Pruski teoretyk wojskowości, gen. Carl von Clausewitz (1780–1831), odkrył, że „wojna jest kontynuacją polityki, tyle że prowadzoną innymi środkami”. Twierdził, że „emocje uwalniające się w czasie wojny muszą wcześniej istnieć w narodach w postaci uśpionej”. Swoje tezy oparł na obserwacjach natury ludzkiej, którą – jako cynik – osądzał surowo. Czy i dziś pozwalają one odkrywać istotę polityki europejskiej?

Dla Rosji napaść na Ukrainę jest kontynuacją jej stałej polityki opartej na grabieży i brutalności. Amoralny pasożyt może istnieć tylko wtedy, gdy wysysa swoje ofiary. Rozpętanie wojny ułatwiła Rosji skorumpowana część unijnych „elit”, dokarmiając ją kasą za tanie nośniki energii. Z kolei niechlubne cechy narodu niemieckiego, tkwiące dotąd „w postaci uśpionej”, po wybuchu wojny objawiły się np. żenującym lawirowaniem przy dozbrajaniu Ukrainy, a także – ciągłym poniżaniem Polski za urojone naruszanie praworządności. Podłożem tej polityki były: obłuda, pazerność i cynizm. Czy wojna mogła nie wybuchnąć? Musiała.

Przy okazji warto przypatrzeć się Belgii. Emerytowany pułkownik, Roger Housen, ujawnił, że jego kraj nadal robi kokosy na handlu z Rosją, za nic mając nałożone sankcje. Zatem czy tylko jako rodzaj „alibi” trzeba traktować ukraińskie flagi – zawieszane obok flag narodowych, regionalnych i tęczowych – które widziałem w Belgii w 2022 roku? Polska przewodniczka w Brukseli opowiadała nam o reprezentacyjnej Sali w pałacu króla Leopolda II (1835 – 1909), której sufit „ozdobiony” został odlewami dłoni uciętych, za drobne uchybienia, tubylcom z podbitego Konga. Duszny, korupcyjny klimat dawnej Brukseli i jej afrykańskiej kolonii w przejmujący sposób opisał syn polskiego powstańca, Joseph Conrad-Korzeniowski, w książce „Jądro ciemności”.

Polityka europejska była w Polsce idealizowana przez całe lata. Po 2015 r. zaczęliśmy odkrywać jej egoistyczne, skorumpowane oblicze. Londyn zauważył je wcześniej i powiedział Unii: bye! My tego nie robimy. Unia od dzisiejszej Polski ma uczyć się altruizmu i prawdomówności, odrzucić przejawy wyrafinowanej obłudy. Przykład? Oto ci sami lewicowi euro posłowie, którzy – na oficjalnych forach – zaciekle atakowali instytucję rodziny, równocześnie – ukradkiem – ustawiali swoje „matki, żony i kochanki” w szemranych spółkach, płacąc im plikami euro za fikcyjne konsultacje. Czyli: rodzina – tak! Wspieramy ją finansowo, dbamy o jej dobrostan, pod warunkiem, że jest to nasza rodzina! Dzieci – też: kochamy je, ustawiamy, ale tylko swoje! Dla obcych dzieci jest aborcja jako „prawo kobiety” i „cywilizacyjna zdobycz”. Czyli: nasza rodzina – dobra, nie nasza – zła. Przeżytek, ciemnogród i wróg „Matki Ziemi”. Trzeba z nią walczyć przy pomocy zrównoważonego rozwoju i „wynalazków” z kręgu „miłości eksperymentalnej”.
Za polityką niełatwo jest nadążyć, zwłaszcza nowicjuszowi. Kiedy w wyborach 2005 r. miałem niewątpliwy zaszczyt (i średnią przyjemność) kandydowania do sejmu (z okręgu sieradzkiego), dość szybko zorientowałem się, że kampania wyborcza nie polega na walce z osobami z konkurencyjnych list partyjnych, ale… z własnymi kolegami! Skoro sondaże mówią ci, że z twojej listy „wejdzie” do sejmu tylko jedna osoba (z pierwszego miejsca), to musisz walczyć właśnie z nią, a nie z panem Jarmużem z PSL-u. Ta „strategia” – całkowicie obca moim zasadom – zraziła mnie do kandydowania raz na zawsze.

Świętej pamięci ks. bp Adam Lepa – jeden z najszlachetniejszych ludzi jakich znałem, wspaniały kapłan (i patron Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy) – namawiał mnie do kandydowania w owym 2005 r. Przekonywał, że „katolicy powinni wchodzić do polityki, żeby ją naprawiać”. Że może wreszcie mamy partię, która rokuje nadzieje na zmiany. Powoływał się na „Ojców Europy”: Schumana, de Gasperiego… Teraz, gdy zbliżają się wybory, boję się, że politycy – ci, z którymi nadal trzymam – zaczną toczyć ze sobą bratobójcze wojenki.
A wielcy mężowie, Schuman, de Gasperi… Ciekawe, co powiedzieliby dziś, patrząc na obrazy moralnego upadku „swojej” zjednoczonej Europy...?