Co sprawia, że życie chrześcijanina nie jest błądzeniem w ciemnościach, że znamy cel naszego życia, że pośród przeciwności nie ulegamy rozpaczy, że nie boimy się, że pogrąży nas otchłań lub nicość?
Od 20 wieków ci, którzy nas poprzedzali w wyznawaniu wiary rozważali słowa Chrystusa: „Ja Jestem Drogą Prawdą i Życiem, nikt nie przychodzi do Ojca inaczej, jak tylko przeze mnie”/ J 14,6/. Jezus przychodzi do nas aby objawić tajemnice Królestwa niebieskiego i zapewnia: „Wszystko przekazał mi Ojciec mój. Nikt też nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn, i ten komu Syn zechce objawić”/Mt11,25-27; Łk 10,21-22/. Jezus wypowiada niesłychane słowa: „ Kto Mnie widzi, widzi także i Ojca, Ja i Ojciec jedno jesteśmy”/J14,9/. A także: „Nie ma w żadnym innym zbawienia, gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego innego Imienia, przez które moglibyśmy być zbawieni”/ Dz4,11-12/.
Minęło dwadzieścia wieków a Jezus jest najważniejszą postacią w historii ludzkości. Nikt, żaden władca, żaden parlament, czy władza, żaden naukowiec czy myśliciel, nie wpłynął tak mocno na życie ludzi jak Jezus. Chrześcijaństwo zaczyna się od spotkania z Jezusem, Jego nauką. Jezus w świetle Ewangelii to niezwykły nauczyciel i prorok z Nazaretu, który uczył o miłości, przebaczał grzechy, uzdrawiał chorych, uwalniał opętanych, wskrzeszał umarłych, który został skazany na śmierć krzyżową, umarł i po trzech dniach zmartwychwstał. Jezus je i pije z grzesznikami, lituje się nad biednymi ludźmi, przychodzi z orędziem zbawienia do grzeszników: „Nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników”/Mk2,16-17/.
Nikt tak nie nauczał jak On. Jezus wysławiając Ojca przyznaje się do wszechogarniającej mocy, jakiej udzielił Mu Ojciec, powierzając Mu pełnię prawdy Bożej i czyniąc jedynym Pośrednikiem: „Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą”/Mt 13,31/. Jezus przyszedł, aby zniszczyć dzieła diabła, znakiem nadejścia królestwa Bożego jest wyrzucanie złych duchów: „Widziałem szatana spadającego jak błyskawica”/Łk 10,18/. Ujawnia, że panowanie szatana nad światem zostało złamane. Wszystkim ogłasza Dobrą Nowinę, że Królestwo Boże jest blisko. W przypowieściach o synu marnotrawnym/ Łk 15, 11-32/, o nawróconej grzesznicy/ Łk36,47/, o zagubionej owcy/ Łk 15,4-7/, , o zgubionej drachmie/Łk 15,4-7/, o robotnikach w winnicy, którzy otrzymali po denarze/ Mt 20,1-15/ mówi o miłosiernym Bogu. Zapewnia, że wielu pierwszych będzie ostatnimi a ostatnich pierwszymi/ Mk 10,31/. Głosi zbawienie dla ubogich i uciśnionych, prostych i małych. Jezus wzywa do pokory, do zajmowania skromniejszego miejsca na uczcie: „Każdy bowiem, kto się wywyższa będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony”/ Łk 14,7-11/. Szczytem nauki Jezusa jest 8 Błogosławieństw, których głębia treści przewyższa wszystko co kiedykolwiek zostało wypowiedziane. Jezus wzywa do pójścia za Nim, nakazuje opuścić wszystko, zaprzeć się samego siebie/ Mk 8,34/, opuścić rodziców, rodzinę, zostawić umarłym grzebanie ich umarłych, poświęcić życie rodzinne dla głoszenia królestwa./ Mt 19, 11-12/. Ale obiecuje: „Zaprawdę powiadam wam, nikt nie opuszcza domu, braci, sióstr, matki, ojca, dzieci i pól z powodu mnie i powodu Ewangelii, żeby nie otrzymał stokroć więcej teraz, w tym czasie . domów, braci, sióstr, matek, dzieci, i pól wśród prześladowań, a życia wiecznego w czasie przyszłym”/ Mk 10, 28-30/. Na pytanie młodzieńca: Co czynić aby osiągnąć życie wieczne? Jezus najpierw odpowiada: zachowuj przykazania, ale wzywa też do doskonałości: idź sprzedaj wszystko co masz, rozdaj ubogim i pójdź za mną. Wzywa uczniów do niepodzielnej służby Bożej: „Cóż za korzyść stanowi dla człowieka zyskać świat cały, a swoją duszę utracić? Bo cóż może dać człowiek w zamian za swoją duszę?”
