Witamy serdecznie na stronie internetowej Oddziału Łódzkiego
Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy.

Mamy nadzieję, że ułatwimy Państwu docieranie do rzetelnej informacji. Tutaj chcemy prezentować wielkość oraz problemy naszego Kościoła, zagadnienia społeczne, cywilizacyjne, publikacje członków Stowarzyszenia, stanowiska w ważnych kwestiach. Nie będziemy konkurować w informacjach bieżących z innymi portalami (niektóre z nich wskazujemy w odnośnikach), natomiast gorąco zapraszamy do lektury wszystkich tekstów - ich aktualność znacznie przekracza czas prezentacji na stronie głównej. Zachęcamy do korzystania z odnośników: "Publikacje" i "Polecane". Mamy nadzieję na stały rozwój strony dzięki aktywnej współpracy użytkowników. Z góry dziękujemy za materiały, uwagi, propozycje.
Prosimy kierować je na adres: lodz@katolickie.media.pl

Publikacje członków OŁ KSD

Jan Gać - DO SANTIAGO DE COMPOSTELA

W dniach od 13 lipca do 17 sierpnia 2010 roku odbyłem wymarzoną od lat pielgrzymkę/podróż do grobu św. Jakuba Apostoła w Santiago de Compostela w Hiszpanii. Odbyłem ją w towarzystwie mojej żony, Marioli i przyjaciela, Zbigniewa. W datach tych zamknęła się też nasza podróż samochodem w obu kierunkach, do Hiszpanii i powrót do Polski. W moim przypadku mówię o odbyciu pielgrzymki/podróży, a nie o odbyciu  pielgrzymki jako takiej, gdyż ta zakłada konieczność pieszego, konnego lub rowerowego pokonania pielgrzymkowej trasy na odcinku przynajmniej stukilometrowym w przypadku marszu i dwustukilometrowym w przypadku jazdy rowerem. Ja natomiast korzystałem z samochodu, tyle tylko że nie z powodu własnej wygody, lecz z konieczności. Założyłem bowiem nie tyle przejście prawie ośmiuset kilometrowej trasy dla samego jej przejścia – bez względu na intencję – ile poznanie tej trasy. A takie poznanie, w miarę dogłębne, wymagało z jednej strony przebywania w danym miejscu przez dłuższy czas, choćby dla fotografii, jak i oddalania się od szlaku często na kilka kilometrów w celu zwiedzenia znajdujących się w okolicy bardzo ważnych zabytków.

Po krótkim nawiedzeniu Lourdes, właściwą pielgrzymkę rozpoczęliśmy w Saint-Jean-Pied-de-Port, na francuskim przedgórzu Pirenejów, mając do pokonania blisko 800 kilometrów szlakiem francuskim, Camino Francés. Szlak ten podzieliliśmy na 30 etapów, tak by każdego dnia móc przebyć dystans 25-35 kilometrów.

Pragnę zatem podzielić się kilkoma spostrzeżeniami, spisanymi na gorąco. I tak szlak francuski przebiega przez bardzo urozmaicone krajobrazowo prowincje:  Nawarrę, La Rioję, Burgos, Palencję, León i Galicję.  O tej porze roku spodziewałem się wysokich temperatur, tymczasem aura okazała się bardzo łaskawa: przy wyjściu na szlak około 6:00 rano, kiedy w Hiszpanii jest jeszcze ciemno, bywało nawet 8-10 stopni C, by w godzinach popołudniowych osiągnąć wielkość rzędu 35 stopni C przy mocno palącym słońcu. I te wspaniałe, towarzyszące nam krajobrazy! Najpierw pirenejskie, wysokogórskie. Później łagodne pola, lekko falujące wzgórza obsiane złotą pszenicą, zielone od niskopiennych winnic, od słoneczników żółte aż po horyzont. I monotonna, płaska meseta, najbardziej chyba uciążliwa. Wreszcie Galicja, też górzysta, nawiedzana deszczami od Atlantyku. Tam właśnie, na przylądku Finisterre, w odmętach oceanu  zakończyliśmy pielgrzymowanie.

