Jak było do przywidzenia, nic nie jest w stanie podważyć rutynowych analiz i konkluzji niektórych środowisk dotyczących bohaterskiego zrywu i tragedii Powstania Warszawskiego. Trudno pojąć, czy to tylko typowa samoobrona zastałych schematów każe mieszać racje wojskowe z politycznymi, dźwigać na piedestał nieomylności jednych ocen, aby jednocześnie nie dostrzegać innych argumentów...

Jakże dumnie można obnosić się z wiedzą o faktach po latach. Jakże łatwym jest przyjęcie, np. założenia, że gorące apele radiostacji moskiewskich, skondensowane w wezwaniu: „Polacy do broni!”, nie miały znaczenia, czy raczej były prowokacją.  

Znaczne trudniej zmierzyć się z chociażby dwoma podstawowymi faktami owych czasów:

- Wiedzą rządu polskiego w Londynie o gwarancjach suwerenności (w zmienionych granicach) dawanych przez mocarstwa zachodnie.
- Oraz – w tym kontekście - zapewnieniami Stalina o pomocy, w połączeniu z wezwaniami emitowanymi przez sowieckie radio.


Pisząc ongiś tekst „Polacy do broni”, chciałem wykazać przede wszystkich nieuchronność a i racjonalność tego wydarzenia w naszej historii. Szkoda, że narracja w niektórych mediach bywa tak zaimpregnowana…

Zob. więcej np.:
http://wpolityce.pl/historia/293932-z-listow-do-przyjaciol-i-znajomych-tajemnice-obrony?strona=3

http://www.katolickie.media.pl/polecane/publikacje-polecane/1722-krzysztof-nagrodzki-pamie-powstania-warszawskiego-musi-trwa

http://www.katolickie.media.pl/polecane/publikacje-polecane/4986-krzysztof-nagrodzki-powstanie-warszawskie-nie-mogo-nie-wybuchn

http://www.katolickie.media.pl/publikacje/publikacje-czlonkow-ol-ksd/763-krzysztof-nagrodzki-polacy-do-broni-kolejna-rocznica-powstania-warszawskiego