Nie ma Polski bez Chrystusa! Wyjątkowe obchody rocznicy chrztu Polski z udziałem władz państwa i Kościoła


Zgromadzenie Narodowe zbierze się w Poznaniu w 1050. rocznicę chrztu Polski


Główne obchody 1050-lecia chrztu Polski odbędą się w Gnieźnie i Poznaniu. 15 kwietnia prezydent RP Andrzej Duda zainauguruje posiedzenie Zgromadzenia Narodowego.

Uroczystości rozpoczną się w Gnieźnie z udziałem Episkopatu Polski. Podczas mszy świętej w katedrze gnieźnieńskiej, w czwartek 14 kwietnia, Episkopat będzie dziękować za chrzest Polski. Po południu biskupi udadzą się na Ostrów Lednicki, gdzie w czasach pierwszych Piastów znajdował się jeden z głównych ośrodków obronnych i administracyjnych. Tam, przy palatium Mieszka I, po raz pierwszy zabrzmi jubileuszowy dzwon, ogłaszając 1050. rocznicę chrztu Polski.

Na następne dwa dni obchody przeniosą się do Poznania. W piątek 15 kwietnia na terenie Międzynarodowych Targów Poznańskich planowane są uroczyste obrady Sejmu i Senatu oraz okolicznościowe przesłanie Zgromadzenia Narodowego. W tym samym miejscu zaprezentowane zostanie jubileuszowe oratorium. Wieczorem w katedrze poznańskiej odprawiona zostanie uroczysta msza święta z udziałem biskupów polskich oraz przedstawicieli Episkopatów z zagranicy.

16 kwietnia w gmachu poznańskiego seminarium odbędzie się zebranie plenarne Konferencji Episkopatu Polski. Potem zaplanowano dwa wydarzenia na Stadionie Miejskim (czyli poznańskiego Lecha): spotkanie ewangelizacyjne oraz Mszę św. Dopełnieniem Eucharystii. W wydarzeniach na stadionie weźmie udział ok. 42 tys. wiernych - tyloma miejscami dysponuje bowiem poznańska arena.

Niespełna miesiąc po kwietniowych uroczystościach, 3 maja 2016 roku na Jasnej Górze zostanie ponowiony Akt Oddania Polski Matce Bożej, zaś na październik 2016 r. planowana jest jubileuszowa Pielgrzymka Narodowa wiernych z Polski do Rzymu.

za:niezalezna.pl/75059-zgromadzenie-narodowe-zbierze-sie-w-poznaniu-w-1050-rocznice-chrztu-polski



Polski episkopat oraz władze obu izb parlamentu deklarują zapewnienie obchodom 1050 rocznicy Chrztu Polski godnej oprawy. W środę ogłoszono, że Prezydent RP wygłosi orędzie podczas Zgromadzenia Narodowego w Poznaniu zwołanego z właśnie z okazji tego arcyważnego jubileuszu.


O zwołaniu Zgromadzenia Narodowego poinformował w środę w siedzibie sekretariatu Episkopatu Polski marszałek Sejmu Marek Kuchciński. W siedzibie KEP zaprezentowany został też bogaty program obchodów 1050. rocznicy chrztu Polski. - Parlament niepodległej Rzeczypospolitej faktycznie po raz pierwszy sięga do najstarszych fundamentów dziejów naszej państwowości, nierozłącznie związanej z chrześcijaństwem, przypominając decyzje polityczne podjęte w 966 r. oraz Millenium z 1966 r. - powiedział marszałek Sejmu. Jak stwierdził, „w tamtych decyzjach - tych dawnych i tych niedawnych - umieszczamy źródła aksjologiczne naszych obecnych działań: tej dobrej zmiany dla Polaków i Polski”.


Instytucje państwa aktywnie włączą się w obchody

Jak podkreślił Kuchciński, „nie będzie dobrej zmiany poprawy życia społecznego Polaków, życia w świecie publicznym, w otoczeniu Polski, bez odnowy ładu moralnego opartego na chrześcijaństwie oraz bez wpisania dziejów chrześcijaństwa na ziemiach polskich w historię naszego państwa i narodu".


- Polityka jako roztropna troska o dobro wspólne nie może opierać się jedynie na realizacji interesów, ale również powinna mieć wymiar moralny, zwłaszcza w dzisiejszej rzeczywistości - stwierdził marszałek Sejmu.


Kuchciński dodał, że z perspektywy zmian dokonanych po 1989 r. świadomość społeczna Polaków została osadzona na przekonaniu, że jesteśmy naznaczeni piętnem klęski, piętnem nieodpowiedzialności, nasza cała historia została zdominowana przez błędy polityczne. Z kolei wydarzenia roku 966 i obchody milenijne chrztu Polski w 1966 r. zaprzeczają tej tezie - stwierdził marszałek Kuchciński. - W obu przypadkach był to wyraz historycznej mądrości, sukcesu i odpowiedzialności za państwo i jego mieszkańców - stwierdził.


Marszałek Sejmu poinformował także, że z okazji rocznicy przyjęcia przez Polskę chrztu i początków państwa polskiego nakładem Wydawnictwa Sejmowego ukaże się okolicznościowa publikacja „Chrześcijaństwo w dziejach Polski i Polaków (966-2016)”. Księga będzie dostępna w języku polskim i angielskim. Znajdą się w niej teksty autorstwa prof. dr. hab. Stanisława Rosika, dr. hab. Pawła Krasa, dr. hab. Dariusza Kupisza, prof. dr. hab. Bohdana Cywińskiego, prof. dr. hab. Wiesława J. Wysockiego oraz prof. dr. hab. Jana Żaryna. Prezentacja wydawnictwa odbędzie się podczas centralnych uroczystości rocznicowych w Poznaniu.


Przemówi głowa chrześcijańskiego państwa

Podczas konferencji w siedzibie KEP głos zabrał także marszałek senatu Stanisław Karczewski, deklarując, że „Zgromadzenie Narodowe będzie wielkim wydarzeniem, które po raz pierwszy odbędzie się poza Warszawą”.


Podczas zgromadzenia obu izb parlamentu prezydent Andrzej Duda wygłosi orędzie, w którym - jak powiedział Stanisław Karczewski - „będzie mówił o naszej wspólnocie - wspólnocie historii, narodowej, o tym, jak należy ją budować, i o tym, jakie stoi zadanie przed nami politykami i przed Kościołem w budowaniu tej wspólnoty". - Będzie mówił o tym, że nasza historia jest spoiwem budowania wspólnoty obywatelskiej - dodał Karczewski.


