Homilia ks. abp. Stanisława Gądeckiego, przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski, wygłoszona podczas Mszy św. sprawowanej na Jasnej Górze dla uczestników XXV Pielgrzymki Rodziny Radia Maryja.

Ekscelencje, Najczcigodniejsi Księża Biskupi,

Pani Premier, Panowie Ministrowie,

Czcigodni Ojcowie Paulini,

Przewielebny Ojcze Dyrektorze,

Drodzy Ojcowie Redemptoryści,

Wszyscy kapłani i osoby życia konsekrowanego,

Współpracownicy Radia Maryja i TV Trwam,

Pracownicy Telewizji Matki Angeliki języka niemieckiego,

Pracownicy i studenci Wyższej Szkoły Kultury Społecznej i Medialnej,

Członkowie Zespołu Wspierania Radia Maryja,

Członkowie Fundacji Lux Veritatis,

Wszyscy drodzy pielgrzymi przybyli do serca Jasnogórskiej Matki.



25. Pielgrzymka Rodziny Radia Maryja dotarła do celu. Stanęła w progach jasnogórskiego sanktuarium i wpatruje się w dom swojej patronki i Matki, Jasnogórskiej Pani. Pragnie przedstawiać Jej wszystkie sprawy, tak sprawy osobiste, jak i te, które dotyczą Radia Maryja, TV Trwam i innych dzieł służących nowej ewangelizacji. Pragnie w modlitwie wyrazić swoją wdzięczność za Jej nieustanną opiekę nad tą rozgłośnią, pragnącą wspomagać formację religijną i patriotyczną Polaków. Chce również wyrazić wdzięczność za powstanie świątyni pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny Gwiazdy Nowej Ewangelizacji i św. Jana Pawła II w Toruniu.

,,Maryjo – Tyś uśmiechem Boga ku nam

i naszym uśmiechem ku Bogu,

Smutki nasze gubimy

na Twej radości progu”.

I tak oto, stoimy na tym świętym miejscu nie tylko po to, aby wspominać przeszłość, ale także, by podjąć refleksję nad naszą przyszłością. Chcemy zastanowić się najpierw nad tym, o co prosił mnie Ojciec Dyrektor – nad konsekwencjami Chrztu Polski, a z uwagi na Rok Miłosierdzia – także nad czekającymi nas przyszłymi zadaniami.

1. Owoce Chrztu Polski

Pierwszą sprawą są konsekwencje Chrztu Polski. Przejmując władzę po swoim ojcu, książę Mieszko I podjął – już na początku swego panowania – najważniejszą decyzję dla całych naszych dziejów. Kierując się przewidywanymi korzyściami politycznymi, ale przede wszystkim prostą i szczerą wiarą, przyjął chrzest w 966 roku.

Chrzest ten miał dla niego przede wszystkim znaczenie osobiste. W tym momencie nasz książę dokonał radykalnego zwrotu duchowego. On nie przeszedł z jednej religii do drugiej; z religii pogańskiej do religii chrześcijańskiej. On przeszedł od kultu stworzeń do kultu Stworzyciela. Od kultu dzieła rąk boskich (tj. elementów tego świata takich jak: słońce, księżyc, zjawiska pogodowe, „święte” drzewa, „święte” zwierzęta) do kultu samego Boga. W tym momencie otrzymał Ewangelię, którą miał wyznawać oraz konkretną formę życia chrześcijańskiego, którą miał praktykować. Przez chrzest znalazł się w Kościele, tj. w nowym środowisku, w nowym sposobie wspólnego myślenia i działania. Otwarła się przed nim droga zbawienia.

