Witamy serdecznie na stronie internetowej Oddziału Łódzkiego
Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy.

Mamy nadzieję, że ułatwimy Państwu docieranie do rzetelnej informacji. Tutaj chcemy prezentować wielkość oraz problemy naszego Kościoła, zagadnienia społeczne, cywilizacyjne, publikacje członków Stowarzyszenia, stanowiska w ważnych kwestiach. Nie będziemy konkurować w informacjach bieżących z innymi portalami (niektóre z nich wskazujemy w odnośnikach), natomiast gorąco zapraszamy do lektury wszystkich tekstów - ich aktualność znacznie przekracza czas prezentacji na stronie głównej. Zachęcamy do korzystania z odnośników: "Publikacje" i "Polecane". Mamy nadzieję na stały rozwój strony dzięki aktywnej współpracy użytkowników. Z góry dziękujemy za materiały, uwagi, propozycje.
Prosimy kierować je na adres: lodz@katolickie.media.pl

Joanna Lichocka i Ewa Stankiewicz: Dwugłos o sposobie.



Joanna Lichocka - Musimy działać jak w PRL

W szumie medialnym po wyborach samorządowych kilka spraw warto nazwać i uporządkować. Nie tylko takich jak te, że władza PO-PSL postanowiła firmować wybory, których wynik jest zafałszowany. I że w związku z tym wpisuje się w proces destabilizacji i osłabiania instytucji państwa. To ważna konstatacja. Ale musimy jakoś wobec niej umieć się odnaleźć.

Po pierwsze PiS wygrało wybory samorządowe – zagłosowało na kandydatów tej partii najwięcej Polaków. Po drugie – zafałszowany wynik wyborów uniemożliwia analizę skali tego zwycięstwa, ale co ważniejsze, uniemożliwił też, najprawdopodobniej wbrew woli wyborców, objęcie władzy przez PiS w kilku przynajmniej sejmikach wojewódzkich. Po trzecie – PiS znacząco zwiększył stan posiadania w wielkomiejskich bastionach PO. Ponadczterdziestoprocentowe poparcie w największych z nich to prognostyk zwycięstwa w wyborach do sejmu. Wreszcie po czwarte – być może wyniki drugiej tury byłyby lepsze gdyby nie część tzw. prawicowych dziennikarzy. Niektórzy z nich, z wyrachowania albo z własnego braku rozwagi, przyczynili się do zniechęcenia centrowego elektoratu do glosowania na kandydatów PiS. I to niemniej niż dziennikarze rządowi.

Majdan i ulica


Oczywiście mam na myśli przede wszystkim okupację siedziby PKW pod wodzą Grzegorza Brauna i Ewy Stankiewicz. Hasła, że demokracja to zło, i że trzeba walczyć o przyjście króla i monarchię wygłoszone przez Grzegorza Brauna, a potem wyważanie drzwi do PKW, okupowanie jej, sączone tu i ówdzie zapowiedzi „drugiego majdanu” były wymarzonym prezentem dla rządowej machiny. Nic to, że PiS błyskawicznie odciął się od awantury – nagłaśnianie jej przez media rządowe, ale i kibicowanie awanturnikom przez część mediów prawicowych, umocniły wrażenie, że to jest prawdziwa twarz, sposób działania i myśl opozycji. A nawet jeśli jeszcze nie jest – to może nią być. Ze zdumieniem obserwowałam, jak na portalach społecznościowych, na debatach i łamach prawicowych mediów w czasie kampanii przed drugą turą dominowały glosy o tym, że trzeba „robić majdan” albo „wyprowadzać ludzi na ulicę”. Że trzeba już, natychmiast robić jakiś bliżej niesprecyzowany przewrót, na dodatek z ewentualnym rozlewem krwi – bo „nie ma wolności bez ceny krwi”. Gdybym była jakimś nowym wcieleniem pułkownika Lesiaka, niczego lepszego bym nie wymyśliła. Tak –mam pretensję do Grzegorza Brauna i Ewy Stankiewicz, że zrealizowali scenariusz, który mógłby być napisany w siedzibie MSW na Rakowieckiej. Uważam też, że nagłaśnianie ich akcji, jej afirmacja, a także po prostu zagrzewanie do wychodzenia na ulicę, z którymi można było się spotkać m.in. na łamach telewizji Republika, było w czasie kampanii wyborczej poważnym, politycznym błędem, za które opozycja zapłaciła w wyborach. Trzeba było zachować zimną krew i powagę, zamiast robić o „masowym buncie”. Dobrze, że na tydzień przed drugą turą Jarosław Kaczyński zapowiedział demonstrację na 13 grudnia – trochę rozpalone głowy ostudził. Ale bez względu na skalę nieprawidłowości i fałszerstw wyborczych Polacy na masowy bunt nie mają ani ochoty, ani społecznego potencjału – większość z tych, którzy mogliby dokonać rewolucji jest dziś na zmywaku w Londynie czy Berlinie. Żadnego drugiego majdanu w Polsce nie będzie (abstrahując od tego, że sam majdan nie należy do naszej tradycji politycznej, to tradycja kozacka, ukraińska)