Ponadto, w Senacie w dniach 18-19 kwietnia odbędzie się konferencja dotycząca obchodów millenium chrztu na uchodźstwie. - Chcemy jako Senat pokazać, że o Polsce i naszej historii, naszych korzeniach, mówią także ci, którzy wyjechali z Polski - dodał. Konferencję otworzy prezydent Andrzej Duda, który wręczy także odznaczenia dla zasłużonych działaczy katolickich i przedstawicieli Kościoła Katolickiego na emigracji.


Bogaty program obchodów

Głos zabrał również prymas Polski, arcybiskup Wojciech Polak. Przypomniał o milenijnych uroczystościach Chrztu Polski, które 14 kwietnia 1966 r. zainaugurował w Gnieźnie kard. Stefan Wyszyński. Ówczesny Prymas Polski nawiązał w ten sposób do rocznicy chrztu Mieszka I, który nastąpił najprawdopodobniej w Wielką Sobotę 966 r., przypadającą wówczas 14 kwietnia. Abp Polak przypomniał, że 50 lat po milenijnych uroczystościach, również 14 kwietnia, Episkopat Polski wraz z zaproszonymi gośćmi – na czele z Legatem Papieskim i prezydentem Andrzejem Dudą – „będzie dziękować w katedrze gnieźnieńskiej, matce wszystkich kościołów w Polsce, za łaskę Chrztu naszej Ojczyzny”.


Z bazyliki prymasowskiej, od grobu i relikwii św. Wojciecha, zostaną również posłani misjonarze, by nieść dalej Dobrą Nowinę o Jezusie Chrystusie. - Są oni wyrazem naszej wdzięczności za łaskę Chrztu św. oraz znakiem żywotności polskiego Kościoła – dodał prymas Polak.


Tego dnia w Gnieźnie rozpoczną się także obrady Konferencji Episkopatu Polski. Jak zaznaczył abp Polak, ze względu na „genius loci” będą one „w dużej mierze zorientowane historycznie”. Dodał, że z Gniezna popłynie wtedy również przesłanie polskich biskupów z okazji 1050. rocznicy Chrztu Polski, w którym „będziemy dziękować Bogu za wiarę, nadzieję i miłość, za Kościół, sakramenty święte, za źródło chrzcielne i wszelkie łaski, jakimi Pan obdarzył naszą Ojczyznę w ciągu minionych 1050 lat”. Biskupi będą też prosić „o łaskę wierności Bogu i Ewangelii oraz o potrzebne światło do realizacji współczesnych wyzwań, jakie stoją przed ochrzczonymi”.


Biskupi udadzą się tego dnia także na Ostrów Lednicki, uważany za najbardziej prawdopodobne miejsce Chrztu Polski. Hierarchowie złożą tam uroczyste wyznanie wiary w rytm bicia jubileuszowego dzwonu „Mieszko i Dobrawa”. Dzwon ten – pierwszy o tym imieniu w Polsce – upamiętnia i oddaje cześć pierwszej historycznie poświadczonej piastowskiej parze książęcej.


Na zakończenie gnieźnieńskich uroczystości przewidziana jest projekcja filmu dotyczącego chrztu przyjętego przez Mieszka I. Produkcję przygotowało Narodowe Centrum Kultury.


Wydarzeniem przygotowującym do uroczystości 1050. rocznicy Chrztu Polski będzie X Zjazd Gnieźnieński, który odbędzie się w dniach 11-13 marca pod hasłem „Europa nowych początków. Wyzwalająca moc chrześcijaństwa”.

za:www.pch24.pl/nie-ma-polski-bez-chrystusa--wyjatkowe-obchody-rocznicy-chrztu-polski-z-udzialem-wladz-panstwa-i-kosciola,40714,i.html#ixzz3xnbHVatF


Archidiecezjalny komitet obchodów 1050 - lecia Chrztu Polski
Na mocy dekretu Księdza Arcybiskupa Metropolity Marka Jędraszewskiego, został powołany komitet obchodów, jubileuszu 1050 - lecia Chrztu Polski, w Archidiecezji Łódzkiej. Celem komitetu, jest przygotowanie i przebieg obchodów, w których uczestniczyć będą goście z kraju i zagranicy, duchowni i świeccy. Poniżej publikujemy treść dekretu.
Łódź, dnia 10 stycznia 2016 roku Abp–41–28/16
Niedziela Chrztu Pańskiego

Dekret

Powołuję niniejszym komitet organizacyjny obchodów 1050-lecia Chrztu Polski w Archidiecezji Łódzkiej w następującym składzie:

Biskup Ireneusz Pękalski – przewodniczący,
Biskup Marek Marczak – wiceprzewodniczący,
Ksiądz Prałat Zbigniew Tracz – dyrektor organizacyjny,
Ksiądz Kanonik Tomasz Bartczak – budowa i wystrój ołtarzy, nagłośnienie i dekoracje,
Ksiądz dr Waldemar Bartocha – organizacja sakramentu pokuty,
Ksiądz mgr Robert Batolik – udział harcerzy,
Ksiądz dr Łukasz Burchard – zaproszenia i komentarze liturgiczne,
Ksiądz dr Grzegorz Dziewulski – współpraca ruchów, stowarzyszeń i organizacji katolickich,
Ksiądz dr Przemysław Góra – organizacja „Wieczoru uwielbienia” i udział młodzieży ŚDM,
Ksiądz mgr Marcin Grzelak – przygotowanie gmachu WSD i parkingi,
Ksiądz mgr Marcin Jarzenkowski – współpraca z Biurem ŚDM,
Ksiądz Kanonik dr Rober Jaśpiński – udział rodzin,
Ksiądz mgr Mariusz Jersak – przygotowanie kościoła pw. Maki Bożej Śnieżnej,
Ksiądz mgr Paweł Kłys – obsługa medialna i dokumentacja,
Ksiądz Prałat Grzegorz Kopytowski – muzyka i śpiew liturgiczny,
Ojciec Kazimierz Kubacki SJ – udział osób zakonnych,
Ksiądz Prałat Ireneusz Kulesza – przygotowanie Bazyliki Archikatedralnej Łódzkiej,
Ksiądz mgr Mariusz Kuligowski – organizacja Komunii świętej, udział służby liturgicznej ołtarza i nadzwyczajnych szafarzy Komunii świętej,
Ksiądz Kanonik mgr Juliusz Lasoń – służby medyczne,
Ksiądz dr Karol Litawa – przebieg liturgii,
Ksiądz Kanonik Stefan Magiera – sprawy organizacyjne w Konstantynowie Łódzkim,
Ksiądz Kanonik mgr Zygmunt Nitecki – sprawy organizacyjne w Tomaszowie Mazowieckim,
Ksiądz Kanonik dr Stanisław Nowacki – sprawy organizacyjne w Piotrkowie Trybunalskim,
Ksiądz mgr Andrzej Partyka – organizacja posiłków,
Ksiądz mgr Paweł Pęczek – organizacja noclegów,
Ksiądz Prałat dr Jarosław Pater – udział WSD,
Ksiądz mgr Michał Pietrasik – udział dzieci pierwszokomunijnych,
Ksiądz prof. dr hab. Mieczysław Różański – organizacja wystaw,
Ksiądz Kanonik dr Sławomir Sosnowski – organizacja Dnia Świętości Kapłanów
Ksiądz mgr Łukasz Tarnawski – służby porządkowe,
Ksiądz mgr Jacek Tyluś – porządek procesji,
Ksiądz Prałat mgr Tadeusz Weber – sprawy ekumeniczne, przygotowanie kościoła
pw. Matki Boskiej Zwycięskiej w Łodzi,
Siostra mgr Lucyna Witczak – udział młodzieży pierwszokomunijnej z 13.06.1987 roku,
Ksiądz mgr Tomasz Wojciechowski – udział dzieci i młodzieży szkół katolickich,
Ksiądz dr Marcin Wojtasik – udział dzieci i młodzieży,
Ksiądz Prałat dr hab. Jan Wolski – współpraca z Muzeum Tradycji Niepodległościowych,
Ksiądz mgr Wojciech Żelewski – udział dzieci ERM.

