jak Jan Pietrzak czy Andrzej Rosiewicz. A Wojciech Cejrowski? – Pojawienie się Cejrowskiego jest samym w sobie schow telewizyjnym, a jego znajomość Polski i Ameryki oraz niezłomna postawa są wartością dodaną. Oczywiście Cejrowski nie trafia do wszystkich z racji na jego poglądy. Ale przyznaję, że słuchając go, zdarzyło mi się parę razy szczerze roześmiać, co w czasie oglądania występujących w telewizji kabaretów nie zdarza mi się nigdy.


Piotr Lisiewicz

za:niezalezna.pl

Copyright © 2017. All Rights Reserved.