Ale chrzest miał dla księcia nie tylko wymiar osobisty, miał on również swój wymiar społeczny, kulturowy, narodowy i państwowy. Chrzest bowiem oświecił całe nasze życie społeczne. Ukazał ostateczny cel wszystkiego w Bogu, który nas kocha. Trudno objąć jednym spojrzeniem wszystkie dobrodziejstwa, jakie przyniósł Polakom chrzest święty. Błogosławiony papież Paweł VI z okazji 1000-lecia Chrztu Polski powiedział tak: „Wiara chrześcijańska, język i alfabet łaciński, sumienie obywatelskie świata zachodniego wspólnie dały początek całości nowej kultury narodu polskiego, która nieprzerwanie miała dawać później poprzez swoje instytucje polityczne, religijne, edukacyjne i artystyczne świadectwo swojej niewzruszonej żywotności moralnej, swojej charakterystycznej spójności z cywilizacją europejską i swojej wyjątkowej oryginalności etnicznej, przez tysiąc lat burzliwej i chwalebnej historii”. Nie można zanurzyć się w polskiej historii, sztuce, literaturze, w wydarzeniach społecznych i politycznych Polski, nie uznając, że na wszystkie te dziedziny głęboki wpływ wywarła i ukształtowała je mocna wiara, która przezwyciężyła wiele przeciwności i prób, jak dom zbudowany na skale.

Od momentu przyjęcia chrztu Kościół stał się jednym z najważniejszych fundamentów państwa polskiego. Nowa organizacja kościelna – w postaci arcybiskupstwa gnieźnieńskiego (1000. roku) – spoiła państwo polskie w jedną całość. Gdy później – w czasie rozbicia dzielnicowego – Polska rozpadła się na poszczególne księstwa, świadomość przynależności ich mieszkańców do wspólnej prowincji gnieźnieńskiej była najważniejszym czynnikiem w procesie zjednoczenia i odrodzenia państwa polskiego. Wierzono, że Polska zrośnie się cudownie w jedną całość, podobnie jak niegdyś ciało św. Stanisława.

Przyjęcie chrztu od pierwszych chwil zaowocowało rozwojem kultury polskiej we wszystkich dziedzinach. Na ziemie Polski przybywali wybitni ówcześni intelektualiści. Wszyscy ci twórcy, jak i też późniejsi, inspirowali się wiarą, chrześcijańskimi naukami. Ludzie Kościoła organizowali powstanie pierwszych polskich uniwersytetów w Krakowie (1364/1400 r.) i Wilnie (1579 r.). Spośród ludzi Kościoła w Polsce wywodził się jeden z najwybitniejszych uczonych wszechczasów – Mikołaj Kopernik. Polski przekład Pisma Świętego autorstwa polskiego jezuity Jakuba Wujka z końca XVI wieku przyczynił się do powstania języka literackiego i ostatecznego ukształtowania się dzisiejszego języka polskiego. Tematyka religijna począwszy od Psałterza Dawidów Jana Kochanowskiego, a skończywszy na przekładach biblijnych Czesława Miłosza była nieprzerwanie obecna w polskiej literaturze i sztuce.

Przez ponad tysiąc lat – tak w czasach dobrych, jak i w czasach złych – wiara chrześcijańska „zrodziła przeobfite duchowe owoce, a tylu Polaków znakomicie wyróżniło się wyznawaniem i obroną wiary, zachowaniem nadziei oraz praktykowaniem miłości”. Polacy – rozważając życie i gorliwość świętych biskupów i męczenników, Wojciecha i Stanisława, którzy w początkach chrześcijaństwa na tej ziemi złożyli najwyższe świadectwo – nie tylko okazali wierność wobec Urzędu Nauczycielskiego Kościoła i Następców Piotra, lecz również przysłużyli się bardzo do rozwoju kultury na ziemi polskiej. Kościół wyniósł też do godności ołtarza licznych synów i córki polskiej ziemi, którzy w różnych okresach ukazywali w sposób heroiczny chrześcijańskie cnoty lub zostali ozdobieni palmą męczeństwa. Tyle niech wystarczy o pierwszej sprawie, czyli o przeszłości, o owocach dotychczasowych Chrztu Polski.

2. Przyszłe zadanie

A teraz druga sprawa, czyli nasza przyszłość. Ta przyszłość zależy od tego, czy jesteśmy w stanie przyswoić sobie wartości, które zostały nam przekazane przez naszych poprzedników w wierze. „Zachęcam was” – mówił do nas Legat papieski na stadionie w Poznaniu – ,,abyście nigdy nie traktowali niczego jako osiągnięte raz na zawsze, tak jakby, na przykład, poświęcenie, wiara i odwaga minionych pokoleń wystarczyły, żeby iść pewniej i uchronić się od wszelkich niebezpieczeństw”.