Odpowiedzialnej pracy serdecznie błogosławię

+ Marek Jędraszewski
Arcybiskup Metropolita Łódzki

ks. dr Zbigniew Tracz
Kanclerz

za:archidiecezja.lodz.pl/new/?news_id=0398b6c401978442d95a7a114ebebfb9


Główne uroczystości Jubileuszu 1050-lecia Chrztu Polski pod hasłem "Gdzie Chrzest tam nadzieja" będą miały miejsce 14 kwietnia w Gnieźnie oraz 15 i 16 kwietnia w Poznaniu z udziałem Konferencji Episkopatu Polski oraz władz państwowych. Szczegóły obchodów zaprezentowano 20 stycznia w Sekretariacie Episkopatu w Warszawie.
- Obchody millenijne chrztu Polski, zorganizowane w 1966 r., były zakłócane przez władze komunistyczne. Tymczasem obecnie słowem kluczowym do zrozumienia tegorocznych obchodów jest "normalizacja". - Jest to 1050-lecie chrztu Polski i 1050-lecie polskiej państwowości, dlatego wśród nas są przedstawiciele zarówno władz kościelnych, jak i państwowych - powiedział na rozpoczęcie spotkania w Sekretariacie Episkopatu Polski rzecznik Episkopatu ks. Paweł Rytel-Andrianik, podkreślając wagę przypadającego w tym roku jubileuszu.

W prezentacji programu jubileuszu wziął udział marszałek Sejmu Marek Kuchciński oraz marszałek Senatu Stanisław Karczewski. - Parlament niepodległej Rzeczypospolitej faktycznie po raz pierwszy sięga do najstarszych fundamentów dziejów naszej państwowości, nierozłącznie związanej z chrześcijaństwem, przypominając decyzje polityczne podjęte w 966 r. oraz Millenium z 1966 r. - powiedział marszałek Sejmu.

Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski abp Stanisław Gądecki zaznaczył, że obchodzić Jubileusz Chrztu Polski to świadczyć własnym życiem o Chrystusie. Dodawał też, że wysławianie Boga i dziękowanie Mu za Chrzest Polski rodzi zarazem pytania o przyszłość.

Prymas Polski abp Wojciech Polak zauważał, że we współczesnym życiu Kościoła, Polski i Europy da się odczuć wyraźną potrzebę głębokiej odnowy. - Wierzymy, że jej początkiem może być rachunek sumienia polskiego chrześcijaństwa i powrót do źródeł chrztu - powiedział.

Obchody 1050-lecia Chrztu Polski rozpoczął odczytywany w kościołach 22 listopada 2015 roku list pasterski Episkopatu. Również w listopadzie, podczas rekolekcji w Częstochowie, biskupom diecezjalnym zostały przekazane jubileuszowe świece. Wraz z pierwszymi Nieszporami Adwentu świece trafiły też do parafii. Symbolem jubileuszu są oprócz świec dzbany do przechowywania wody święconej w kościołach parafialnych oraz domowe kropielniczki mające przypominać o duchowości chrztu.

Na obchody trwającego roku jubileuszowego 1050. rocznicy Chrztu Polski, oprócz wydarzeń religijnych, składa się również szereg inicjatyw naukowych i kulturalnych, w tym wykłady i zajęcia edukacyjne, a także widowiska multimedialne i przedstawienia teatralne. Ważnym wydarzeniem obchodów 1050. rocznicy Chrztu Polski będzie X Jubileuszowy Zjazd Gnieźnieński pod hasłem "Europa nowych początków. Wyzwalająca moc chrześcijaństwa". Rozpocznie się on 11 i potrwa do 13 marca br.

Główne wydarzenia jubileuszowe będą miały miejsce 14, 15 i 16 kwietnia w Gnieźnie i Poznaniu. W tym czasie odbędzie się tam zebranie plenarne Konferencji Episkopatu Polski, a także posiedzenie Zgromadzenia Narodowego z udziałem Prezydenta RP. W Gnieźnie biskupi po obradach wezmą m.in. udział w celebracji jubileuszowej w Ostrowie Lednickim, gdzie w ramach podziękowania za Chrzest Polski zabrzmi dzwon "Mieszko i Dobrawa".

15 i 16 kwietnia w seminarium poznańskim w godzinach przedpołudniowych będzie miała miejsce dalsza część zebrania plenarnego Episkopatu. W ramach obchodów 1050-lecia Chrztu Polski biskupi wysłuchają m.in. jubileuszowego Oratorium 966.pl oraz wezmą udział w procesji maryjnej z fary do katedry poznańskiej.

Szczególnym wydarzeniem będzie jubileuszowe świętowanie na INEA Stadion w Poznaniu 16 kwietnia. W pierwszej części spotkania, oprócz Eucharystii z chrztem dorosłych i posłaniem do głoszenia Ewangelii zaplanowano radosną modlitwę uwielbienia. W drugiej części spotkania będzie miał miejsce historyczny quiz multimedialny "Człowiek 1050-lecia"oraz musical "Jezus Christ Superstar".

Świętowanie Jubileuszu we wspólnotach parafialnych będzie miało miejsce głównie w Wigilię Paschalną, podczas której odnowione zostaną przyrzeczenia chrzcielne.

Na październik 2016 r. zaplanowana jest z kolei narodowa pielgrzymka do Rzymu.

