Witamy serdecznie na stronie internetowej Oddziału Łódzkiego
Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy.

Mamy nadzieję, że ułatwimy Państwu docieranie do rzetelnej informacji. Tutaj chcemy prezentować wielkość oraz problemy naszego Kościoła, zagadnienia społeczne, cywilizacyjne, publikacje członków Stowarzyszenia, stanowiska w ważnych kwestiach. Nie będziemy konkurować w informacjach bieżących z innymi portalami (niektóre z nich wskazujemy w odnośnikach), natomiast gorąco zapraszamy do lektury wszystkich tekstów - ich aktualność znacznie przekracza czas prezentacji na stronie głównej. Zachęcamy do korzystania z odnośników: "Publikacje" i "Polecane". Mamy nadzieję na stały rozwój strony dzięki aktywnej współpracy użytkowników. Z góry dziękujemy za materiały, uwagi, propozycje.
Prosimy kierować je na adres: lodz@katolickie.media.pl

Wydarzenia i informacje

Słowa Ks. prałata dr Waldemara Kulbata na środę Popielcową i Wielki Post

Słowa duszpasterza OŁ KSD ks. prałata dr Waldemara Kulbata na Środę Popielcową i czas Wielkiego Postu.

Popiół i znak krzyża

              Pismo św.  głosi znikomość i zarazem wielkość człowieka. Z jednej strony ostrzega nas: jesteś prochem i w proch się obrócisz/ Rdz 3,19/. Z drugiej strony zapewnia: jesteś kimś wielkim, gdyż dla ciebie został stworzony ten wspaniały świat. Nasze doczesne życie rozgrywa się między tymi dwoma biegunami. Jesteśmy przemijającymi, maleńkimi istotami pozornie bez znaczenia, punkcikami wobec bezmiaru kosmosu, jak ziarnka piasku lub pyłek prochu. Powstajemy z popiołu, krótko rozkwitamy jak kwiaty na łące/ Iz 40, 6/, przemijamy, aby znów stać się popiołem. Uprzytomnienie tego wystarcza aby pozbyć się wszelkiej pychy i wyniosłości. Byłoby śmiesznym domagać się, że wszystko na świecie musi się kręcić wokół nas. Jednak to tylko część prawdy o naszym powołaniu, o sensie naszego istnienia. Gdyby prawda o przemijalności i przygodności była jedyną, prowadziłoby to do zwątpienia. Nasza praca i wysiłki, cierpienia i radości byłyby daremne, bez znaczenia. Dlatego pociesza nas inna prawda: dla ciebie Bóg stworzył świat. Każdy człowiek jest niezastąpionym, jedynym i niezwykłym pomysłem Boga. Każdy z nas jest cudem na tej ziemi. Przemijamy jak proch ale zarazem jesteśmy nieskończenie cenni, gdyż sam Bóg nas pragnął, ukochał, powołał do istnienia. Obie te prawdy są prawdziwe. Genialny myśliciel Blaise Pascal powiedział: „Czymże jest człowiek? Niczym wobec nieskończoności , ale zarazem wszystkim wobec nicości, łącznikiem między nicością i wszechświatem”. Aby w pełni wykorzystać czas Wielkiego Postu jako czas nawrócenia i przebaczenia warto się zwrócić do tych dwóch prawd o naszym życiu. Mimo naszej przemijalności, kruchości, znikomości, jesteśmy powołani do życia wiecznego. Popiół przypomina nam, że jesteśmy prochem i w proch się obrócimy, ale  znak Krzyża obiecuje nam udział w światłości Zmartwychwstania. 
 

Dlaczego pokuta?

             W czasie Wielkiego Postu Kościół ustami swoich pasterzy, głosem rekolekcjonistów i kaznodziejów wzywa nas do modlitwy i pokuty, potrzebujemy bowiem odwrócenia się od zła i pełnego nawrócenia. Aby  pokuta i nawrócenie były szczere muszą się wiązać z ubolewaniem i żalem za nasze nieprawości i grzechy. Różne mogą być rodzaje żalu. Nasuwa się pytanie: czy wystarczy żal wypływający jedynie ze wstydu wobec ludzi i strachu przed konsekwencjami, które mogą być skutkiem naszych grzechów? Taki żal nam niewiele pomoże. Przed Bogiem liczy się żal, który wypływa z uświadomienia sobie naszej niewdzięczności, niewierności, zerwania  więzi z Bogiem. Tylko ten rodzaj żalu może zaowocować przebaczeniem. Pełna bólu refleksja nad popełnionymi grzechami rodzi wstręt do popełnionego zła oraz uczucie wdzięczności i świadomość, że wraz  z darem przebaczenia Bóg przemienia nasze serce. Pokuta przywraca pokój z Bogiem, z bliźnimi i samym sobą.
 Na czym polega postawa pokuty? Musimy na nowo zwrócić się do Boga, prosząc o dar wiary, która uczy, że z nowym sercem można rozpocząć nasze życie od nowa. Trzeba także, mając świadomość Bożej dobroci i miłosierdzia, pragnąć jeszcze bardziej miłować Boga i Jego prawo. Wielki Post jest czasem przyjrzenia się sobie. Pan Bóg, który widzi tajniki ludzkiego serca dostrzega szczerą wolę odwrócenia się od zła, wyrzeczenia się grzechowego uwikłania, zejścia z ciemnych ścieżek, złych kompromisów. Trzeba oddać Bogu nasz ciężar,  głaz dźwigany przez duszę i jak mówi Pismo św. płakać, rozdzierać swoje serce, sypać proch na czoło, zawierzyć słowom Ewangelii. Płakać i pokutować w swoim sercu powinni wszyscy,  przyjmując postawę  wstydu, żalu, poczucia własnej niegodności. Jezus zna naszą słabość, kruchość, siłę pokus, trzeba więc wstawiać się za sobą nawzajem i prosić o przebaczenie.

Ks. Waldemar Kulbat

 

Copyright © 2017. All Rights Reserved.