Witamy serdecznie na stronie internetowej Oddziału Łódzkiego
Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy.

Mamy nadzieję, że ułatwimy Państwu docieranie do rzetelnej informacji. Tutaj chcemy prezentować wielkość oraz problemy naszego Kościoła, zagadnienia społeczne, cywilizacyjne, publikacje członków Stowarzyszenia, stanowiska w ważnych kwestiach. Nie będziemy konkurować w informacjach bieżących z innymi portalami (niektóre z nich wskazujemy w odnośnikach), natomiast gorąco zapraszamy do lektury wszystkich tekstów - ich aktualność znacznie przekracza czas prezentacji na stronie głównej. Zachęcamy do korzystania z odnośników: "Publikacje" i "Polecane". Mamy nadzieję na stały rozwój strony dzięki aktywnej współpracy użytkowników. Z góry dziękujemy za materiały, uwagi, propozycje.
Prosimy kierować je na adres: lodz@katolickie.media.pl

Polecane książki naszych autorów

Grzegorz Bednarek: Domaniew. Gotycki kościół p.w. św. Floriana, XVI w.













Późnogotycki kościół w Domaniewie położony w Dekanacie Poddębickim jest jednym  z najstarszych w całej Archidiecezji Łódzkiej. Jego piękna, majestatyczna bryła wzniesiona z cegły stanowi

w poddębickich łęgach typowy architektoniczny przykład tak zwanego gotyku nadwiślańskiego| i obok uniejowskiej fary oraz uniejowskiego i łęczyckiego zamku należy do najważniejszych późnośredniowiecznych  zabytków w tej części dzisiejszej Ziemi Łódzkiej.  

Początki tutejszej parafii sięgają połowy XIV wieku,  kiedy  około roku 1350 arcybiskup gnieźnieński Jarosław Bogoria Skotnicki erygował  tutaj   pierwszą   parafię i drewnianą świątynię. Ta  jednak w początku XVI wieku została rozebrana, a w jej miejscu wybudowano z fundacji  chorążego łęczyckiego Stanisława Zalewskiego   obecny    kościół.  Bryła  świątyni   została wzniesiona z palonej cegły, co jak na tamte czasy  świadczy o wyjątkowej zamożności jej fundatora.   

Pomimo faktu, że kościół w Domaniewie przetrwał ponad  500  lat prawie w  nie  zmienionej formie architektonicznej, co jest rzadkością, to historia tutejszej wioski sięga o wiele głębiej w same początki państwa polskiego . Domaniew już od czasów przedpiastowskich  położony był bowiem na  strategicznym    trakcie    drogowym    łączącym ważne grody i osady obronne pierwszych Słowian na tym terenie. Był to  szlak wiodący od strony Kalisza do Starych Skoszew, gdzie znajdowały już w X wieku bardzo ważne  grody plemienne.   Jako ciekawostkę warto tu wspomnieć, iż najnowsze badania historyczne /prof. A. Buko/  sugerują, że dynastia Piastów pochodziła z Kalisza  i  właśnie  stąd  na  początku X  wieku  wyruszyła na podbój sąsiednich plemion słowiańskich z okolic Poznania, Giecza, Gniezna i Kruszwicy.

Historia miejscowości

Po  raz  pierwszy wioska   Domaniew została    wymieniona w  roku 1136 w tak zwanej złotej Bulli Gnieźnieńskiej wydanej  przez   papieża  Innocentego II w czasach panowania księcia  Bolesława Krzywoustego. Tym samym stał się on jedną z 35  potwierdzonych   kronikarsko   najstarszych   miejscowości z terenu dzisiejszej Ziemi Łódzkiej, których początki sięgają XI wieku. O jego ważnej randze świadczy natomiast fakt, że wymieniony został między takimi miejscowościami  jak  Łęczyca,   Sieradz,  Wolbórz,  Rozprza,  
i Spicymierz , które na przełomie XI i XII wieku były ważnymi kasztelaniami i grodami.  W Bulli wymienione są również pobliskie wioski Tur, Uniejów, Malanów i Smulsko. To ostatnie było bardzo ważnym grodem granicznym Wielkopolski strzegącym od strony zachodniej przeprawy na rzece Warcie.   Złota Bulla jest najstarszą zachowaną w Polsce oryginalną bullą papieską, wymieniającą  ponad  400  nazw   miejscowości, imion  poddanych i powinności  wymienionych   po   raz pierwszy w  języku   polskim.  Dokument wystawiony został w Rzymie  jako   potwierdzenie  wyłączności praw własności i użytkowania dóbr Archidiecezji Gnieźnieńskiej, do których wcześniej  zgłaszało pretensje niemieckie arcybiskupstwo w   Magdeburgu. Dzięki temu  bulla     stanowi     i   potwierdza   suwerenność   kościoła     polskiego z  epoki   Piastów  i  jego   zależność  jedynie   od   papiestwa   i  Stolicy  Apostolskiej  w  Rzymie  oraz  jest podstawą   do    badań  historycznych i językowych dotyczących dawnej Ziemi Łęczycko- Sieradzkiej.