Zakończenie roku obchodów rocznicy 1050-lecia Chrztu Polski będzie miało miejsce 19 listopada 2016 roku w Krakowie - Łagiewnikach. Uroczystość będzie połączona z dziękczynieniem za Światowe Dni Młodzieży oraz z zakończeniem Roku Miłosierdzia.

za:archidiecezja.lodz.pl/new/?news_id=def6ae988f3d67506cdb3b1fcb4a8147


Prezentujemy wypowiedź ks. abpa Wojciecha Polaka, Prymasa Polski
Warszawa,którą wygłosił podczas konferencji prasowej KEP, 20.01.2016 r. na temat gnieźnieńskich obchodów jubileuszu 1050-rocznicy Chrztu Polski.

Dnia 14 kwietnia 1966 r. kardynał Stefan Wyszyński, Prymas Polski, zainaugurował w Gnieźnie uroczystości milenijne Chrztu Polski. Nawiązał w ten sposób bezpośrednio do rocznicy chrztu Mieszka I, który został ochrzczony najprawdopodobniej w Wielką Sobotę 966 r., przypadającą wówczas 14 kwietnia. Prymas Tysiąclecia mówił wtedy: „Stajemy dzisiaj w prześwietnej Bazylice Prymasowskiej, będącej jak gdyby syntezą dziejów Narodu katolickiego, aby dziękować Bogu w Trójcy Świętej Jedynemu za powołanie nas przed tysiącem lat do chrześcijaństwa, za udzielenie nam darów Boga Ojca, Boga Syna i Boga Ducha Świętego w potężnym i wspaniałym dziele Wcielenia i Odkupienia (…). W tej chwili kierujemy się myślą ku pierwszemu historycznemu władcy Polski, Mieszkowi. Jego odwaga, dalekowzroczność i świadomość przemian, które idą przez świat, sprawiły, że wyszedł on na spotkanie łaski Bożej, pokornie pochylił swoje czoło przed wodami Chrztu świętego i rozpoczął przez to błogosławiony ciąg łaski, świateł i mocy Bożych, który trwa do dziś dnia”.

50 lat po milenijnych uroczystościach, w sam dzień 14 kwietnia bieżącego roku, Episkopat Polski wraz z zaproszonymi gośćmi – na czele z Legatem Papieskim i panem Prezydentem Andrzejem Dudą – będzie dziękować w katedrze gnieźnieńskiej, matce wszystkich kościołów w Polsce, za łaskę Chrztu naszej Ojczyzny. Z bazyliki prymasowskiej, od grobu i relikwii św. Wojciecha, zostaną również posłani misjonarze, by nieść Dobrą Nowinę o Jezusie Chrystusie na krańce ziemi. Są oni wyrazem naszej wdzięczności za łaskę Chrztu św. oraz znakiem żywotności polskiego Kościoła.

Tego dnia w Gnieźnie rozpoczną się także obrady Konferencji Episkopatu Polski, które z racji na nasz genius loci będą w dużej mierze zorientowane historycznie. Z pryma-sowskiego Gniezna popłynie również przesłanie z okazji 1050. rocznicy Chrztu Polski, w którym będziemy dziękować Bogu za wiarę, nadzieję i miłość, za Kościół, sakramenty święte, za źródło chrzcielne i wszelkie łaski, jakimi Pan obdarzył naszą Ojczyznę w ciągu minionych 1050 lat. Jednocześnie będziemy prosili o łaskę wierności Bogu i Ewangelii oraz o potrzebne światło do realizacji współczesnych wyzwań, jakie stoją przed ochrzczonymi.

Księża Biskupi udadzą się także na Świętą Wyspę na Ostrowie Lednickim, by złożyć tam wyznanie wiary i wsłuchać się w bicie jubileuszowego dzwonu „Mieszko i Dobrawa”. Jest to pierwszy dzwon o tym imieniu w Polsce. Upamiętnia on i oddaje cześć pierwszej historycznej parze książęcej z dynastii Piastów – księciu Mieszkowi i jego małżonce, czeskiej księżniczce Dobrawie.

Na zakończenie gnieźnieńskich uroczystości przewidziana jest projekcja filmu do-tyczącego chrztu przyjętego przez Mieszka I. Film ten został przygotowany przez Narodowe Centrum Kultury.

Do wydarzeń przygotowujących nas na 1050. rocznicę Chrztu Polski należy również X Zjazd Gnieźnieński, który odbędzie się w dniach od 11 do 13 marca br. pod hasłem „Europa nowych początków. Wyzwalająca moc chrześcijaństwa”. Nawiązujemy w ten sposób do faktu, iż chrzest Mieszka był początkiem historii Polski i jej roli w rodzinie narodów europejskich. We współczesnym życiu Kościoła, Polski i Europy da się odczuć wyraźną potrzebę głębokiej odnowy. Wierzymy, że jej początkiem może być rachunek sumienia polskiego chrześcijaństwa i powrót do źródeł chrztu. Chcemy w Gnieźnie do-świadczyć wyzwalającej mocy Ewangelii i być jej świadkami.

Odnowione Zjazdy Gnieźnieńskie są na początku XXI wieku ważnym miejscem spotkań chrześcijan z Europy Środkowo-Wschodniej, którzy poprzez dyskusje, warsztaty, modlitwę i wydarzenia artystyczne wyrażają swoją odpowiedzialność za przyszłość Kościoła, swojej Ojczyzny i naszego wspólnego kontynentu

za:archidiecezja.lodz.pl/new/?news_id=4c77f0b057afc9c2227c85e0806364df


Rocznik kapituły krakowskiej - pod rokiem 966 – zanotował krótką zapiskę: Mesco dux Polonie baptizatur, co znaczy: „Mieszko książę Polski został ochrzczony”. W tak lakoniczny sposób opisano najbardziej przełomowy moment w dziejach Polski. Chociaż o okolicznościach przyjęcia chrztu przez księcia Polan i jego poddanych wiemy niewiele, to jednak nie ulega wątpliwości, że akt ten był najbardziej doniosłym i brzemiennym w skutki wydarzeniem w dziejach Polski. Można nawet powiedzieć, że bez chrztu mogło nie być państwa polskiego, ani Polaków, ani naszej wielkie historii oraz kultury. Narodziny państwa polskiego i jego chrzest są ze sobą ściśle związane.

Książę Mieszko tym samym wprowadził swoich pobratymców w świat kultury łacińskiej i uczynił ich obywatelami wspólnoty ludów chrześcijańskich. Jego chrzcielnica stała się kolebką rodzącego się narodu, pozostając znakiem budującym jego tożsamość. Chrzest wprowadził nasz naród w nowy świat, który wyraża się przez nową kulturę, nowe instytucje, struktury i zapisy prawne. Doświadczenie wiary przełożyło się z mocą na postawy moralne, widoczne także w życiu gospodarczym, politycznym i kulturalnym. Społeczne konsekwencje Chrztu Polski pojawiły się później, poczynając od rodziny po naród, a nawet po wspólnotę narodów, jaką dzisiaj stanowi dla nas Europa.