Każde pokolenie jest wezwane do przyswojenia sobie w sposób autentyczny i oryginalny tradycji i wartości, jakie zostały mu przekazane, sprawiając, by otrzymany dar zaowocował na nowo w jego epoce i w nowych okolicznościach. Każdy [z osobna], poprzez codzienne pójście za Chrystusem, musi sobie przyswoić skarb prawdy i łaski, które są jemu proponowane i przekazywane przez dziedzictwo przeszłości.

A jak się u nas przedstawia dzisiaj owo przyswajanie sobie „skarbów prawdy i łaski”? Dzisiaj Polacy to w przeważającej części katolicy; przynależność do tego wyznania deklaruje aż 92,8 procent osób. Bylibyśmy jednak ślepi, gdybyśmy nie dostrzegli rys i pęknięć w przestrzeni wiary dzisiejszych Polaków. Gdybyśmy nie dostrzegli stopniowo wkraczającego zeświecczenia, szczególnie nasilonego w młodym pokoleniu. Wielu katolików nie stara się wcale łączyć Ewangelii z codziennym doświadczeniem. Nauczanie Kościoła jest ciągle słabo znane, relatywizowane lub wręcz pomijane w codziennych wyborach. Nawet niektórzy z tych, którzy deklarują regularne uczestnictwo w praktykach religijnych, nie stosują się w codziennym życiu do wskazań Kościoła katolickiego. Przez wielu nauczanie Kościoła jest traktowane jak jedzenie na szwedzkim stole, z którego wybiera się tylko te potrawy, które nam smakują. Jedynie co trzeci dorosły Polak (31%) uważa, że katolickie zasady moralne są najlepszym rozwiązaniem. Co czwarty natomiast (26%) twierdzi, że określone sytuacje życiowe wymagają weryfikacji katolickich zasad i uzupełnienia ich innymi normami. Ponad jedna trzecia badanych (36%) przyznaje słuszność większości zasad, jednak nie ze wszystkimi się zgadza, a do tego jest przekonana o ich niewystarczalności.

Papież Franciszek przewidział ten stan rzeczy. Przestrzega nas przed tego rodzaju zagubieniem duchowym, przed przyzwyczajeniem do wygody i chciwym sercem: „Wielkim niebezpieczeństwem współczesnego świata, z jego wieloraką i przygniatającą ofertą konsumpcji jest smutek rodzący się w przyzwyczajonym do wygody i chciwym sercu, towarzyszący chorobliwemu poszukiwaniu powierzchownych przyjemności oraz wyizolowanemu sumieniu. Kiedy życie wewnętrzne zamyka się we własnych interesach, nie ma już miejsca dla innych, nie liczą się ubodzy, nie słucha się już więcej głosu Bożego, nie doświadcza się słodkiej radości z Jego miłości, zanika entuzjazm czynienia dobra. To niebezpieczeństwo nieuchronnie i stale zagraża również wierzącym. […] nie jest to życie w Duchu rodzące się z serca zmartwychwstałego Chrystusa”.

Tymczasem Kościół w Polsce jest powołany do tego, by zakorzeniony w Chrystusie przez chrzest wyznawał z pokorą i odwagą wiarę w Niego, świadcząc o tym czynami miłosierdzia. Miłosierdzie jest bowiem wyrazem wiary, a wiara jest podstawą miłosierdzia. Temu zasadniczemu celowi winny być podporządkowane wszystkie nasze instytucje kościelne, struktury i organizmy duszpasterskie. Miłosierdzia przede wszystkim winny uczyć swoich widzów i słuchaczy także TV Trwam i Radio Maryja.

Nie wystarczy sama dbałość o poprawność doktryny, konieczne jest wierne naśladowanie Jezusa, który utożsamia się z „najmniejszymi”, utożsamia się z wszelką formą ludzkiej nędzy materialnej i duchowej.

Dlatego właśnie papież Franciszek prosił dnia 6 września 2015 roku: „by każda parafia, każdy klasztor i każde sanktuarium w Europie przyjęły jedną rodzinę uchodźców”. Dlatego zachęcał nas do pomocy i ochrony uchodźców wszystkich wyznań. Jednocześnie wskazał na konieczność integracji przybyszów w europejskim środowisku. Uchodźcy winni przyjąć na siebie obowiązki względem tych, którzy ich goszczą. Winni też uszanować dziedzictwo materialne i duchowe kraju przyjmującego oraz być posłuszni jego prawom i wnosić swój wkład w jego wydatki. Jest więc papież za polityką integracji, a nie za multikulturowością postulowaną przez środowiska lewicowe.

