Bóg tak mnie kocha, że chce mi pokazać, że we mnie kona. Przecież mając taką świadomość, nie można w obliczu takiej miłości nie zmieniać swojego życia. To jest jak wystrzał artyleryjski od Pana Boga, który chce nam pokazać coś, czego być może nie chcieliśmy widzieć- z ks. Andrzejem Ziombrą, proboszczem parafii św. Jacka w Legnicy, w której miał miejsce cud eucharystyczny, rozmawia Jarosław Wróblewski.

W Legnicy zdarzył się cud eucharystyczny. Czy modliliście się o taki znak?

U nas jest cały czas zapotrzebowanie i deficyt silnej wiary. Żebyśmy rzeczywiście wierzyli i karmili się Eucharystią. O to modliliśmy się, można powiedzieć, od zawsze. Jako proboszcz modliłem się o ożywienie parafii. U nas w parafii do kościoła chodzi 16 proc. wiernych, można sobie uświadomić ogromne potrzeby rozbudzenia pobożności. Zawsze i wszędzie należy się modlić o cud przemiany serc, i tak się stało.

Bóg wysłuchał?

I to jeszcze z naddatkiem.

Jak ksiądz odebrał fakt, że fragment ludzkiego mięśnia sercowego w agonii pojawił się na hostii właśnie w księdza kościele?

Zawsze się interesowałem tym tematem. Czytałem książkę Joan Carroll Cruz „Cuda eucharystyczne”. Gdy byłem we Włoszech, to właśnie takie miejsca, ze szczególnymi znakami, odwiedzałem i tam się modliłem. To się nie mieściło w mojej głowie, że coś takiego może się zdarzyć w naszym kościele. Mentalnie, można powiedzieć, byłem przygotowany na coś takiego, że takie cuda miały miejsce w Kościele i jego historii. Ale co innego czytać o tym, że coś się wydarzyło w średniowiecznym włoskim Lanciano, a nie w kościele, którego jest się proboszczem. To jest zupełna zmiana optyki, że to wszystko nie dzieje się za górami i za lasami, ale tu i teraz. To mnie spionizowało do naprawdę głębokich refleksji, pytań o moje kapłaństwo, Kościół, Polskę i Europę.

W obliczu tego cudu robił ksiądz rachunek sumienia?

Każdego dnia robię sobie rachunek sumienia. Staram się poddawać formacji duchowej, żeby się rozwijać wewnętrznie, i dzięki Bogu taką niszę dla siebie też znalazłem 14 lat temu we wspólnocie, jaką jest Stowarzyszenie Kapłańskie Świętego Krzyża. To, co się stało w Legnicy, stawia pytanie o to, co się dzieje w Polsce i Europie, w kontekście misyjności naszego kraju w Europie. Jaki będzie jej kształt? Czy Europa będzie chrześcijańska, czy może zepsuta i zlaicyzowana?

A Legnica w tej Europie?

Widać, że też ma swoje miejsce. Zaczyna być znana, bo jeżeli zgłaszają się grupy młodzieży z USA, które przyjeżdżają na Światowe Dni Młodzieży i zastrzegają, że diecezją, w której chcą przeżyć pierwszy etap, ma być Legnica, ponieważ wydarzył się tu cud eucharystyczny – to nie jest już sprawa naszej parafii, ale sprawa globalna dzięki Bożej Opatrzności. We mnie pojawiają się pytania o cud eucharystyczny w Buenos Aires czy Sokółce na Podlasiu, o to, że w tej Bożej narracji jest kwestia: co my mamy do przekazania innym. Bóg tak mnie kocha, że chce mi pokazać, iż we mnie kona. Przecież mając taką świadomość, nie można w obliczu takiej miłości nie zmieniać swojego życia. To jest jak wystrzał artyleryjski od Pana Boga, który chce nam pokazać coś, czego być może nie chcieliśmy widzieć. Zapatrzyliśmy się w nasze codzienne plany, a Bóg się upomina.  

Pan Jezus daje nam w 2016 r. swoje umęczone serce. Jak to tłumaczyć?

Nawracajmy się. Po prostu zamyślmy się nad swoim życiem. Zadawajmy sobie pytania: co Pan Bóg nam przez to mówi? Czy moje plany życiowe podobają się Bogu? Życie w grzechu, w konkubinacie, rezygnacja z sakramentu pokuty, pojednania, z przystępowania do komunii. W imię czego? Moich planów, bo to jest moje życie? A może Bóg mówi, żeby uwzględnić Go jednak w swoim życiu, bo w końcu umarł za mnie na krzyżu.

Ktoś powie: „Jestem szczęśliwy, więc czego ten Bóg ode mnie chce?”.

Żebyś był naprawdę szczęśliwy, żył ewangelią. Może trzeba do tego wrócić. Nie tylko pamiętać o Panu Bogu wtedy, gdy jest mi ciężko. Traktować Boga tylko jako koło ratunkowe, gdy moje plany ulegają ruinie. Może te znaki mają przewrócić dotychczasowy plan myślenia, że to nie ja, ale Bóg ma być na pierwszym miejscu w moim życiu, bo to On wie, co jest mi najbardziej potrzebne i najbardziej dla mnie istotne. Powszechnie jednak mówi się o realizacji tylko własnych planów, bo to jest przecież moje życie. A później z tych pomysłów wynika to, co widzimy: ile jest nieszczęśliwych dzieci, bo ich rodzice realizowali jakieś swoje plany, np. plany rozbicia rodziny. My się w tych planach duchowo nie rozwijamy, a moralnie wręcz stajemy się barbarzyńcami.

Jak mieszkańcy miasta odbierają cud, który się wydarzył w kościele?

Niewierzący mają z tym problem. Tłumaczą sobie to przedziwnie, są zakłopotani. Jest też grupa ludzi, która przyjęła cud z wielką wdzięcznością.

Od ogłoszenia komunikatu biskupa o wydarzeniu eucharystycznym w Legnicy minęło półtora miesiąca. Czy widzi ksiądz już jakieś owoce tego wśród wiernych?

Zaczyna się pojawiać coraz więcej ludzi, którzy po latach autentycznie się nawracają. Przyjeżdżają z różnych miejsc, też z zagranicy, aby tutaj powiedzieć Panu Bogu całą prawdę o swoim życiu i prosić, żeby pomógł im to życie zmienić. To tajemnica spotkania Pana Boga z człowiekiem. Są świadectwa wyrażane otwarcie i mocne w swoim przesłaniu. Może o to Panu Bogu chodziło.

za:niezalezna.pl/80891-kulisy-cudu-w-legnicy-nasza-rozmowa-z-proboszczem-parafii-sw-jacka