Zaangażowanie Mieszka I w budowę organizacji kościelnej na ziemiach polskich - jak pisze prof. Tomasz Jasiński - wyraźnie wskazuje, że władca ten – przyjmując chrzest – nie kierował się tylko względami politycznymi, ale że za jego decyzjami stały głębsze motywy. Najważniejszym powodem była świadomość, iż Polska pogańska nie mogła nawiązać trwałych i normalnych stosunków z państwami chrześcijańskiej Europy, a zwłaszcza z potężnymi Niemcami. Bez tego nie można było prowadzić normalnej polityki, zapewnić państwu bezpieczeństwa, a ponadto trzeba było się liczyć, że prędzej czy później Polska podzieli los Słowiańszczyzny Połabskiej. Nie bez znaczenia dla Mieszka musiał być też fakt, iż nowa religia niosła ze sobą wysoką kulturę i cywilizację. Sztuka pisania nie tylko zaspokajała potrzeby intelektualne i religijne, ale była również niezbędna dla podtrzymywania normalnych stosunków z chrześcijańską Europą. Pogańskie państwo, przynajmniej w tej części Europy, nie mogło prowadzić korespondencji dyplomatycznej, wystawiać dokumentów i zawierać traktatów z sąsiednimi państwami chrześcijańskimi. Zbliżenie do chrześcijańskiej Europy pociągało Mieszka jeszcze z innych powodów. Religia chrześcijańska cementowała młode państwo, będące jeszcze zlepkiem plemiennych terytoriów .

Szczególnym dopełnieniem przyjęcia krzyża z Rzymu było oddanie przez Mieszka I w roku 992 swego państwa pod opiekę papiestwa, na mocy dokumentu Dagome iudex. Dokument ten, jak pisze profesor Nowak, „okazał się niezwykle trwały jako drogowskaz polityki – a może nie tylko polityki władców Polski. Wobec potęgi i ambicji bezpośredniej dominacji ze strony zachodniego sąsiada – cesarstwa, Polska oddaje się w opiekę drugiego istotnego autorytetu w łacińskiej Europie: Stolicy św. Piotra. W ten sposób próbuje chronić niezależność, ale także wskazuje trwały wektor głębszej orientacji – duchowa stolica Polski, jej kulturowy biegun jest w Rzymie, nie w Akwizgranie, Kwedlinburgu czy (wieki później) Berlinie” . Doniosłość decyzji Mieszka I jednoznacznie ocenił Ojciec Święty Jan Paweł II, gdy 20 czerwca 1983 roku po raz pierwszy jako papież nawiedził Poznań: „Zdaję sobie sprawę, że miejsce, na którym stoję, odegrało podstawową rolę nie tylko w historii chrześcijaństwa, ale także w historii państwa i kultury polskiej. Katedra pod wezwaniem świętych Apostołów Piotra i Pawła świadczy o tym, że od początku Kościół na tej ziemi piastowskiej i w całej Polsce związał się z Rzymem. Z Rzymem – nie tylko jako stolicą Piotra, ale także – jako ośrodkiem kultury. Stąd też kultura polska posiada znamiona nade wszystko zachodnio-europejskie”.

„Naród mię żaden nie zbawił ni stworzył;
Wieczność pamiętam przed wiekiem;
Klucz Dawidowy usta mi otworzył,
Rzym nazwał człekiem” (C. K. Norwid, Moja Ojczyzna).

Zdumiewać może skuteczność chrystianizacji Polski, które to dzieło – mimo oporów, zwłaszcza w postaci tak zwanej reakcji pogańskiej z 1034 roku – zostało zasadniczo zakończone w XIII wieku, kiedy na terenie całego kraju wprowadzono rozwiniętą sieć parafii. Zdaniem obecnego na tej sali profesora Krzysztofa Ożoga, skuteczność ta wynikała głównie z tego, że pierwsi polscy władcy – Mieszko I, Bolesław Chrobry, Mieszko II – byli ludźmi głębokiej wiary, którzy zgodnie z ogólnie panującymi wtedy w Europie przekonaniami uważali, że monarcha „jest odpowiedzialny za umacnianie wiary wśród swoich poddanych i za ich zbawienie” . Stąd zarówno Bolesław Chrobry w Kronice i czynach książąt czyli władców polskich Galla Anonima, jak i Mieszko II – w liście dedykacyjnym księżnej lotaryńskiej Matyldy – zostali ukazani jako monarchowie spełniający wymagania idealnego władcy chrześcijańskiego.

Spośród wszystkich narodowych kultur Europy bodajże tylko kultura polska tak wyraziście połączyła w sobie wiarę chrześcijańską i umiłowanie wolności. Dzieje tego niezwykłego związku nie są proste. Polska idea republikańska ma średniowieczne korzenie, ale republikański system Rzeczypospolitej Obojga Narodów powstawał późno, w ogniu religijnych dysput pomiędzy katolikami a wyznawcami innych religii. Kędy indziej starcie chrześcijaństwa i wolności owocowało wolnomyślicielstwem i utratą wiary. W Polsce na odwrót: swobody republikańskie stały się tej wiary synonimem i gwarancją. Dodajmy: wiary katolickiej, choć – co trzeba podkreślić – w Rzeczypospolitej panowała religijna tolerancja. Dawni Polacy podkreślali ów związek, twierdząc, że „wolność polską ma Pan w opiece swojej”. Uważano, że naród nasz otrzymał od Boga zadanie, aby oddawać cześć wolności, która jest „szczególnym dziełem” Bożym (Wespazjan Kochowski, Psalmodia Polska, Psalm VII).