Mówi o konieczności przebaczenia. Przekazuje najważniejsze przykazanie: „ Pan Bóg nasz jest jedyny. Będziesz miłował Pana, Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem, i całą swoją mocą” Drugie jest to: „ Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego” Nie ma innego przykazania większego od tych”/ Mk 12, 28-31/.
Jezus dyktuje swoje warunki: „Do każdego, kto się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi , tego zaprę się i ja przed moim Ojcem, który jest w niebie.”/Mt 10,32/. Jednak ze smutkiem wyznaje: „Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?”/Łk 18,8/. Jezus zdaje sobie sprawę, że im bliżej końca, tym bardziej zwiększy się na świecie nieprawość, a zmaleje wiara. Większość ludzi nie oprze się mocy złego, gdyż działa tajemnica odstępstwa. „A ponieważ wzmoże się nieprawość, oziębnie miłość wielu”/Mt 24,12/. Przed końcem niemoralność i niewiara w świecie osiągną maksimum. Wielka masa ludzi ulegnie sile pokusy, dlatego ostrzega: „Usiłujcie wejść przez ciasne drzwi, gdyż wielu, powiadam wam ,będzie chciało wejść, a nie będą mogli.”/Łk 13,23-24/.
Teraz nauczanie Jezusa i wezwanie do pokuty otworzyło drogę do królestwa Bożego, jednak droga prowadzi przez wąskie odrzwia i wejście trzeba okupić wielkim wysiłkiem. Można spóźnić się, zaprzepaścić czas pokuty. Tu na ziemi zło może pozostawać w ukryciu, lecz podczas sądu nad światem zostanie ono publicznie zdemaskowane. Ludzie żyją w zaślepieniu i lekkomyślności, oddani używaniu świata i jego sprawom, zamiast żyć dla Boga. Tak pozostanie aż do dnia Sądu, który przyniesie karę bożą. Dlatego jako uczniowie Chrystusa możemy w chwili próby powiedzieć za Piotrem w obliczu pytania Jezusa: czy i wy chcecie odejść? „Panie do kogóż pójdziemy, Ty masz słowa życia wiecznego. A myśmy poznali i uwierzyli, że Ty jesteś Świętym Bożym”/ J 6, 60-69/.
Ks. Waldemar Kulbat
Minęło dwadzieścia wieków a Jezus jest najważniejszą postacią w historii ludzkości. Nikt, żaden władca, żaden parlament, czy władza, żaden naukowiec czy myśliciel, nie wpłynął tak mocno na życie ludzi jak Jezus. Chrześcijaństwo zaczyna się od spotkania z Jezusem, Jego nauką. Jezus w świetle Ewangelii to niezwykły nauczyciel i prorok z Nazaretu, który uczył o miłości, przebaczał grzechy, uzdrawiał chorych, uwalniał opętanych, wskrzeszał umarłych, który został skazany na śmierć krzyżową, umarł i po trzech dniach zmartwychwstał. Jezus je i pije z grzesznikami, lituje się nad biednymi ludźmi, przychodzi z orędziem zbawienia do grzeszników: „Nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników”/Mk2,16-17/.