Pielgrzymi czy turyści. Z przykrością muszę stwierdzić, że na szlaku widywałem więcej turystów, aniżeli pielgrzymów, jeśli za miernik pielgrzymki uznać motywy religijne. Oczywiście, trudno jest wyrokować o stanie duszy przygodnie spotykanych ludzi, niemniej religijne nawiedzanie znajdujących się na szlaku kościołów i kaplic oraz uczestniczenie w liturgii może być jakimś miernikiem w tej sprawie. I tak, tylko niewielu wędrujących w ogóle zagląda do kościołów, a jeśli już, to głównie dla otrzymania stempelka w książeczce pielgrzyma, tzw. credencialu. Jeszcze gorzej jest z uczestniczeniem chociażby w niedzielnej liturgii mszalnej, kiedy w kościele widywało się najwyżej kilkunastu wiernych. Z wielu przeprowadzonych rozmów można było wywnioskować, że sprawy religijne są im obojętne, co może wynikać z całkowitej ignorancji w tym zakresie. Niemniej spotyka się wielu ludzi poszukujących. Niemal wszyscy, z którymi było mi dane w jakiś sposób się zetknąć, to ludzie życzliwi, pomocni, otwarci, entuzjastyczni, słowem – dobrzy.  A wędrują tysiące, szczególnie na ostatnich kilkunastu etapach. Wędruje cała Europa, ale i przybysze spoza kontynentu, jak z USA i Kanady. Przedział wiekowy jest bardzo zróżnicowany, jakkolwiek przeważają młodzi w wieku studenckim i nieco starsi. Ale byli i małżonkowie, wędrujący nawet trzy miesiące, jak para ze Szwajcarii i inna z Niemiec. Bywają młodzi z niemowlęciem w nosidełku, jak i 70-latkowie. Wielkie wrażenie robił ojciec, który na wózku inwalidzkim popychał swojego kilkunastoletniego syna, dotrzymując kroku sprawnym piechurom.

Dzień pielgrzyma rozpoczyna się po piątej rano, a kończy wczesnym popołudniem dojściem do jednej ze znajdujących się na szlaku noclegowni (albergua). Ten czas popołudniowy w albergua, ale także i wieczorny, bo słońce zachodzi około 22:00, to niepowtarzalna okazja do wzajemnego poznawania się w gronie ludzi z różnych krajów. Językiem dominującym jest angielski, naturalnie hiszpański, ale i francuski, czy niemiecki. To wspólne przebywanie, często przy butelce dobrego hiszpańskiego wina, które jest tu tanie, pozwala poznawać niezwykłe ludzkie losy. Innym miejscem na podobne spotkania może być wspólna kuchnia w albergua, gdzie pielgrzymi sami przygotowują sobie potrawy.

Dormitorium to wspólnota ludzi przypadkowych, którzy śpią we wspólnej sali, kobiety i mężczyźni, na piętrowych łóżkach, jedni obok drugich. Raz się ma za sąsiada Niemca, innym razem śpi pod nami Szwajcarka, to znów nad nami Dunka. I tak każdej nocy. Gasi się światła o 22:00, zwyczaj, którzy wszyscy zgodnie respektują. Wychodzenie przed 6:00 rano odbywa się błyskawicznie, w przeciągu 20 minut ewakuuje się całe dormitorium, sprawnie, w ciszy, jak na komendę. I ta jednonocna wspólnota rozpada się, by ustąpić miejsca kolejnej na następną noc. Niemniej raz spotkanych pielgrzymów spotyka się jeszcze wiele razy w wielu miejscach na szlaku, niekiedy nawet we wspólnej sali. Jest w tym piękne doświadczenie ludzkiej solidarności i życzliwości.