Jednakże znaczenie przyjęcia chrztu przez Mieszka I nie ogranicza się tylko do jego osoby. Nie bez powodu o wydarzeniu z 966 roku mówimy jako o Chrzcie Polski. Stąd podczas słynnej homilii na Placu Zwycięstwa w Warszawie w dniu 2 czerwca 1979 roku Jan Paweł II – nawiązując do Millennium Chrztu Polski – mówił o Chrystusie jako kluczu do zrozumienia tożsamości zarówno Polski, jak i poszczególnych Polaków: „Chrystusa nie można wyłączać z dziejów człowieka w jakimkolwiek miejscu ziemi. Nie można też bez Chrystusa zrozumieć dziejów Polski – przede wszystkim jako dziejów ludzi, którzy przeszli i przechodzą przez tę ziemię. Dzieje ludzi! Dzieje narodu są przede wszystkim dziejami ludzi. A dzieje każdego człowieka toczą się w Jezusie Chrystusie. W Nim stają się dziejami zbawienia. (...) Otóż tego, co Naród polski wniósł w rozwój człowieka i człowieczeństwa, co w ten rozwój również dzisiaj wnosi, nie sposób zrozumieć i ocenić bez Chrystusa. (...) Trzeba iść po śladach tego, czym – a raczej kim – na przestrzeni pokoleń był Chrystus dla synów i córek tej ziemi. I to nie tylko dla tych, którzy jawnie weń wierzyli, którzy Go wyznawali wiarą Kościoła. Ale także i dla tych, pozornie stojących opodal, poza Kościołem. Dla tych wątpiących, dla tych sprzeciwiających się. (...) Otóż nie sposób zrozumieć dziejów Narodu polskiego – tej wielkiej tysiącletniej wspólnoty, która tak głęboko stanowi o mnie, o każdym z nas – bez Chrystusa. Jeślibyśmy odrzucili ten klucz dla zrozumienia naszego Narodu, narazilibyśmy się na zasadnicze nieporozumienie. Nie rozumielibyśmy samych siebie. Nie sposób zrozumieć tego Narodu, który miał przeszłość tak wspaniałą, ale zarazem tak straszliwie trudną – bez Chrystusa”.

Obchodzić Jubileusz Chrztu Polski to świadczyć własnym życiem o Chrystusie. Takie odważne świadectwo w niełatwych czasach PRL-u złożyli katolicy w 1966 roku, w czasie obchodów milenijnych. Pomogła w tym dziewięcioletnia Wielka Nowenna, czyli program duszpasterski opracowany przez Sługę Bożego Księdza Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Jej główne hasło rozbrzmiewa po dziś dzień w naszych uszach: „Wierność Bogu, Krzyżowi, Ewangelii, Kościołowi i jego Pasterzom” .

Wysławianie Boga i dziękowanie Mu za Chrzest Polski rodzi zarazem pytania o przyszłość: Jaka będzie przyszła Polska? Jaki będzie Kościół w naszej Ojczyźnie – za rok, za dziesięciolecia, za wieki? Tego nie wiemy. Pozostaje w nas jednak pewność nadziei, która jest zawarta i wyrażona w znaku Chrystusowego krzyża, w znaku miłości.

za:archidiecezja.lodz.pl/new/?news_id=b5db6d40722fe300e3c2c5563227ffad


Prezentujemy wykład,który wygłosił prof. Krzysztof Ożóg na konferencji KEP prezentującej program obchodów 1050-lecia Chrztu Polski.

Utrzymując kontakty z monarchią czeską, Mieszko I mógł zaobserwować ogromną rolę Kościoła i chrześcijaństwa. Stały się one religijnym spoiwem społeczeństwa, łamiąc separatyzmy plemienne.

Przed powstaniem państwa Piastów ziemie polskie zamieszkiwały liczne plemiona, z których najważniejsze, obok Polan, to Wiślanie, Ślężanie, Pomorzanie, Mazowszanie i Lędzianie. Wiara plemion polskich w IX i pierwszej połowie X w. była prosta, uznająca bóstwa, których nazwy nie znamy. Prawdopodobnie każde z plemion czciło główne bóstwo, które pojawia się już w pierwszej połowie VI w. w najstarszych przekazach o Słowianach u Prokopiusza z Cezarei. Wtedy był nim bóg – twórca błyskawicy, pan wszystkich rzeczy. Słowianie na ziemiach polskich przed chrystianizacją czcili też nimfy wodne, demony leśne, polne i górskie, duchy strzegące domostw i pól. Jednak plemiona polskie nie miały zorganizowanego kultu w instytucjonalizowanych formach świątynnych.

Przełomowa decyzja

Chrześcijaństwo zapewne najpierw dotarło do plemienia Wiślan, których książę ? o nieznanym imieniu ? przyjął chrzest pod wpływem władcy Wielkich Moraw Świętopełka i arcybiskupa Metodego, co nastąpiło prawdopodobnie między 874 a 885 r. Nieznane są owoce tej pierwszej chrystianizacji Wiślan, gdyż wkrótce po śmierci Metodego z państwa wielkomorawskiego zostali wypędzeni jego uczniowie. Następnie, w pierwszej dekadzie X w., Węgrzy rozbili monarchię Mojmirowiców i Wielkie Morawy przestały istnieć. Ziemie wiślańskie wraz ze Śląskiem zostały po kilkudziesięciu latach przejęte przez Bolesława I Srogiego, księcia czeskiego, i od lat 50. X w. ponownie znalazły się pod wpływem chrześcijaństwa czeskiego i biskupstwa ratyzbońskiego. Świadczą o tym odkryte przez archeologów pozostałości po kilku budowlach sakralnych na Wawelu z końca X i początku XI w., z których część została niewątpliwie wzniesiona jeszcze za panowania Przemyślidów. Początki piastowskiej monarchii sięgają pierwszej połowy X w., choć źródła pisane przynoszą najstarsze wiadomości o Mieszku I i jego władztwie począwszy od 963 r.

Groźnym przeciwnikiem monarchii gnieźnieńskiej po objęciu rządów przez Mieszka I około 960 r. stali się Wieleci, zajmujący terytoria na północny zachód od Wielkopolski za Odrą. Sprzymierzyli się oni z możnym saskim Wichmanem, zbuntowanym przeciw cesarzowi Ottonowi I, i w 963 r. zaatakowali Mieszka, pokonując go w dwóch bitwach. W jednej z nich zginął brat władcy. Mieszko znalazł się w bardzo trudnej sytuacji. Musiał pozyskać sojusznika, aby przeciwstawić się siłom wieleckim i uratować młodą monarchię. Książę podjął fundamentalną decyzję o przyjęciu chrztu św. i chrystianizacji swych poddanych. Zdecydował się na układ z chrześcijańskim władcą Czech Bolesławem I Srogim i małżeństwo z jego córką Dobrawą. Utrzymując kontakty z monarchią czeską, książę mógł zaobserwować ogromną rolę Kościoła i chrześcijaństwa jako religijnego spoiwa społeczeństwa łamiącego separatyzmy plemienne. Mieszko dostrzegał również potrzebę wprowadzenia swego władztwa w obręb ówczesnego świata chrześcijańskiego, którego cywilizacja była atrakcyjna i wzmacniała pozycję panującego, sakralizując władzę monarszą. Z tego świata książę czerpał też wzorce dla organizacji rozrastającego się państwa.