Szeptanka

Było to tym bardziej szkodliwe, że kandydatów w wielkich miastach PiS wystawił naprawdę dobrych i prowadził sensowną, otwartą na różne środowiska kampanię wyborczą. Awanturnicza, mało mądra gębą prawicowych mediów pozwoliła jednak na przykrycie pomysłów większości z nich. Kandydaci PiS nie mogli przebić się ze swoimi propozycjami w mainstreamowych mediach i musieli zmierzyć się – jak Jerzy Wilk w Elblągu – z regularną nagonką, ale nie mogli też na zbyt wiele liczyć w mediach niezależnych zajętych przez całe dwa tygodnie tematem fałszowania wyborów, drugim majdanem i faktycznym podważaniem sensu uczestniczenia w wyborach. To, że mimo tych działań do drugiej tury wyborcy PiS jednak poszli, dowodzi ich zdyscyplinowania oraz, niewątpliwie, ich zdrowego rozsądku.

Oczywiście ktoś może powiedzieć, że to Jarosław Kaczyński najdobitniej powiedział o fałszowaniu wyborów, gdy zarzucił to koalicji PO-PSL na pierwszym posiedzeniu sejmu po pierwszej turze wyborów. Tyle że podniesienie sprawy fałszerstw wyborczych, zapowiedź podjęcia działań prawnych w tej sprawie, a także zapowiedź zorganizowania manifestacji w obronie demokracji było naturalnym działaniem przyjętym w polityce – nie łączyło się ani z awanturnictwem, ani z szaleństwem, jak przedstawiali to ludzie władzy i służący im publicyści. Jednak mogli oni opowiadać o „szaleństwie”, bo podglebie do tego było już przygotowane przez faktyczną awanturę w PKW i na forach społecznościowych. Krewcy prawicowcy zapominają często, że są czytani nie tylko przez „swoich”. A PO umiejętnie posługuje się rzadko opisywaną, nie mniej skuteczną metodą szeptanki. Niektóre treści przekazuje wyborcom nie wprost, ale przez plotkę, pogłoskę, mem na Twitterze. Tak było, gdy w kampanii prezydenckiej w 2010 r. zaszczepiano Polakom strach przed wojną z Rosją. Jak Kaczyński wygra, wypowie wojnę Rosji – każdy Polak pewnie zetknął się z tą myślą suflowaną przez postkomunę. Tę metodę zastosowano na przykład i teraz w Radomiu, gdzie wygrał z prezydentem z PiS kandydat PO. Opisała to nawet „Gazeta Wyborcza”: nikt z PO tego oficjalnie nie powiedział, ale w Radomiu rozeszła się wieść, że skoro premier Ewa Kopacz jest z Radomia, minister odpowiedzialna z fundusze europejskie jest z Radomia, to lepiej będzie, gdy prezydent Radomia będzie z PO – wtedy pieniądze bez przeszkód popłyną do miasta strumieniem. Ludzie uwierzyli, że Ewa Kopacz i Maria Wasiak będą „przywozić pieniądze walizkami”. Skuteczne? A jakże.