Podobnego rodzaju apel został skierowany także w naszym środowisku przez Przesłanie Kościołów w Polsce w sprawie uchodźców, podpisane w Warszawie dnia 3o czerwca br. Przedstawiciele Polskiej Rady Ekumenicznej i Kościoła katolickiego podpisali w Warszawie wspólne Przesłanie, które rozpoczyna się od słów Pisma Świętego: „Gościnności nie zapominajcie; przez nią bowiem niektórzy, nie wiedząc o tym, aniołów gościli. Pamiętajcie […] o uciskanych, skoro sami również w ciele jesteście”.

Narody Europy i Kościoły stoją przed ogromnym wyzwaniem, którym jest kryzys migracyjny. Około trzech milionów ludzi z krajów Afryki i Azji przekroczyło granicę Unii Europejskiej. Jedni z nich uciekają z powodu wojny i prześladowań religijnych, inni w poszukiwaniu lepszego życia.

Obecna sytuacja wystawiła na próbę koncepcję współpracy państw w ramach Unii Europejskiej. Dała się zauważyć polaryzacja stanowisk w kwestii skutecznych sposobów radzenia sobie z kryzysem migracyjnym. Przed tym wyzwaniem stanęła także Polska.

Obowiązki chrześcijan w tym zakresie wynikają z Objawienia Bożego i Tradycji Kościołów. W Księdze Rodzaju czytamy, że gdy nastał głód w kraju, w którym mieszkał Abraham, udał się on do Egiptu i tam osiedlił się jako cudzoziemiec. Również patriarcha Jakub z polecenia Bożego przeniósł się z całą rodziną i dobytkiem do Egiptu i tam znalazł ratunek przed śmiercią głodową. Losu uchodźcy doświadczył także nasz Pan Jezus Chrystus oraz Jego Rodzina, gdy musieli uciekać przed gniewem Heroda.

Zadaniem Kościołów jest wychowywanie serc, które przez konkretne czyny miłosierdzia przyjdą z pomocą cierpiącym, tym, którzy uciekają przed wojną, prześladowaniami i śmiercią. Tego rodzaju stosunek chrześcijan do innych ludzi od początku istnienia Kościoła był ich znakiem szczególnym.

Nasz kraj wiele razy stawał się schronieniem dla tych, którzy musieli uciekać przed prześladowaniami. W czasach Jagiellonów nasze ziemie zasłynęły z gościnności. Po upadku niepodległości także Polacy mogli jej doświadczyć w innych krajach. W latach 80. ubiegłego stulecia pomocy udzieliły nam kraje Europy Zachodniej. Dekadę później polskiej gościnności mogli doświadczyć Białorusini, Ukraińcy i Czeczeni. Jej podtrzymywanie i wychowywanie do niej powinno być wyrazem chrześcijańskiej wrażliwości i narodowej tradycji.

Nie ulega wątpliwości, że rozwiązanie problemu migracyjnego w Polsce i w Europie wymaga współpracy ludzi dobrej woli na wielu płaszczyznach. Potrzebna jest hojność i roztropność, otwarcie serca i ustanowienie praw gwarantujących poszanowanie godności własnych obywateli i tych, którzy proszą o pomoc.

Chrześcijanie winni dążyć do współpracy z odpowiednimi organami władzy państwowej i organizacji społecznych. Tylko szeroko zakrojona akcja humanitarna i uwzględnienie politycznych i ekonomicznych przyczyn istniejących trudności może doprowadzić do rzeczywistej poprawy sytuacji. Niech będzie ona również impulsem dla rozwoju wolontariatu, także na poziomie naszych parafii, aby skutecznie i odpowiedzialnie zaradzić rodzącym się problemom.