Chrystianizacja ludności

Do przymierza między Bolesławem i Mieszkiem doszło zapewne za zgodą Ottona I, ponieważ Przemyślida podlegał zwierzchnictwu cesarza. Małżeństwo księcia z Dobrawą zostało zawarte w 965 r. Zgodnie z tradycją utrwaloną na początku XII w. przez anonimowego benedyktyna, zwanego Gallem w Kronice polskiej, dużą rolę w nakłonieniu Mieszka do przyjęcia wiary chrześcijańskiej przypisywano Dobrawie. Nieco inaczej, ale równie mocno rolę Dobrawy w nakłonieniu Mieszka do przyjęcia chrztu św. podkreślił niemiecki kronikarz Thietmar. Decyzja Mieszka nie była tylko uwarunkowana politycznie, choć sojusz z Czechami zaowocował militarnie już w 967 r., gdy Wichman wraz z pogańskimi Wieletami ponownie zaatakowali Mieszka I. Został on jednak pokonany przez sprzymierzone siły polsko-czeskie i zginął na polu bitwy. Dzięki zwycięstwu nad siłami wieleckimi Mieszko rozpoczął ekspansję na Pomorze.
Przygotowania do misji chrześcijańskiej, która miała przybyć do państwa gnieźnieńskiego, były prowadzone za wiedzą cesarza Ottona I oraz przy poważnym zaangażowaniu się Kościoła niemieckiego, przede wszystkim biskupstwa ratyzbońskiego. Misjonarze, na których czele stał prawdopodobnie Jordan, znali język słowiański i byli wyposażeni w stosowne księgi, paramenty i szaty liturgiczne. Mieszko I i jego najbliższe otoczenie przyjęli chrzest z rąk Jordana, zapewne w Wielką Sobotę 14 kwietnia 966 r. w Poznaniu lub Lednicy. Dwa lata później Jordan został konsekrowany na pierwszego polskiego biskupa, a jego siedzibą najpewniej stał się Poznań. Konsekracja Jordana odbyła się zapewne w Rzymie i przy tej okazji otrzymał on, według tradycji przekazanej przez Jana Długosza, miecz św. Piotra od papieża Jana XIII.

Biskupstwo obejmujące całą monarchię Mieszka I nie było zależne od niemieckich metropolii, lecz od Stolicy Apostolskiej. Przy dużym wsparciu Mieszka I biskup Jordan przeprowadził chrystianizację ludności. Jej pierwszy etap polegał na publicznym obaleniu dotychczasowego kultu pogańskiego przez monarchę i jego ludzi, co wiązało się ze zniszczeniem obiektów tego kultu. Następnie misjonarze udawali się do głównych grodów, gdzie przy wsparciu monarchy lub jego urzędników zwoływali ludność, której przekazywali podstawowe prawdy wiary i moralności chrześcijańskiej. Trwało to z reguły kilka dni, po czym chrzcili lud, często masowo i dalej uczyli neofitów podstawowych modlitw, gestów oraz zasad życia według nowej wiary.
Książę musiał zatroszczyć się materialnie o rodzący się w jego państwie Kościół, co wiązało się z działaniami długofalowymi. Mieszko I przekazywał środki na wzniesienie i wyposażenie świątyń w głównych grodach monarchii. Sprowadzał też z terenów Cesarstwa duchownych, którzy opiekowali się świątyniami, sprawowali w nich liturgię i głosili Ewangelię. Duchowni przybywający do Polski pozostawali na utrzymaniu księcia. Mieszko I do końca swego życia wspierał i otaczał opieką powstający Kościół w swym państwie. Po śmierci biskupa Jordana w 984 r. władca skutecznie zabiegał o nowego biskupa, którym został Unger, mnich benedyktyński. Kontynuował on działalność swego poprzednika, sprawując posługę w całym państwie piastowskim.

Warto wspomnieć o pobożności, jaka cechowała Mieszka I. Podczas walk z pogańskimi sąsiadami na Połabiu w połowie lat 80. X w. został ugodzony w ramię zatrutą strzałą. Wtedy „z wielką wiarą i stałością” złożył ślub św. Udalrykowi, biskupowi augsburskiemu, że jeśli wyzdrowieje, to jako wotum złoży mu ramię wykonane ze srebra. Za wstawiennictwem świętego biskupa książę wyzdrowiał i wówczas osobiście, u grobu św. biskupa, spełnił przyrzeczenie. Wydarzenie to odnotowano w katalogu cudów za wstawiennictwem tego świętego.

Mieszko zabiegał o wzmocnienie związków monarchii polskiej z papiestwem, zaszczepiał też w swoim państwie kult św. Piotra Apostoła. Znalazło to wyraz w patrocinium (wezwaniu) najstarszej katedry w Poznaniu. W 974 r., po postrzyżynach swego syna Bolesława, Mieszko wysłał pukiel jego włosów do Rzymu, polecając go opiece św. Piotra, a także papieża. Niewątpliwie przez ten akt władca podkreślał związek swego rodu z Kościołem i Stolicą Apostolską. U schyłków swych rządów Mieszko, około 991 r., oddał całe swe państwo w opiekę Stolicy Apostolskiej, co poświadcza dokument, zachowany w postaci regestu (krótkiego streszczenia), zaczynającego się od słów Dagome iudex.

Wiara spoiwem państwa

Następca Mieszka I Bolesław Chrobry wzmacniał chrześcijaństwo w Polsce, wprowadzając prawa oparte na zasadach Dekalogu i normy kościelne w zakresie postów. Wspierał szerzenie wiary chrześcijańskiej wśród pogańskich sąsiadów Polski, wysyłając do nich misjonarzy, którzy w pokojowy sposób starali się głosić im Ewangelię. Poparł misję św. Wojciecha do Prusów, a potem działalność misyjną Brunona z Kwerfurtu. Męczeńska śmierć św. Wojciecha stała się przyczynkiem do rozpoczęcia zabiegów w Stolicy Apostolskiej i na dworze Ottona III o utworzenie kościelnej metropolii. Papież Sylwester II erygował arcybiskupstwo w Gnieźnie oraz biskupstwa w Krakowie, Wrocławiu i Kołobrzegu. Z kolei podczas zjazdu gnieźnieńskiego Ottona III z Bolesławem Chrobrym w marcu 1000 r. została zorganizowana polska prowincja kościelna. Było to niezwykle ważne dla wzmocnienia struktur Kościoła i wnikania chrześcijaństwa w społeczeństwo polskie. Św. Wojciech stał się patronem młodego Kościoła i polskiej monarchii.