Nieudacznicy bez szans

Teraz wobec PiS propaganda mówiła nie tylko, że to szaleńcy i awanturnicy, ale też, że jego kandydaci nie mają żadnych szans w wyborach. „Gazeta Wyborcza” w przeddzień wyborów pisała, że Hanna Gronkiewicz-Waltz „oczywiście wygrywa w Warszawie”, ale podobną propagandową rolę spełniali niektórzy tzw. prawicowi publicyści. Ci, zapraszani do mainstremowych mediów dokładnie po to, by głosili to, co głoszą – PiS nie ma żadnych szans, ponosi kolejną porażkę z rzędu, a najgorsze błędy popełnia lider PiS, który o zgrozo wciąż nie chce ustąpić. Wprost czy w sposób bardziej zawoalowany słyszeliśmy to od nich przed wyborami i w trakcie kampanii. Nie zbija ich z tropu nawet fakt głoszenia oczywistych andronów – Łukasz Warzecha z portalu wpolityce.pl i tygodnika Wsieci ogłaszał przed wyborami w Warszawie, że Jacek Sasin nie ma żadnych szans i że nie przejdzie nawet do drugiej tury. Teraz głosi klęskę PiS i opowiada już z dużą pewnością siebie, że kandydat PiS na prezydenta Andrzej Duda nie ma żadnych szans na sukces w wyborach prezydenckich. Cóż, wypadałoby pogratulować wizjonerstwa, gdyby miało ono, prócz chęci błyszczenia w mainstreamie (niektórzy stosują taktykę gry na dwie strony: jeśli dziś jest wtorek lub piątek, atakuję PiS, w środy i czwartki PO), jeszcze jakieś realne podstawy do stawiania tak kategorycznych sądów. Tymczasem dziś, prócz propagandystów Platformy, nikt nie twierdzi, że Bronisław Komorowski ma pewną wygraną, a wielu ekspertów twierdzi, że Duda na tle obecnego prezydenta wypaść może więcej niż dobrze. Bronisław Komorowski ma pewnie przy tym większe szanse na zwycięstwo, ale co będzie za sześć miesięcy, nie wiemy. Mam świadomość  oczywiście, że Łukasz za tych kilka zdań krytyki będzie głośno i wielokrotnie protestował – chciałabym tylko, by nie traktował tego jako ataku na siebie, tylko zwrócenie uwagi, jaką funkcję pełni. I nie chodzi mi o to, by nie krytykować PiS – jak zwulgaryzuje zaraz te słowa ten i ów polemista (zwłaszcza dotknięty krytyką). Ale żeby nie powtarzać wytartych sloganów. I (niestety) działać jak w PRL. Mieć świadomość, że nie jesteśmy w normalnych warunkach. I że także wobec nas, dziennikarzy, którzy nie chcą podporządkować się postkomunie, wymagania są inne – nie pozwalajmy na to, by naszymi rękami przekazy dnia obozu władzy docierały do opozycyjnego elektoratu i były dlań wiarygodne, bo ludzie wiarygodni dla tego elektoratu je powtarzają. „Gdzie nie możesz »Wyborczej«, Warzechę wyślij” – z takim zdankiem spotkałam się na jednym ze spotkań.  Dlatego o tym piszę.