.  Na przełomie XI i XII wieku Domaniew, jako wioska położony   był   na  strategicznym  drogowym trakcie łączącym duże piastowskie grody w Smulsku pod   Uniejowem  z    grodami w pradawnym Zgierzu, Radogoszczy i Skoszewach. Trakt ten prowadził  od strony Wielkopolski na Wschód przez Smulsko, przeprawę na  rzece Warcie, do grodu w Chropach nad   Nerem.  W Domaniewie   szlak   się    rozwidlał  i   z  jednaj strony biegł na północny wschód  przez Budzynek i Opole w kierunku grodów w Czerchowie, Piaskach i Łęczycy. Trakt wschodni prowadził do przeprawy na rzece Bzurze, której strzegł  gród  w  Zgierzu. Po  drodze  znajdowały  się   jeszcze osady w Brużycy i tak zwana stróża w  Nakielnicy  położone na przeprawie między rozlewiskami rzeki  Bzury i Sokołówki .   W   XII wieku tereny nad Nerem w  dużej   mierze   należały do rycerskiego rodu Leszczyców, z którego wywodził się błogosławiony Bogumił- arcybiskup  gnieźnieński, a w ostatnim etapie życia pustelnik z Dobrowa nad Wartą.  W   roku 1357   za   czasów   panowania ostatniego polskiego króla z dynastii piastowskiej, Kazimierz Wielki potwierdził przynależność Domaniewa do dóbr kapituły Archidiecezji Gnieźnieńskiej, co odnotowane   zostało   Kodeksie    Dyplomatycznym   Wielkopolski.

Z Domaniewa wywodził  się szlachecki ród Domaniewskich posługujący  się  herbem  Lubicz przedstawiającym srebrną podkowę z dwoma krzyżami  na niebieskim tle. Według heraldyków  początki  herbu  sięgają XII wieku i związane   są z walkami polskiego rycerstwa z pogańskimi Prusami.

W czasach współczesnych urodził się tutaj w rodzinie ziemiańskiej znany bohater wojny polsko-bolszewickiej  1920 roku Stefan Pogonowski, który poległ 15 sierpnia pod Radzyminem w słynnej Bitwie Warszawskiej, zwanej też Cudem nad Wisłą, w której wojsko polskie zatrzymało inwazję rosyjskiego bolszewizmu na Europę Zachodnią.                                       

Architektura kościoła

Świątynia w Domaniewie jest dużym halowym kościołem wzniesionym w typowym dla swej epoki stylu późnogotyckim. Kościół  jest orientowany, czyli położony  zgodnie z liturgią chrześcijańską na osi wschód-zachód. Jest to świątynia  jednonawowa  z   węższym gotyckim prezbiterium i kwadratową dwukondygnacyjną wieżą. Od strony południowej dobudowane są kruchta i zakrystia. Nawa główna posiada drewniany strop natomiast  prezbiterium wykończone jest murowanym sklepieniem kolebkowym. Od strony wschodniej prezbiterium zamknięte jest półokrągłą absydą przypominającą absydy kościołów romańskich. Wyjątkową ciekawostką są tu także inskrypcje pielgrzymów ryte na zewnętrznych  ścianach świątyni  już od setek lat  . Najstarsza z nich pochodzi z roku 1652. Kościół i pobliską plebanię otacza zabytkowy,  kamienny XIX-wieczny mur, którego wejście jest zwieńczone dwiema nowożytnymi figurami przedstawiającymi św. Floriana i św. Jadwigę.

We wnętrzu kościoła znajduje się imponujący barokowy ołtarz główny  z wizerunkiem  Matki   Bożej Częstochowskiej  przyozdobionej srebrną sukienką. Na ołtarzu widnieją dwa herby szlacheckie tutejszych dziedziców Korab i Jelita. Ołtarze boczne poświęcone są św. Jadwidze Śląskiej oraz  Chrystusowi Ukrzyżowanemu.  Na ścianach prezbiterium namalowane są XVIII-wieczne polichromie, a w nawie głównej znajduje się 12 olejnych obrazów przedstawiających Drogę Krzyżową.  Obok  kościoła  znajduje  się   także   cmentarna  kaplica  wzniesiona  w  stylu neogotyckim.  Proboszczem kościoła w Domaniewie jest ks. Antoni Marcinkow

Copyright © 2017. All Rights Reserved.