Wielu chrześcijan wyznaje, że nigdy w swoim życiu nie spotkało Boga.
Choć myślą nieraz o Bogu jako o Stwórcy nieba i ziemi,
wydaje się im, że pozostaje On bardzo daleko od ich życia.
Nigdy nie stał się On dla nich Tym, do Kogo się mówi.

Ci ludzie z reguły nie szukają kontaktu z Bogiem, nie ma w ich życiu modlitwy.
Niepokój, wewnętrzną pustkę zagłuszają hałasem mediów, płytkiej rozrywki, używkami.
Jedynie niewielu odkrywa, że chrześcijaństwo to nie tyle pewien sposób życia,
pewna taka czy inna filozofia, określona moralność, ile przede wszystkim spotkanie z Osobą – Bogiem żywym i prawdziwym.
Wielu chrześcijan, którzy za młodych lat modlili się całym sercem, w późniejszych latach swojego życia zaczyna powątpiewać, czy nie padli ofiarą złudzenia, iluzji, czy odpowiedź Boga, jaką w swym przekonaniu otrzymali w czasie modlitwy, nie była jedynie odbiciem ich pragnień.
Dlatego jest niezwykle ważne, by wzorem św. Augustyna szukać Boga we wnętrzu swojego serca.
Jeżeli nie nauczą się tego w Kościele, są narażeni na niebezpieczeństwo przyłączenia siępóźniej do jakiejś sekty, której członkowie będą im się wydawali
bardziej „religijni”, bardziej „wewnętrzni” niż inni chrześcijanie.
Od nieokreślonego poczucia sacrum, od jedynie emocjonalnego
poszukiwania tego wymiaru ludzkiej egzystencji, poprzez który człowiek instynktownie zwraca się do Boga, trzeba przejść do modlitwy jako rozmowy z Bogiem.
Ci, którzy w swoim życiu zwracają się do Boga, polecają Mu swoje radości, troski i cierpienia, otrzymują odpowiedź.
Szczególną drogą do odkrycia Boga jest otwarcie swojego serca na słowo, które kieruje do nas Bóg przez Pismo Święte,
często głoszone przez ludzi, których Bóg stawia na drodze naszego życia, lub które trafia do nas podczas jego lektury,
także przez odczytywanie kierowanych specjalnie do nas znaków czasu.
Natomiast Duch Święty może sprawić, że to słowo może jakoś wyraźniej, intensywniej da się usłyszeć w naszym sercu.
Pisze św. Paweł: „Żywe jest bowiem słowo Boże, skuteczne [...], zdolne osądzić pragnienia i myśli serca” (Hbr 4, 12).

Ks.dr Waldemar Kulbat