Architektura sakralna jest na szlaku różnorodna pod względem stylów architektonicznych. Przeważa romanizm, ale i ten ma lokalne odmiany, inny jest w Nawarze, inny w Kastylii, inny w Galicji. W mniejszym stopniu występuje gotyk. Natomiast ołtarze, często całościenne, ogromne, wspaniałe retabula, są barokowe. Wzruszające swą prostotą są te najstarsze kościółki romańskie, wznoszone tuż po wyparciu Maurów, a więc XII-wieczne,  zaopatrzone w portale o niezwykle ciekawych kapitelach, starannie rzeźbionych. Ubolewałem jednak, że wiele z tych dawnych, pięknych kościołów nie pełni już funkcji liturgicznych. Jeśli są otwarte, to w charakterze muzeum. Nie spodziewałem się, żeby katolicka Hiszpania tak nagle i w tak dużym zakresie wzięła rozbrat z własną wiarą. Istnieją tu ogromne zespoły klasztorne, prawdziwe dzieła sztuki we wszystkich jej wymiarach, też niektóre zamienione na muzea. Architektura sakralna stała się dla mnie obiektem głębszego studium.

Z okresu zawiązania się pątnictwa do św. Jakuba, a więc z epok po X stuleciu, zachowało się wiele innych interesujących zabytków, jak średniowieczne mosty wznoszone nad licznymi tu rzekami przez władców i pobożnych fundatorów. Zachowały się całe zespoły miejskie, a w nich dawne hospitale, czyli obecne albergui. Przetrwały zamki obronne, głównie templariuszy, którzy do kasaty zakonu zapewniali pielgrzymom bezpieczeństwo na szlaku. Bo ci dawni pielgrzymi, nie tak jak dzisiejsi, którzy wybierają się w podróż zwyczajnie na miesiąc, wędrowali nawet i cały rok.

Szlak pielgrzymi to również spotkanie dawnych ludzi, tych historycznych, to wniknięcie w ich porywające życiorysy, godne bliższego poznania chociażby dla zaczerpnięcia z ich duchowych doświadczeń. To w końcu własne poświęcenie, zmaganie się z samym sobą, z własną ograniczonością, to odwaga, to cierpliwe znoszenie ran obolałych i pokaleczonych stóp.


Co jeszcze rzuca się w oczy w wędrówce przez prowincję hiszpańską? Wyludnione małe wioski! Obok kilku w nich nowych domów, tyle samo stoi w przerażającej ruinie, jakiej u nas w Polsce już się nie ujrzy. Zapewne wymarli ich właściciele, a nikt inny nie uprząta tych zgliszcz. Prawie nie widzi się młodych i dzieci. Smutek i opuszczenie. Hiszpańska wieś jakby wymierała.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Przez ponad miesiąc nie miałem dostępu do polskiej prasy. Tylko sporadycznie zaglądałem do internetu. Pragnąłem ten czas poza krajem spędzić w wewnętrznym rozważaniu, w zadumie, w refleksji, w zatrzymaniu się, by nie pędzić, nie wiadomo dokąd. I oto co widzę na miejscu? Wracam do innej Polski. Do Polski na krawędzi wojny domowej. Nie przesadzam. To, z czym zapoznałem się przez tych kilka godzin dzisiejszej prasówki, każe poważnie podejść do sytuacji, w jakiej znalazł się nasz kraj. Ten rząd, najbardziej niekompetentny i najbardziej szkodliwy po 1989 roku dla sprawy polskiej, oraz sprzyjające mu obce media polskojęzyczne, manipulujące społeczeństwem, spychają Polskę w przepaść. Nie można pozostać tylko biernym świadkiem zbliżającej się katastrofy. Należy podjąć działania. Zdecydowane działania. Każdy na swoim polu, każdy we własnym zakresie.

8 sierpnia 2010
www.jangac.com.pl

Copyright © 2017. All Rights Reserved.