Powiadasz, iż podobał Ci się mój dawny wierszyk o jesieni i astrach-no to masz jego nową wersję z pewnym dopowiedzeniem:

Kolejne astry i kolejna jesień
Powietrze barwią już inne kolory
A my czekamy już nowych doświadczeń
Może nadejdą w zimowe wieczory…

A może wiosną…
A może latem…
A może w zupełnie niespodzianej chwili…

Kiedy wzrok zgaśnie
Tutejszość uleci
I w innych objęciach
Zrodzimy się – mili

Mili dla Ojca
Który zawsze czeka
By nas przytulić
Po tej ziemskiej drodze

Szczególnie wtedy
Gdy wierni wskazaniom
Doszliśmy do Niego
Utrudzeni srodze

I wtedy będą nasze
Wszystkie kwiaty z łąk Ojca
Który Dom ma w Niebie

Dom w którym mieszkań
Liczba nieskończona
Boć one wszystkie czekają

Czekają na mnie
Czekają na Ciebie

***
A już mniej ogólnie…
Czekają na pogubieńców, odnalezionych na drogach starych zwodzeń.
- Starych, jeno co jakiś czas odświeżanych i podawanych nowemu pokoleniu. Wiemy coś o tym…
Sami byliśmy młodzi… i… niekoniecznie… najmądrzejsi…
Ale aż tak pogubieni w wiedzy, logice,?...
·    Zabójstwo dzieci ( w łonie matki) - prawem człowieka! (cóż, że kobiety…)
·    Tłumne demonstracje - tak!– Komunie dla wiernych - nie! (bo epidemia)
Czyż tak dalekie odchylenia od sensu czy pogubienia, nie mogą wskazywać na działanie sił piekielnych?.... Kiedyś chodziło takie powiedzenie: „Gdzie diabeł nie może, tam postępówkę pośle”… Albo lewaka…
Czy coś podobnego…
Podobnego do siebie…

PS. Pytałeś (chyba już o tym było?...) o książeczkę „Mistyfikatoryka”… Nie ma jej już w sprzedaży, ale możesz sobie w „wygooglać” wpisując nazwę - czyli Mistyfikatoryka i gotowe. Gratis. Będą to swoiste „Stare kwiaty” nowych pór  :-)

za: http://krzysztofnagrodzki.pl