Witamy serdecznie na stronie internetowej Oddziału Łódzkiego
Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy.

Mamy nadzieję, że ułatwimy Państwu docieranie do rzetelnej informacji. Tutaj chcemy prezentować wielkość oraz problemy naszego Kościoła, zagadnienia społeczne, cywilizacyjne, publikacje członków Stowarzyszenia, stanowiska w ważnych kwestiach. Nie będziemy konkurować w informacjach bieżących z innymi portalami (niektóre z nich wskazujemy w odnośnikach), natomiast gorąco zapraszamy do lektury wszystkich tekstów - ich aktualność znacznie przekracza czas prezentacji na stronie głównej. Zachęcamy do korzystania z odnośników: "Publikacje" i "Polecane". Mamy nadzieję na stały rozwój strony dzięki aktywnej współpracy użytkowników. Z góry dziękujemy za materiały, uwagi, propozycje.
Prosimy kierować je na adres: lodz@katolickie.media.pl

I Konferencja KSD

Red. Krzysztof Wyszkowski

Chciałbym przede wszystkim podziękować organizatorom za wspa-niały pomysł i za zaszczyt, jaki mnie spotkał, że zostałem zaproszony na tę konferencję. Opowiem pewną historię. W 1985 r. podobną konferencję zorganizowały redakcje pism katolickich. Odbywała się ona w warszawskim Klubie Inteligencji Katolickiej. Też brałem w niej udział. Jedną z głównych postaci ówczesnego dziennikarstwa katolickiego byli: Jacek Żakowski i pewien znany pisarz – nie pamiętam w tej chwili pseudonimu – który był również agentem. Szczypiorski, bo to o niego chodzi, wygłosił tam płomienne przemówienie w zupełnej opozycji do tego, co się tu dziś dzieje. On, dawny komunista, zaproponował, że skoro komuniści działają jednolitym frontem, to katolicy polscy też się powinni zorganizować się w coś na kształt, powiedzmy, dywizji: zdyscyplinowanej, uzbrojonej, uporządkowanej, oczywiście, hierarchicznie. Rozumiem, że on miałby być jednym z dowódców tej bojowej, katolickiej dywizji i przeciwstawiać się komunizmowi w sposób jednolitofrontowy. Bardzo się cieszę, że dzisiejsze spotkanie jest całkowitym przeciwieństwem takich propozycji. To, co tutaj czasami rzeczywiście może przypomina trochę „kakofonię”, nie jest w każdym razie na pewno organizowane, nie jest zniewolone.
Chciałbym pokazać Państwu problem polskich mediów poprzez porównanie z pewnym projektem, który jest jednym z najważniejszych dzieł rządu Jarosława Kaczyńskiego i dziełem również prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Chodzi, mianowicie, o walkę o bezpieczeństwo energe-tyczne Polski. Państwo pewnie słyszeliście, również z mediów, że Polska odniosła wielki sukces, ponieważ skłoniła Unię Europejską, żeby kon-cepcję