Obecnie znajduje się ono na etapie przygotowań. Kolejna seria prób trwa od początku września w Katolickim Gimnazjum SPSK im. Siostry Faustyny w Łodzi. W pierwszej kolejności powstanie tam spektakl, który – tu ciekawostka – będzie zawierał obszerną dawkę wiedzy o specyficznych cechach i powinnościach teatru. Autorem widowiska „Teatr w ogniu pytań” jest członek Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy, Tomasz Bieszczad.

Po łódzkiej premierze (18 października br.) zespół wykonawców pojedzie z nim „w Polskę” – czyli do kilku Szkół skupionych w Stowarzyszeniu Przyjaciół Szkół Katolickich (najpierw w Częstochowie, potem w Czarnym Dunajcu, Opolu, Włocławku, Wierzbiu i Wieluniu).

Próba otwarta dla widzów: Spektakl nosi tytuł: „Teatr w ogniu pytań”.
Rzeczywiście, pytań będzie w nim sporo (odpowiedzi jeszcze więcej), jednak ładunek wiedzy „utajony” w spektaklu nie zatrze jego komediowego, żartobliwego charakteru.
Zainscenizowana wizyta grupy Aktorów w szkole utrzymana będzie w poetyce „teatru w teatrze”, a ściślej: w poetyce „próby otwartej” (dla widzów). Zdarzenie to przebiegnie pod dyktando Reżysera, a weźmie w nim udział trójka Aktorów, Muzyk i obecna tam „przypadkowo” Nauczycielka.  

Publiczność na widowni i na scenie: Dzięki serii oryginalnych pomysłów inscenizacyjnych publiczność będzie „przenoszona” z jednej sytuacji scenicznej do drugiej, a czasami wręcz na scenę, gdzie weźmie czynny udział w akcji i pozna, niejako „po drodze”, ważne zagadnienia z teorii i historii teatru. Nastąpi całkowite odejście od „oficjalnej” relacji pomiędzy sceną a widownią, na rzecz naturalnego, otwartego kontaktu, co zdejmie ze spektaklu charakter napuszonej powagi i trzymania publiczności „na dystans”.

Łódzka prapremiera i spektakl częstochowski zostaną nagrane, a całe widowisko – powielone na płytach DVD i rozesłane do ponad stu zainteresowanych placówek SPSK (gdzie spełni rolę pomocy dydaktycznej dla nauczycieli).

Projekt jest finansowany przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego z udziałem własnym SPSK i sponsorów prywatnych.

A oto krótka rozmowa z Autorem widowiska, którą przeprowadziła podczas próby red. Marzena Miarczyńska:

- Panie Tomaszu, jest pan znany w Łodzi jako autor wielu widowisk o tematyce patriotycznej, które realizował pan z gronem przyjaciół. Spektakl „Teatr w ogniu pytań” będzie miał premierę w czasie trwania obchodów Rocznicy Odzyskania Niepodległości. Czy taka też będzie jego tematyka?

- Raczej nie, nad czym trochę ubolewam. W finale pojawią się pewne akcenty mające ten właśnie charakter, to ukłon wobec tych wszystkich młodych ludzi i nauczycieli, którzy będą świętować 100-lecie naszej Ojczyzny. Jednak będzie to tylko mały fragment, ponieważ spektakl ma charakter wybitnie edukacyjny.

- Jak was znam, to bez tematyki patriotycznej nie wytrzymacie.

- Z różnych powodów – o których nie ma potrzeby tu mówić – na nasze widowiska patriotyczne od pewnego czasu nie ma już zapotrzebowania. W tym roku wystąpimy tylko z kilkunastominutowymi recitalami w dwóch, trzech parafiach. W tej sytuacji realizacja „Teatru w ogniu pytań”, mającego potężnego promotora w postaci częstochowskiego Stowarzyszenia Przyjaciół Szkół Katolickich oraz finansowanie z Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, pozwoli naszej grupie być – w inny sposób – znowu przydatną.

- Grupie, która powiększyła się w ostatnim czasie?

- Tak. „Teatr…” robimy wraz z „Twierdzą Pamięć”, do której dokooptowane zostały dwie nauczycielki z katolickiej Szkoły SPSK w Łodzi. Placówka ta wzięła na siebie ciężar przyjęcia prób i premiery, zaś częstochowska „centrala” SPSK – całą logistykę, na czele z organizacją wyjazdów do sześciu polskich Szkół.

- Zanosi się na duże przedsięwzięcie.

- Jest ono duże i skomplikowane. Każde działanie składa się z kilku lub kilkunastu mikro-czynności. Chcemy dochować staranności, ponieważ z całego przebiegu projektu należy się skrupulatnie rozliczyć. Od uszycia kostiumów po rozesłanie nagrań spektaklu do szkół polonijnych. Bardzo pomagają nam tu doświadczenia zdobyte w pracy przy poprzednich wydarzeniach artystycznych.

- Życzę powodzenia! I będę trzymała za was kciuki!

- My nie wierzymy w trzymanie kciuków. Proszę tego nie robić. Mówiąc szczerze, wolelibyśmy, żeby się pani za nas pomodliła.

- Oczywiście.