Kurt Vonnegut Jr. (znany amerykański autor science-fiction) służbę wojskową odbywał w Niemczech, podczas II wojny światowej. Powieść „Rzeźnia nr 5” poświęcił pobytowi w niewoli, w Dreźnie.
W książce „Śniadanie mistrzów” napisał, że mózgi Niemców co pewien czas opanowują „szkodliwe chemikalia” i wtedy popadają oni w szaleństwo, które staje się śmiertelnym zagrożeniem dla świata.

Na przykład budują „specjalne fabryki w celu zabijania ludzi całymi milionami.” Pisarz starał się zrozumieć, jak to możliwe, że naród filozofów, kompozytorów i pisarzy zdolny był do stworzenia piekła Auschwitz i paru innych piekieł.

Bolesnego zderzenia z „mózgami” – kolejny raz zanieczyszczonymi przez „szkodliwe chemikalia” – doświadczyli ostatnio: ks. prof. Dariusz Oko i 90-letni ks. prof. Johannes Stöhr. Ich naukowy artykuł – napisany wspólnie i opublikowany w katolickim piśmie „Thelogisches” – stał się obiektem bezprecedensowej nagonki medialnej i sądowej. Autorzy zawarli w nim radykalną obronę Kościoła katolickiego przed „lawendową mafią”, w szczególności przed – zamaskowanymi w strukturach kościelnych – „seksualnymi predatorami” (określenie ks. Oko). Sprawa jest w Polsce szeroko nagłośniona, więc nie ma potrzeby wdawać się w szczegóły. Jedna kwestia wszakże wymaga omówienia. Wydawać by się mogło, że odważny artykuł księży profesorów będzie – dla wpływowych, liberalno-lewicowych kręgów w Niemczech – „wodą na ich młyn” (bo wszystko jedno, co jest przedmiotem krytyki, ważne że „wali się w Kościół”). A jednak nie. Czy zadziałała tu zasada „bliższa koszula ciału”?

Czy może sentencja łacińska (nieco zmodyfikowana): Amicus plato sed magis amica mendacium (przyjacielem Platon, lecz większym przyjacielem kłamstwo)?

Dość, że na głowy kapłanów wylała się tropikalna nawałnica pomówień, obelg i inwektyw oraz sankcje karne. Ksiądz Oko oświadczył na to, że „woli iść do więzienia, niż narazić kleryków” (na szpony „predatorów” – dopowiedzmy taktownie).

Ciekawe, że animatorem napaści na dwóch księży był niemiecki kapłan Wolfgang Rothe. To że od lat publicznie błogosławi on pary jednopłciowe i promuje ruch LGBT, to dziś w Niemczech „małe Miki”. Gorzej, że przed kilkoma laty zakończył karierę wicerektora austriackiego seminarium, a przyczyną był wyciek do mediów zdjęcia, na którym całuje się z klerykiem. Przy okazji – co ujawniono w Internecie – w komputerowych zasobach seminarium znaleziono ok. 40 tys. zdjęć dokumentujących wykorzystywanie dzieci.

Jednak to ks. Rothe skarży obrońców Kościoła, a nie odwrotnie. Można określić tę bulwersującą sytuację terminem „demoniczna inwersja”. Chodzi odwrócenie ładu: o wywrócenie kondycji moralnej i zdolności poznawczych o 180 stopni, tak by człowiek nie mógł się połapać, gdzie góra, gdzie dół, gdzie prawda, a gdzie kłamstwo. O to właśnie tu chodzi. Ks. Rothe wie, że w Niemczech – pogrążonych w obsesyjnej pasji „reformowania” Kościoła – zawsze znajdzie wsparcie: w mediach i w sądach, i nawet wśród części hierarchii.

A jak to wyglądało u nas? Jest czerwiec 2014 roku. Na fali rozbudzonego już, antykościelnego fermentu, grupa „liberalnych reformatorów” planuje zorganizować, w łódzkim Teatrze „Pinokio”, projekcję nagrania bluźnierczego spektaklu z Argentyny „Golgota Picnic”. Młodzi łódzcy aktorzy mają podkładać polski tekst. Ale naprzeciw Teatru zbiera się pikieta w liczbie ok. 400. osób. Połowa z nas wchodzi do środka i – spokojnie argumentując – doprowadza do przerwania spektaklu (w sali była jakaś setka widzów). Pozostałe 200 osób modli się na ulicy i – na zmianę – czyta bajki. Jest ksiądz Przemysław Góra i dwóch innych kapłanów. Kawalkada radiowozów stoi wzdłuż ulicy. Odnosimy olśniewający sukces. Policja nas legitymuje i spisuje dane: sama przyjemność! Po wszystkim dostajemy zaproszenie do katedry. Ks. abp. Marek Jędraszewski wita nas na schodach, dziękuje, wygłasza słowa otuchy.

Nasz instynkt samozachowawczy postawił tamę „chemikaliom”. Co będzie teraz?

Tomasz Bieszczad

za:lodz.niedziela.pl