bezpieczeństwa energetycznego Polski i Europy podjąć i próbo-wać realizować, szczególnie w opozycji do Rosji. Chciałbym pokazać, że bardziej interesujący nas tu dzisiaj problem suwerenności medialnej Polski wygląda zupełnie inaczej, bo jest ona już stracona. Cały właściwie ład medialny w naszym kraju został stworzony w 1990 r., gdy sprywaty-zowano Robotniczą Spółdzielnię Wydawniczą i jej majątek został roz-parcelowany. Dokonał tego Tadeusz Mazowiecki i jego ekipa. I to wła-śnie przez tę prywatyzację, czy przez darowizny nadawane środowiskom postkomunistycznym, stworzona została już na trwałe postkomuni-styczna, niemożliwa do nacjonalizacji, bo sprywatyzowana, własność medialna. Ta sytuacja trwa do dzisiaj. Oczywiście, doszły do tego telewi-zje, przecież na przykład TVN jest spółką zagraniczną, w tym sensie, że jest zarejestrowana w Luksemburgu. O Polsacie wspominał prof. Zyber-towicz, nie wiadomo czym jest, ale na pewno nie jest czymś, z czego war-to by się cieszyć. Telewizja publiczna w całej swojej historii po 1989 r. była kierowana przez postkomunistów. Chodzi mi o to, że o ile potrafi-my bronić własnej niezależności energetycznej, a w każdym razie może-my się o to starać, to na rynku medialnym wydaje się, że wszystko jest na zawsze stracone. Po prostu nie ma żadnej woli, nie ma nawet wstępnego pomysłu na odzyskanie mediów dla Polaków. Polska prasa jest zdomi-nowana przez monopole medialne – rzecz, która nie występuje w nowo-czesnej Europie. To znaczy nie można sobie wyobrazić, żeby w Niem-czech czy we Francji całe regiony kraju były podporządkowane jakimś pismom zagranicznym, gdy w Polsce tak właśnie jest. Własność nie-miecka dominuje na Ziemiach Odzyskanych. W Gdańsku mamy mo-nopolistę, „Dziennik Bałtycki”, który jest pismem niemieckim. Jest to zupełnie szkaradna gazeta, nie informująca o żadnych poważnych spra-wach, uległa Niemcom. Opowiem taką scenkę. Słyszeliście może Pań-stwo, że dziennikarze pisma „Dziennik” zbuntowali się przeciw próbie narzucenia im jako redaktora naczelnego Tomasza Lisa. No, bardzo ładnie, ale mam tam w „Dzienniku” kolegów, którzy opowiadają, jak wyglądają porządki pod obecnym kierownictwem. Kolega napisał tekst, w którym skorzystał z paru moich uwag, po czym został wezwany przez redaktora naczelnego. Obok redaktora siedział kurator niemiecki, mój kolega został ostro zrugany, zapowiedziano mu, że jeśli się jeszcze raz to powtórzy, straci pracę. Po godzinie na korytarzu tenże właśnie redaktor powiedział mu: „No, nie mogłem inaczej, przecież sam rozumiesz, układ jest taki, że muszę się takim presjom podporządkowywać”.

