Mając w pamięci nasze wieloletnie zmagania, które przy dużej dozie dobrej woli można byłoby nazwać dyskusjami, w większości sprowadzane do emocjonalnych i monotematycznych połajanek i demaskacji „antysemityzmu”, nie mogłem się spodziewać zbyty wiele po poprzednim liście, ale próbować wyciągać rękę do bliźnich trzeba. Ale teraz przeciągnęłaś strunę! Zero kontrargumentów, nawet cieniutkich, zero jakiejkolwiek refleksji, za to cały wagon emocji i okrzyków.
Dotknąłem jakiejś skrytej bolesności?...
A jakiejże to? Czy może skrywanej jeszcze w archiwach IPN? Czy lęku przed zmiana kursu? A może coraz bardziej odczuwanego wieku i refleksji z tym związanej? Której?...

Zatem, skoro kończy się możliwość racjonalnej wymiany argumentów, z ich uzasadnianiem naturalnie, a wpadamy coraz bardziej w wyboje – wybacz – bolesnego bełkotu, nie piszę się na dalszą korespondencję.

Zostańcie (bo wiem, ze jesteś reprezentatywna dla swego środowiska) z tą „służbową” czy „genetyczną” zapiekłą nienawiścią do prawdy, do polskości, do cywilizacji łacińskiej ze swoiście pojmowaną Ewangelią i rolą Kościoła, która pęta logikę i wolność człowieka myślącego. Która zmierza do jakiegoś, wręcz obłąkanego, zniewolenia.
Zostańcie z przekonaniem, że nadal wiążąca jest obietnica: „Władzy raz zdobytej, nie oddamy!”
A ja wiem, że oddacie, i to ze straszliwym skutkiem. Jak nie tu i teraz, to TAM. Obyś nie była na to narażona. Życzę Ci dobrze. Mimo wszystko. Wszak i Ty jesteś córką tego samego Ojca.


A to link do tekstu który otrzymałem wczoraj, a który - jak się wydaje -  może być dobrym materiałem do refleksji:

http://egawlas.homeunix.net/spotwarzona_przeszlosc/index.html