Jesień już w pełni, z drzew opadły liście. Coraz częściej przychodzi myśl o przemijaniu.  Nad horyzontem złowroga cisza  kołowrotu galaktyk. Dla wielu ulgą wydaje się bezmyślna ucieczka w nicość. Nam wierzącym,  pocieszenie przynoszą  słowa Bożego objawienia. Pismo św. nie ukrywa powagi sytuacji: „Człowiek jak cień przemija” (Ps 39, 7); „Usuń przygnębienie ze swego serca i oddal ból od twego ciała, bo młodość jak zorza poranna szybko przemija” (Koh 11, 10); „Czas nasz jak cień przemija, śmierć nasza nie zna odwrotu: pieczęć przyłożono, i nikt nie powraca” (Mdr 2, 5); A św. Paweł potwierdza: „Przemija [...] postać tego świata” (1 Kor 7, 31). Ale poza przemijaniem  jawi się to co niezmienne, co trwa, na czym można oprzeć swoje życie: „To bowiem, co widzialne, przemija, to zaś, co niewidzialne, trwa wiecznie” (2 Kor 4, 18); „Świat zaś przemija, a z nim jego pożądliwość; kto zaś wypełnia wolę Bożą, ten trwa na wieki” (1 J 2, 17).  „ Każde dobro, jakie otrzymujemy i wszelki dar doskonały zstępują z góry, od Ojca światłości, u którego nie ma przemiany ani cienia zmienności” (Jk 1, 17); „Jezus Chrystus — wczoraj i dziś, ten sam także na wieki” (Hbr 13, 8). W porównaniu z wiecznością Boga życie ludzkie jest jedynie chwilką.  Psalmista mówi o ludziach: „Stają się jak sen poranny, jak trawa, co rośnie: rankiem kwitnie i jest zielona, wieczorem więdnie i usycha” (Ps 90, 5-6). Stąd prośba: „Nasyć nas od rana swoją łaską, abyśmy przez wszystkie dni nasze mogli się radować i cieszyć” /Ps 90, 14/ Na kim się oprzeć, kto może nam pomóc? „Naucz nas liczyć dni nasze, abyśmy osiągnęli mądrość serca”/ Ps 90,12/.  Dni człowieka przemijają. Dlatego tak ważne jest w jaki sposób je przeżywamy. Słowo Boże wyjawia właściwe proporcje i wartość każdej godziny, wprowadza w serce mądrość i pocieszenie.

Ks. Waldemar Kulbat