Polska nie ma niezależnych mediów, nie tylko dlatego, że z natury nowoczesnych mediów wynika podległość, czy też najemna rola dzien-nikarzy, ale dlatego, że to po prostu w sensie kapitałowym, a w efekcie również w sensie politycznym, media nie są polskie. Myślę, że gdyby one były polskie, gdyby jednak właściciele byli Polakami, to w dużo więk-szym stopniu miałyby szansę przynajmniej zwracania uwagi na polskie interesy narodowe.

 

ks. Kazimierz Kurek

I tu uwaga polemiczna: był pan przecież redaktorem naczelnym ty-godnika „Solidarność” – to cały czas jest kapitał polski, dlaczego więc, mimo że „Solidarność” jest tak potężnym związkiem, ów tygodnik roz-chodzi się w Łodzi chyba tylko w 25. egzemplarzach? Czyżby związkow-cy nie mieli interesu, żeby promować to, co nasze i co się w dziedzinie medialnej udało?


red. Krzysztof Wyszkowski

Postawię inne pytanie: Co zrobić, żeby pozbyć się terytorialnego monopolu gazet, które mają właścicieli zagranicznych. Szczególnie, jeśli chodzi o gazety lokalne, bo gazety centralne niech już sobie działają, tak jak obecnie. To byłoby możliwe, ale trzeba by do tego tak zwanej woli politycznej, zresztą wcale nie na poziomie rządowym, bo Unia Europej-ska tego zabrania. No właśnie, my jako nowy członek Unii weszliśmy na przygotowany z góry grunt. Nie możemy wykupić lokalnej gazety – to znaczy Polakowi nie wolno we Francji czy w Niemczech tego zrobić, ale Niemiec może założyć lokalną gazetę w Polsce, bo tutaj już nie jesteśmy chronieni. Za granicą całym systemem bardzo szczegółowych przepisów chroni się własne rynki. U nas nie. Oczywiście, samorząd łódzki w poro-zumieniu z jakąś grupą biznesmenów, a nawet indywidualnymi inwesto-rami, mógłby powołać do życia w Łodzi lokalną gazetę. Podobnie w Gdańsku, można by po prostu stworzyć nową gazetę, wykupić ewentu-alnie istniejącego monopolistę. Ale wychodzące gazety przeważnie służą interesom lokalnych układów. I być może dlatego takiej inicjatywy nie ma, jest bierność. W Gdańsku „Dziennik Bałtycki” służy układowi libe-ralno-postkomunistycznemu i zainteresowani bardzo dobrze się z tym czują. To jest jeden wielki układ, który istnieje od lat i nie chce się tu niczego zmieniać.
Pisma żyją z ogłoszeń. Druk i kolportaż „Gazety Wyborczej” czy „Dziennika” kosztuje dużo więcej niż 1 złoty i 50 groszy. Nowe pismo „Polska” też kosztuje więcej aniżeli 1,40. Wydawcy dokładają do wyda-wania gazet wielkie pieniądze, ale mają je z ogłoszeń. Żeby mieć pienią-dze z ogłoszeń, trzeba żeby ktoś te ogłoszenia zamieszczał. Pilnuje tego cały dominujący system postkomunistyczny. Za pomocą zakazu dawania ogłoszeń likwiduje też zapewne „nie swoje” pisma. Gdyby miały być opłacalne, musiałyby być, mimo druku na złym papierze, drogie, kosz-tować 5 czy 7 zł, tak że zwykły człowiek nie kupiłby ich. To jest bardzo skomplikowana sprawa, ale ogólnie zgadzam się – trzeba walczyć.
Kolejna sprawa – nie przeprowadzona lustracja. Tu jest kilka po-ziomów. Trzeba zauważyć, że te zasoby, które posiada IPN, a więc in-formacje na temat dawnej agentury, są tylko częścią rzeczywistości. Jest bardzo smutny fakt, z którym zapewne nie będzie można nic zrobić – przepraszam, tu powiem żartem, przynajmniej dopóki znów nie zaj-miemy Kremla – że nie będziemy znali tej najważniejszej agentury, bo ona nie była rejestrowana w normalnych księgach.
I już na koniec: Niezabitowska. To nie jest tak, jak się mówi. IPN złożył wniosek rewizyjny, a rząd tu nie ma nic do rzeczy, ponieważ nie jest partnerem, nie uczestniczy w procedurach. Zresztą zdaje się, że rząd jest zdecydowany przeprowadzić lustrację. Osobiście mam świadectwo życzliwości w tej sprawie i pana prezydenta, i byłego premiera. Zarówno pan Lech Kaczyński, jak i Jarosław Kaczyński, zupełnie bez żadnej proś-by zaproponowali, że będą świadkami w procesie, który wytoczył mi Lech Wałęsa, twierdząc, że nie był żadnym współpracownikiem Służby Bezpieczeństwa. Chcą w tej sprawie zeznawać, potwierdzić, że miałem rację, ujawniając, że Wałęsa był kiedyś tajnym współpracownikiem. Po-dobnie jest w innych sprawach. Sądy nie skazują, nie wydają wyroków na zasadzie świadectwa prawdy – musicie Państwo pamiętać, że robią to tylko na podstawie ustaw. A ustawa narzuca sądowi takie ograniczenia, które w zasadzie jedynie w bardzo wyjątkowych wypadkach można speł-nić. Mianowicie, jeżeli w IPN jest dokumentacja agenta, który donosił, ale nie ma potwierdzenia, że brał pieniądze, to już nie można go za agen-ta uznać. Trzeba więc znać ustawę, żeby wiedzieć, że sądy mają tutaj też ograniczone pole manewru.
Dziękuję.

Copyright © 2017. All Rights Reserved.