Nie powinniśmy tracić z oczu głównej przyczyny aktualnego kryzysu migracyjnego, czyli wojen toczących się na Bliskim Wschodzie i w Afryce. Z tego wynika konieczność modlitwy o pokój, wszelkich zabiegów mediacyjnych i nieustannego apelowania do sumień rządzących. Wiele osób pozostało w swoich krajach i oczekuje na naszą pomoc, która miałaby być kierowana bezpośrednio do poszkodowanych regionów. Jednocześnie musimy otoczyć opieką tych, którzy zdecydowali się opuścić ziemię swoich ojców. Wzywamy wiernych naszych Kościołów, aby trwali w modlitwie i świadczyli pomoc potrzebującym. Nie ustawajmy w dążeniu do przezwyciężenia zaistniałego kryzysu.

Ufamy, że Bóg da nam światłe oczy serca, abyśmy z ewangeliczną miłością sprostali wezwaniu Chrystusa: „Byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie”. ,,Który z tych trzech okazał się bliźnim tego, który wpadł w ręce zbójców. A on odpowiedział: ten, który mu miłosierdzie okazał. Jezus mu rzekł: Idź i ty czyń podobnie”.

Na globalizację zjawiska migracji trzeba zareagować globalizacją miłości i współdziałania. Trzeba przejść od „postawy obronnej, nacechowanej strachem, brakiem zainteresowania i tendencją do marginalizacji […] do postawy opartej na ,,kulturze spotkania”, jedynej, która potrafi budować świat bardziej sprawiedliwy i braterski”.

Pani Jasnogórska spraw, aby uchodźcy i migranci, pozbawieni domu, rodziny i wszystkiego co im znajome, doświadczyli Twej kochającej obecności. Prowadź ich do nowego domu i nowej nadziei. Otwórz nasze serca, abyśmy przyjęli ich jak nasze siostry i naszych braci, w twarzach których dostrzegamy twarz twojego Syna, Jezusa. Uczy nas w ten sposób służyć ich potrzebom, aby dzisiejsze migracje służyły jedności ludzkiej rodziny i pokoju.

,,O Maryjo, Matko nasza,

w swoje dłonie weź nasz los,

stój na straży i błogosław

wśród radości i wśród trosk”.

za:www.radiomaryja.pl/informacje/ks-abp-s-gadecki-rodzina-radia-maryja-wpatruje-sie-dom-swojej-patronki-matki/


Szczęść Boże!

Eminencje, Ekscelencje, Czcigodni Ojcowie, Czcigodni Księża, czcigodny Ojcze Dyrektorze, szanowni Państwo Ministrowie, ale przede wszystkim Wy, Szanowni Państwo Pielgrzymi, członkowie Rodziny Radia Maryja!

Przyjechałam dzisiaj tutaj pokłonić się i podziękować. Przede wszystkim pokłonić się i podziękować naszej Matce. Tej, która ze wzgórza częstochowskiego czuwa nad naszą Ojczyzną i nad nami wszystkimi. Ale przyjechałam też pokłonić się i podziękować właśnie Wam, którzy wierni jesteście zawsze, nie poddajecie się, nie ulegacie, i wtedy, kiedy jest najtrudniej, jesteście zawsze z naszą ojczyzną. Serdecznie za to dziękuję.

Szanowni Państwo, to już 25. raz, kiedy zebraliście się tutaj, ażeby podziękować naszej Matce za łaski, za opiekę, za to wszystko, co każdy z nas, każdy z nas mieszkających w naszej Ojczyźnie, każdego dnia może dostrzegać i otrzymywać. To jest wielki dar. To jest wielki dar, że jest Częstochowa, że jest Jasna Góra i że możemy zbierać się tutaj wtedy, kiedy są trudne chwile, kiedy trzeba walczyć, upominać się o prawdę, ale też wtedy, kiedy możemy przychodzić dziękować i cieszyć się z tego, że Polska jest wolnym, demokratycznym, suwerennym państwem – nasza Ojczyzna.

Nasza Ojczyzna – Polska – jest demokratycznym państwem prawa, w którym jest wolna prasa, są wolne media, jest wolność zgromadzeń i słowa. To są wartości, o które Polacy upominali się i walczyli bardzo długo. I tych wartości nie pozwolimy sobie odebrać. Polska jest państwem suwerennym i to tutaj, w Polsce, sami – my Polacy – rozwiązujemy nasze wewnętrzne sprawy, nasze wewnętrzne spory polityczne, i razem budujemy naszą wspólnotę. Musimy się o to upominać i głośno mówić, bo tak jak my, Polacy, polskie państwo, nie próbuje układać życia innym, tak i my upominamy się o to samo – nie układajcie nam życia, sami sobie świetnie poradzimy.