Pierwsi Piastowie konsekwentnie dążyli do ugruntowania wiary chrześcijańskiej. Jako władcy czuli się odpowiedzialni za zbawienie swoich poddanych. Potężny kryzys w łonie dynastii za panowania Mieszka II doprowadził w latach 30. XI w. do chwilowego upadku monarchii i zniszczenia struktur Kościoła z wyjątkiem Małopolski, ale Kazimierz Odnowiciel doprowadził do restauracji państwa i trwałego przywrócenia chrześcijaństwa. Wiara coraz bardziej zakorzeniała się w społeczeństwie i była przekazywana kolejnym pokoleniom Polaków.

Dzięki stabilnej i stale rozwijającej się organizacji kościelnej w Polsce chrześcijaństwo docierało do coraz większych rzesz społeczeństwa polskiego i wnikało głębiej w jego życie, obyczaje, normy postępowania oraz kulturę. Posługa duchowieństwa diecezjalnego i zakonnego nie tylko koncentrowała się na sprawach duszpasterstwa wiernych, ich moralnego kształtowania według zasad chrześcijańskich, ale także na edukacji i rozmaitych formach pomocy ubogim. Kościół tworzył i rozbudowywał system szkolnictwa (szkoły katedralne, kolegiackie, parafialne, klasztorne, a także uniwersytet), który umożliwił recepcję dorobku kultury intelektualnej chrześcijańskiej Europy wraz z dziedzictwem grecko-rzymskim, przejętym przez Kościół w pierwszym tysiącleciu jego dziejów. Od XII-XIII w. miał coraz większy współudział w rozwijaniu tej kultury (literatury, nauki i sztuki). Był to czas, kiedy krystalizowały się zręby polskiej kultury, świadomości i tożsamości narodowej Polaków. Wówczas to powstały pierwsze zapisy o losach dynastii, monarchii, Kościoła i społeczeństwa polskiego w języku łacińskim.

Łacina, stanowiąca znakomite narzędzie komunikacji w ówczesnym świecie i zarazem tworzywo wysokiej kultury, przyczyniła się do narodzin twórczości w języku polskim. Zaprawieni w łacinie duchowni poszukiwali na gruncie polskiej mowy możliwości utrwalania w piśmie skomplikowanych fraz i myśli. Już od XII w. zaczęły powstawać utwory w języku polskim, ukazujące duchowe i intelektualne treści rodzącej się kultury narodowej. Zaszczepiona w Polsce przez pierwszych Piastów wiara chrześcijańska przyczyniła się do ukształtowania się wspólnoty narodowej na fundamencie Ewangelii.

W okresach słabości państwa, np. podziałów dzielnicowych, Kościół wzmacniał tożsamość narodową Polaków, stając się wręcz obrońcą i protektorem języka polskiego, jak miało to miejsce już w XIII w., w czasie napływu żywiołu niemieckiego na ziemie polskie. Podjęte przez polski episkopat, na czele z abp. Jakubem Świnką, działania wyraźnie zmierzały do zachowania języka polskiego w kościołach i szkołach oraz utrzymania duszpasterstwa w rękach duchownych polskiego pochodzenia i posługujących się czynnie mową polską. Było to pierwsze tak poważne wystąpienie Kościoła polskiego w obronie narodu i jego języka, praw oraz godności.

Trudne doświadczenia cementowały odrębność narodową Polaków i ich patriotyzm. Mimo podziałów politycznych rozwijało się poczucie wspólnoty narodowej (gens Polonica), tworzące więzi ponaddzielnicowe. Opierało się ono na przekonaniu o wartości polskiego języka, obyczajów, tradycji prawnej, religijnej, państwowej oraz dynastycznej. Sprzyjała temu gnieźnieńska prowincja kościelna, obejmująca ziemie polskie w granicach z okresu jednolitej monarchii. Kościół podtrzymywał pamięć o koronie królewskiej i potędze Polski Bolesława Chrobrego i jej starodawnej wolności. Wspólnotę narodową konsolidował kult świętych patronów Wojciecha i Stanisława.


________________________________________

Prof. dr hab. Krzysztof Ożóg
Historyk, mediewista, specjalizuje się w historii średniowiecznej Polski i Europy. Dyrektor Archiwum Uniwersytetu Jagiellońskiego, kierownik Zakładu Historii Średniowiecznej w Instytucie Historii UJ.

*Tekst opublikowany w Przewodniku Katolickim 41/2015
www.przewodnik-katolicki.pl

za:archidiecezja.lodz.pl/new/?news_id=622f63769de0bef98dacb843f04dab27


O 1050. Rocznicy Chrztu naszego kraju mówił w TV Trwam mówił ks. prof. Paweł Rytel-Andrianik, rzecznik Konferencji Episkopatu Polski. Gość „Polskiego Punktu Widzenia” zwrócił uwagę, że nadchodzący jubileusz „to nie tylko wydarzenie religijne, ale także państwowe”. Jedno drugiemu nie przeczy – zaznaczył.

W rozmowie z red.  Dariuszem Pogorzelskim ks. Profesor poruszył m.in. tematy organizacyjne tegorocznych uroczystości i historycznego znaczenia chrztu Polski. Przypomniał też okoliczności i przebieg milenijnego jubileuszu.

W kontekście wspólnego charakteru nadchodzącego wydarzenia, ks. Profesor wskazał, iż „można powiedzieć, że to są 1050. urodziny i Kościoła katolickiego na ziemiach Polskich, i 1050. urodziny państwa polskiego”. To dlatego ze strony Kościoła katolickiego wyszła propozycja, by świętować je wspólnie. „Jest to nasz wspólny jubileusz” – podkreślił.

Nawiązując do poznańskiej części obchodów, ks. Profesor wskazał, że „pierwszy raz w historii parlamentu Zgromadzenie Narodowe będzie poza Warszawą”. Jako goście będą w nim uczestniczyć przedstawiciele Episkopatu Polski, ale i innych episkopatów.

– Chrzest (…) ma też znaczenie łączące nas z innymi krajami. To znaczy, w tym momencie, kiedy przyjęliśmy chrzest, przyjęliśmy dziedzictwo kultury, tradycję chrześcijańską i ubogaciliśmy się o wielką, wielką rodzinę. To jest szczególnie ważne w kontekście zbliżających się Światowych Dni Młodzieży – zauważył rzecznik KEP.

Ks. prof. Paweł Rytel-Andrianik poinformował o gościach z Czech, ale – jak zaznaczył – nie będą to jedyni zagraniczni przedstawiciele Kościoła biorący udział w polskim święcie.

Rzecznik Episkopatu Polski podkreślił, że obok rocznicy chrztu, w 2016 roku w Krakowie odbywają się także Światowe Dni Młodzieży – wydarzenie „przełomowe”. To będzie niezwykły czas świadectwa – powiedział ks. Profesor.

za:www.radiomaryja.pl/informacje/rzecznik-kep-1050-lecie-chrztu-polski-wspolnym-swietem-kosciola-i-panstwa/