Jak państwo widzicie, krytykuję dziś bliskie mi środowiska, czego zwykle nie robię. Ale trudno o tym dłużej milczeć. Niestety, jesteśmy jako publicyści, dziennikarze, ludzie kultury, którym zależy na zmianie, w pewnego rodzaju pułapce. Nie powinniśmy angażować się bezpośrednio w politykę i wspieranie jakiejkolwiek partii, ale bez zwycięstwa PiS (a nie jego upadku) tej zmiany po prostu nie będzie. Rojenia o narodowcach, Korwinach itp. są mniej lub bardziej inteligentnymi wrzutkami postkomuny. Trzeba niestety raczej przypomnieć sobie działania władzy z czasów walki Polaków z komuną w PRL – nic na to nie poradzę, słyszę, jak to dla wielu odlotowo brzmi, ale taki wymóg stawia nam rzeczywistość. Dziś PiS jest nową Solidarnością, niezależne media muszą być nową Wolną Europą, działając na rzecz wolności i demokracji. Władza i podporządkowane jej największe media przekraczają bowiem kolejne granice, przesuwając nas o kolejne stadia do wschodniej, postsowieckiej cywilizacji. Jeśli zależy nam na rzeczywistej demokracji, musimy być na organizowanej przez PiS demonstracji 13 grudnia. Bo wolność jest ograniczana na serio. Rechot, że PiS „znowu przegrał”, bo nie wygrał w Warszawie czy Gdańsku, przypomina więc rechot z „solidaruchów”, którym znów nie udało się wygrać strajku. Tak, wiem, można zarzucić tym zdaniom przerysowanie. Ale czy na pewno nie zmierzamy do podobnych klimatów?

Znaleźć drogę do centrum

To już truizm, że po zmanipulowaniu wyników wyborów i uporze postkomunistycznego establishmentu, by je utrzymać, mamy do czynienia z władzą, która wartości demokratyczne, mimo głośnych deklaracji, ma faktycznie w pogardzie. Przynajmniej od czasu katastrofy smoleńskiej mamy do czynienia z sytuacją nadzwyczajną – gdy zobaczyliśmy gołym okiem, jak działania instytucji państwa, a także mediów, zostały sparaliżowane lub ograniczone. Mówiłam wtedy, realizując filmy, które miały nieformalny zakaz emisji w telewizji i których nie wolno było wyświetlić na pokazie w żadnym domu kultury w miejscowości, gdzie rządziła PO, że mamy teraz nowy „drugi obieg”. Mówiłam o niedemokratycznym sposobie myślenia władzy firmowanej przez Donalda Tuska. Bardzo mnie niektórzy moi koledzy po prawej stronie wtedy krytykowali za to pojęcie, twierdzili, że nie można III RP porównywać do PRL. Teraz, po zmanipulowaniu wyniku wyborów widać jednak znowu ów PRL-bis. Musimy znaleźć sposób na skuteczne przeciwstawienie się temu systemowi. Pamiętając jednak, że nigdy w historii III RP nie udało się opozycji wobec tego systemu wygrać wyborów, jeśli nie było pęknięcia w nim samym.  I nigdy nie udało się to bez przekonania wyborców centrum.  Teraz, gdy podważona jest już nawet wiarygodność samej procedury wyborczej, musimy być szczególnie rozważni, odporni na prowokacje i różne powyborcze ruchawki. Ale i solidarni w obronie wartości budujących państwo. Nie dotrzemy inaczej do tych Polaków, którym to, co się zdarzyło i w Smoleńsku, i przy tych wyborach, po prostu nie mieści się w głowie.

Joanna Lichocka

za:niezalezna.pl/62128-musimy-dzialac-jak-w-prl

***

Ewa Stankiewicz: Dochodzimy do fasady demokracji, prawdziwego reżimu



Jeśli państwo nie jest w stanie zagwarantować uczciwych wyborów, jeśli przymyka oko na gigantyczną skalę fałszerstw wyborczych, to przyzwala na powolny upadek systemu – mówi w rozmowie z portalem Stefczyk.info, reżyserka, dziennikarka, Prezes Stowarzyszenia Solidarni2010 - Ewa Stankiewicz.