Polska jest państwem demokratycznym, państwem prawa, oazą wolności w świecie, w którym zabija się wartości budujące naszą tożsamość w imię poprawności politycznej, w imię walki grup interesów i wreszcie w imię źle pojmowanej wolności. My tych wartości będziemy zawsze strzec, bo to właśnie te wartości wyrastające z chrześcijaństwa budują naszą tożsamość europejską. Pozwoliły nam przetrwać, pozwoliły nam budować naszą wspólnotę narodową. I te wartości będą dla nas zawsze busolą w tym współczesnym świecie, w którym zaczyna coraz bardziej dominować poprawność polityczna niż interes narodowy. My takiego świata nie chcemy.

I dlatego, szanowni państwo, drodzy pielgrzymi, ważna jest nasza dzisiejsza modlitwa tutaj, u stóp Królowej Polski. Ważne jest też to, byśmy pamiętali, że jesteśmy razem, że jesteśmy wspólnotą, że wyrastamy z pięknej tradycji polskiego państwa, którego obchodzimy w tym roku jubileusz chrztu. Chrzest to nadzieja, chrzest to opoka, to podwalina, to fundament, a każdy dom musi mieć silny fundament. I my taki fundament w naszej ojczyźnie mamy, a słowa: „Bóg”, „honor” i „ojczyzna” prowadziły nas przez wieki i prowadzić nas dalej będą, bo nigdy na tym nie straciliśmy, kiedy tę dewizę powtarzaliśmy. Polskie państwo ma służyć jego obywatelom, ma dbać o bezpieczeństwo ojczyzny, ma dbać o godne życie Polek i Polaków, a to godne życie to dobra praca, płaca, to brak zmartwień, że rodzicom zabraknie pieniędzy na potrzebne rzeczy dla ich dzieci. To wreszcie spokojna rodzina, która ma swoje mieszkanie, która może bezpiecznie myśleć o przyszłości. Można powiedzieć: „to takie proste, takie zwyczajne”, ale tak, dla mojego rządu, rządu, którym mam zaszczyt kierować, rządu tworzonego przez Prawo i Sprawiedliwość, te zwyczajne sprawy są najważniejsze i będą najważniejsze. To właśnie rodzina, która jest siłą Polski, jest dla nas priorytetem. Chcemy, by polskie rodziny żyły godnie, by były szanowane i by były bezpieczne. Zrobimy wszystko, żeby tak było. Dołożymy wszystkich sił, by każda polska rodzina była pewna, że Polsce, w naszej ojczyźnie, polskie państwo troszczy się o nią i ma ją za najcenniejszą, za najważniejszą sprawę. Bo to jest bogactwem Polski: polskie rodziny!

Szanowni państwo, czcigodni pielgrzymi. Chcę wam właśnie za to podziękować: że mimo, iż przez wiele lat ciągle byliście krytykowani, ciągle próbowano dyskredytować myślenie o polskich rodzinach, wy wytrwaliście, trwacie i trwać będziecie. Bo Wy jesteście ludźmi dla których „Bóg”, „honor”, „ojczyzna” to wartości, których nikt wam nie odbierze. Bo tutaj, u stóp Matki Boskiej, tutaj, u stóp Królowej Polski, jesteście po to, by ta siła, płynąca z cudownego obrazu, budowała nas wszystkich. Serdecznie państwu za to dziękuję. Proszę o wsparcie i proszę o to, byśmy tak jak dotąd byli zawsze razem. Bóg zapłać!

za:www.radiomaryja.pl/informacje/premier-rodzina-priorytetem/


“Pragnę podziękować za modlitwę w intencji Ojczyzny i władz państwowych. Oraz za zaufanie, jakim mnie Państwo darzą”, napisał prezydent Andrzej Duda w liście skierowanym do uczestników XXV Pielgrzymki Rodziny Radia Maryja na Jasną Górę.