Nikt tak nie nauczał jak On. Jezus wysławiając Ojca przyznaje się do wszechogarniającej mocy, jakiej udzielił Mu Ojciec, powierzając Mu pełnię prawdy Bożej i czyniąc jedynym Pośrednikiem: „Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą”/Mt 13,31/. Jezus przyszedł, aby zniszczyć dzieła diabła, znakiem nadejścia królestwa Bożego jest wyrzucanie złych duchów: „Widziałem szatana spadającego jak błyskawica”/Łk 10,18/. Ujawnia, że panowanie szatana nad światem zostało złamane. Wszystkim ogłasza Dobrą Nowinę, że Królestwo Boże jest blisko. W przypowieściach o synu marnotrawnym/ Łk 15, 11-32/, o nawróconej grzesznicy/ Łk36,47/, o zagubionej owcy/ Łk 15,4-7/, , o zgubionej drachmie/Łk 15,4-7/, o robotnikach w winnicy, którzy otrzymali po denarze/ Mt 20,1-15/ mówi o miłosiernym Bogu. Zapewnia, że wielu pierwszych będzie ostatnimi a ostatnich pierwszymi/ Mk 10,31/. Głosi zbawienie dla ubogich i uciśnionych, prostych i małych. Jezus wzywa do pokory, do zajmowania skromniejszego miejsca na uczcie: „Każdy bowiem, kto się wywyższa będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony”/ Łk 14,7-11/. Szczytem nauki Jezusa jest 8 Błogosławieństw, których głębia treści przewyższa wszystko co kiedykolwiek zostało wypowiedziane. Jezus wzywa do pójścia za Nim, nakazuje opuścić wszystko, zaprzeć się samego siebie/ Mk 8,34/, opuścić rodziców, rodzinę, zostawić umarłym grzebanie ich umarłych, poświęcić życie rodzinne dla głoszenia królestwa./ Mt 19, 11-12/. Ale obiecuje: „Zaprawdę powiadam wam, nikt nie opuszcza domu, braci, sióstr, matki, ojca, dzieci i pól z powodu mnie i powodu Ewangelii, żeby nie otrzymał stokroć więcej teraz, w tym czasie . domów, braci, sióstr, matek, dzieci, i pól wśród prześladowań, a życia wiecznego w czasie przyszłym”/ Mk 10, 28-30/. Na pytanie młodzieńca: Co czynić aby osiągnąć życie wieczne? Jezus najpierw odpowiada: zachowuj przykazania, ale wzywa też do doskonałości: idź sprzedaj wszystko co masz, rozdaj ubogim i pójdź za mną. Wzywa uczniów do niepodzielnej służby Bożej: „Cóż za korzyść stanowi dla człowieka zyskać świat cały, a swoją duszę utracić? Bo cóż może dać człowiek w zamian za swoją duszę?”
Mówi o konieczności przebaczenia. Przekazuje najważniejsze przykazanie: „ Pan Bóg nasz jest jedyny. Będziesz miłował Pana, Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem, i całą swoją mocą” Drugie jest to: „ Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego” Nie ma innego przykazania większego od tych”/ Mk 12, 28-31/.
Jezus dyktuje swoje warunki: „Do każdego, kto się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi , tego zaprę się i ja przed moim Ojcem, który jest w niebie.”/Mt 10,32/. Jednak ze smutkiem wyznaje: „Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?”/Łk 18,8/. Jezus zdaje sobie sprawę, że im bliżej końca, tym bardziej zwiększy się na świecie nieprawość, a zmaleje wiara. Większość ludzi nie oprze się mocy złego, gdyż działa tajemnica odstępstwa. „A ponieważ wzmoże się nieprawość, oziębnie miłość wielu”/Mt 24,12/. Przed końcem niemoralność i niewiara w świecie osiągną maksimum. Wielka masa ludzi ulegnie sile pokusy, dlatego ostrzega: „Usiłujcie wejść przez ciasne drzwi, gdyż wielu, powiadam wam ,będzie chciało wejść, a nie będą mogli.”/Łk 13,23-24/.
Teraz nauczanie Jezusa i wezwanie do pokuty otworzyło drogę do królestwa Bożego, jednak droga prowadzi przez wąskie odrzwia i wejście trzeba okupić wielkim wysiłkiem. Można spóźnić się, zaprzepaścić czas pokuty. Tu na ziemi zło może pozostawać w ukryciu, lecz podczas sądu nad światem zostanie ono publicznie zdemaskowane. Ludzie żyją w zaślepieniu i lekkomyślności, oddani używaniu świata i jego sprawom, zamiast żyć dla Boga. Tak pozostanie aż do dnia Sądu, który przyniesie karę bożą. Dlatego jako uczniowie Chrystusa możemy w chwili próby powiedzieć za Piotrem w obliczu pytania Jezusa: czy i wy chcecie odejść? „Panie do kogóż pójdziemy, Ty masz słowa życia wiecznego. A myśmy poznali i uwierzyli, że Ty jesteś Świętym Bożym”/ J 6, 60-69/.
Ks. Waldemar Kulbat