Zaduszki

Księżyc ten sam
Pośród gwiazd tych samych
Wywołuje zjawy z gęstwy drzew zmęczonych
Szaleństwami przeżyć umarłego lata
W płomykach rozchwianych
W szmerze zwiędłych liści
Poszukują nadal traconego świata

Księżyc taki sam
Na niebie tym samym
Tylko Ciebie nie ma takiego samego
W mroku zaniknąłeś
Z nocą się stopiłeś
Uciekłeś posłusznie od cienia własnego

Księżyc wciąż ten sam
Cmentarze te same
Trwają niewzruszone pośród zgiełku zdarzeń
Tylko krzyży nowych wciąż nowych przybywa
Na cichnących miejsca pogrzebów naszych marzeń

Księżyc taki sam
Dla słów takich samych
Taki sam niepokój rodzi je i śle
W wyznaniach samotnych
W wyznaniach zmęczonych
Trwania bezsilnego
Gdzieś na zdarzeń tle

Księżyc trwa ten sam
Nad Ziemią zamarłą
Skurczoną
Po czasie kiedy zgiełk już ucichł
Tą samą poświatą pełni
roztrwanianą
Znowu wzywa Ciebie
Ty
Tutaj
Nie wrócisz

(z tomiku „Na skraju” , Łódź 1990)


Pożegnania

Dlaczego płaczesz
Wszak mówiłeś
Wszystko swój kres ma
Zwykła kolej losu
Mówiłeś
Życia przemijanie
Ot tak
      zwyczajnie
                bez patosu
Wiara w Absolut
Zmienność bytu
Dystans do chwili
Wiedzy fosa
Nieco uczucia
             trochę sprytu
Oblec cię miały w moc herosa

Więc czemu płaczesz zagubiony
Między ogromem
Wszechwieczności
A takim
       zwykłym
              ludzkim bólem
który uciskiem
              w piersi gości
Powietrze chwytasz otępiały
Jakieś zdarzenia
Coś tam robisz
Świat zrobił się zupełnie mały
I musisz unieść go na sobie
Oczy w ciemności masz otwarte
Myśli wyłażą wciąż z ukrycia
I krzyczą
          krzyczą
                  tak uparcie
Za jednym Życiem
Tyle życia?


Pierwsza publikacja: Tygodnik "Katolik" nr 48 z 26 11 1989r.