Uczestnicy
XXV Pielgrzymki Rodziny Radia Maryja
na Jasną Górę

Eminencje i Ekscelencje, Dostojni Księża Biskupi!
Czcigodni Gospodarze tego miejsca, Ojcowie Paulini!
Wielce Czcigodny Ojcze Dyrektorze!
Czcigodni Ojcowie Redemptoryści! Wielebni Kapłani!
Drodzy Członkowie Rodziny Radia Maryja!
Szanowni Państwo!

W sanktuarium Matki Bożej Częstochowskiej spotyka się dzisiaj wyjątkowa wspólnota modlitwy i czynu. Wspólnota ludzi wiary i gorących patriotów. Polaków aktywnie włączających się w dzieło, które 1050 lat temu zapoczątkował Mieszko I – w rozwijanie i umacnianie polskiej tożsamości narodowej, naszej duchowej i materialnej siły oraz ładu państwowego zakorzenionego w spuściźnie chrześcijańskiej Europy. To zorganizowani, świadomi obywatele, korzystający ze swojego prawa do współdecydowania o sprawach publicznych. To ludzie strzegący wartości, na których historycznie opiera się nasz wspólnota narodowa.

Pragnę przekazać podziękowanie Ojcu Dyrektorowi Tadeuszowi Rydzykowi, założycielowi Radia Maryja, Telewizji Trwam oraz wielu innych dzieł. Inicjatyw tworzących przestrzeń, w której wielu Polaków w kraju i na obczyźnie mogło nawzajem się odnaleźć, wspierać, jednoczyć, wymieniać opinie. Było to szczególnie ważne, gdy po upadku PRL rozpoczęła się budowa wolnej Polski. Pamiętamy ówczesny zamęt w sferze podstawowych pojęć i rozróżnień. Dużej odwagi i konsekwencji wymagało przeciwstawienie się niektórym dominującym wtedy opiniom. Trzeba było wielkiej nadziei i zapału, aby się organizować, aby otwarcie deklarować swoje przywiązanie do wiary i tradycji naszych ojców.

Wokół Radia Maryja powstał prężny ruch społeczno-religijny. Czerpiąc siły z codziennego przeżywania wiary, pokazali Państwo, że dziedzictwo dziesięciu wieków polskiego chrześcijaństwa może inspirować także współcześnie. Że można kontynuować wielkie wspólne dzieło Mieszka I i świętego Stanisława ze Szczepanowa, ojca Augustyna Kordeckiego i księdza Piotra Skargi, świętego Maksymiliana Marii Kolbego i rodziny Ulmów, sługi Bożego kardynała Stefana Wyszyńskiego oraz świętego Jana Pawła II.

Hasło tegorocznej pielgrzymki kieruje Państwa myśli ku przyszłości. Szczególnie teraz, w przededniu Światowych Dni Młodzieży w Krakowie, pomyślmy o młodych. O tych, którzy wkrótce staną się dziedzicami wszystkiego, co jest nam najdroższe. Trzeba pomóc im przygotować się do tej roli. Uświadamiać im, że jako naród, który wyrósł z chrześcijańskiej tradycji szacunku do człowieka, powinniśmy wspierać się w trudnych chwilach. Trzeba pokazywać im, czym jest odpowiedzialność, współpraca, uczciwość i warto czynić to odwołując się do doświadczenia rodziny. Bo silnych, lojalnych, kochających się rodzin bardzo Polsce potrzeba. Wierzę, że wszyscy podejmiemy to wezwanie. Jestem przekonany, że w naszej rodzinie rodzin – bo właśnie tym, według Prymasa Tysiąclecia, jest każdy naród – Rodzina Radia Maryja nadal będzie odgrywać ważną i bardzo pozytywną rolę.

Życzę Państwu, aby tegoroczna pielgrzymka na Jasną Górę przyniosła Państwu umocnienie ducha, pokój serca i radość. Pragnę też podziękować za Państwa modlitwę w intencji Ojczyzny i władz państwowych. Oraz za zaufanie, jakim mnie Państwo darzą. Najserdeczniej wszystkich Państwa pozdrawiam. Szczęść Boże!

Z wyrazami szacunku i sympatii

Prezydent
Rzeczypospolitej Polskiej
Andrzej Duda

za:www.radiomaryja.pl/informacje/list-prezydenta-rp-andrzeja-dudy-pielgrzymow/