Stefczyk.info: Dlaczego sąd zabrania mediom uczestniczyć w rozprawach dziennikarzy, którzy w czasie protestów w PKW, wykonywali swoje obowiązki służbowe, za co zostali oskarżeni o naruszenie miru Państwowej Komisji Wyborczej? Dodam tylko, że sąd stwierdził, iż obecność mediów może peszyć oskarżonych...


Ewa Stankiewicz: Zastanawiam się, dlaczego sąd zasłania się dziennikarzami? Myślę, że oni uważają wręcz przeciwnie i oczekują, że media będą szeroko informować o całej sprawie, żeby każdy mógł sam wyrobić sobie zdanie. Sąd działa na takiej samej zasadzie, na jakieś policja, czy prokuratura zamyka dziennikarzy podczas wykonywania przez nich obowiązków służbowych.

Władza zajmuje się, nie tym, czym powinna?

Władza zajmuje się osobami protestującymi, dziennikarzami, działaczami opozycji – zamiast skupić się na procederze fałszowania wyborów w Polsce. Jak widać działanie godzące w podstawy systemu demokratycznego, nie zasługuje na uwagę służb. Jeśli państwo nie jest w stanie zagwarantować uczciwych wyborów, jeśli przymyka oko na gigantyczną skalę fałszerstw wyborczych, to przyzwala na powolny upadek systemu.

Prezydent Bronisław Komorowski nie sprawdził się w roli strażnika demokracji?


Prezydent bagatelizuje sprawę, a nawet więcej – sam staje się źródłem chaosu, który powstał w Polsce. Dlaczego, więc sąd ma nie wypraszać publiczności z sali rozpraw? Dochodzimy do fasady demokracji, prawdziwego reżimu.

Czyli władza działa w sposób nerwowy, bo nie ma już wyjścia?

Władza czuje się zagrożona, ale jednocześnie bezkarna. Łamie prawo, lecz jest zabezpieczone z jednej strony przez media, a z drugiej przez sądy, które nie wymierzają sprawiedliwości. To układ zamknięty, który można utrzymać tylko do pewnego momentu, kiedy ludzie nie zdadzą sobie sprawy w jakim kraju żyją. Gdy powstanie w obywatelach świadomość – jakim zagrożeniem są sfałszowane wybory – to społeczeństwo podejmie większą reakcję, niż nasz pokojowy protest. Nie wiem czy istnieje groźniejsze zagrożenie dla systemu demokratycznego niż fałszowanie wyborów. W żadnym innym – europejskim kraju, taka sytuacja nie mogłaby mieć miejsca.

Prezydent Bronisław Komorowski desygnuje wszystkich nowych członków Państwowej Komisji Wyborczej. Do tej pory w PKW działał jeden człowiek powołany przez prezydenta. Czy to dobry prognostyk, przed przyszłorocznymi podwójnymi wyborami?


Uważam, że sam prezydent Komorowski doszedł do władzy w wyniku niezwykle wątpliwego procesu wyborczego. Pamiętam doskonale noc wyborczą i nie mam przekonania, czy prezydent Polski doszedł do władzy w sposób uczciwy. Pamiętam, że dopiero nad ranem, wyniki wyborów zmieniły się korzyść Bronisława Komorowskiego. Teraz mając świadomość, że system liczenia głosów jest całkowicie niewiarygodny, muszę przyznać, że stanowiska prezydenta nie służy przejrzystości życia publicznego. Bronisław Komorowski bagatelizuje ten problem, więc jak powołane przez niego osoby, mogą zagwarantować nam uczciwe wybory? Oni są częścią tego układu zamkniętego.

Rozmawiał Łukasz Żygadło

Za: www.stefczyk.info

Copyright © 2017. All Rights Reserved.