Polecane

W kogo wierzą Polacy?

CBOS opublikował raport z badań dotyczących religijności Polaków. Wyniki nie napawają optymizmem. O ile nasze społeczeństwo jeszcze wyraźnie deklaruje się jako wierzące w Boga, o tyle w kwestii praktykowania wiary (a więc przekucia słów w czyny) następuje zapaść. Co dzieje się z katolikami w Polsce?

Na początek kilka danych zawartych w raporcie. W okresie ostatnich 30 lat (1992 – 2022) spadł odsetek Polaków deklarujących się jako osoby wierzące. Obecnie jest to 84 proc. społeczeństwa (jeszcze trzy dekady temu było to 94 proc.). Dramatycznie spadła liczba osób regularnie chodzących do kościoła. W tej chwili na niedzielne msze święte przychodzi niemal 42 proc. badanych (w 1992 roku – blisko 70 proc.). Jednocześnie wzrosła liczba niepraktykujących - z prawie 9 do 19 proc.

Szczególnie źle wygląda sytuacja wśród najmłodszej części społeczeństwa (w wieku 18–24 lata). Tutaj odsetek poziomu religijności i uczestnictwa w życiu Kościoła spada najszybciej. Ogólnie rzecz biorąc – z pokolenia na pokolenie w Polsce spada religijność i wzrasta odsetek ludzi, którzy nie praktykują. Wraz z upływem biologicznych lat rośnie odsetek osób, które nie wierzą i nie praktykują.

Kobiety nadal pozostają bardziej religijne od mężczyzn. Częściej bowiem deklarują się jako wierzące i częściej chodzą do kościoła. Osoby posiadające wyższe wykształcenie oraz mieszkające w największych miastach rzadziej określają siebie jako wierzące i praktykujące. I odwrotnie: mieszkańcy wsi częściej są osobami wierzącymi i chodzącymi do kościoła. Zmiana miejsca zamieszkania w pewnym stopniu wpływa na poziom religijności. Osoby, które przeniosły się do miasta w dużym stopniu zachowują swoją wiarę, a nawet statystycznie częściej chodzą na niedzielne msze święte. Inaczej sprawa ma się z tymi, którzy ze wsi i miast przenieśli się do dużych miast. Tutaj następuje szybkie dostosowanie się do „obowiązującego” stylu życia. I choć przybysze ze wsi nadal są bardziej religijni niż „miastowi”, to jednak proces laicyzacji i odejścia od Kościoła postępuje w tej grupie bardzo szybko.

Niewesoły (delikatnie rzecz ujmując) obraz polskich katolików nie przeszkadza niektórym bujać w obłokach i deliberować o różnych strażnikach wiary nad Wisłą czy wręcz o polskich duchowych krucjatach na Zachód. Niestety, mało w Polsce brakuje, abyśmy przestali potrzebować „nowej ewangelizacji” a odczuli potrzebę „reewangelizacji”. "Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?" (Łk 18,8) – te słowa Pana Jezusa z Ewangelii Łukaszowej nabierają coraz bardziej niepokojącego znaczenia.

Czy w Łodzi jest lepiej? Obawiam się, że nie. Choć nie ma ten temat danych, to jednak patrząc na przekrój wiekowy uczestników mszy w mojej parafii wyraźnie widać, że na niedzielne msze święte chodzą w przeważającej większości ludzie starsi. Młodych - jak na lekarstwo, a i ci, którzy przychodzą często są kandydatami do bierzmowania i zwyczajnie "muszą" się w kościele pojawić.

Ostatnio bardzo zasmucił mnie widok pewnych bilboardów przy ulicy Inflanckiej. Jeden z nich przedstawiał Najświętszą Maryję Pannę i napis: "pokój, pokój, pokój". Drugi odnosił się do dzietności polskich rodzin i pytał: Gdzie te dzieci? Na nim ktoś nabazgrał czarnych sprejem napis: "Na granicy". Z kolei na wizerunku Matki Bożej ktoś wzywał do zniszczenia "katonacjonalizmu". Dlaczego akurat troska o liczbę dzieci w polskich rodzinach oraz o pokój na świecie rozgniewały kogoś do tego stopnia, że musiał zniszczyć przedstawiające te postulaty bilboardy? Kogo tak zabolał wizerunek Matki Bożej?

Kiedy wśród znajomych rozmawiamy o Łodzi, często powtarzam, że to miasto, gdzie nie ma dokąd pójść. Coraz częściej wydaje mi się, że Łódź sama nie wie, dokąd kroczy. Przeczucie podpowiada jednak, że nie jest to dobry kierunek.

 Marcin Bugaj

za:lodz.niedziela.pl