Teatralne inicjacje dla najmłodszych Obchodzący nie tak dawno 65-lecie Teatr Lalki i Aktora „Pinokio” nie spoczywa na laurach. Niezależnie od premier realizowane są nowe pomysły. Otwarta została właśnie scena kameralna z przeznaczeniem na przedstawienia dla dzieci poniżej trzeciego roku życia a w perspektywie także na spektakle dla dorosłych. Urządza się koncerty. Placówka włączyła się do programów edukacyjnych „Teatr i Szkoła” oraz „Bliżej Teatru”. We współpracy z Łódzkim Centrum Doskonalenia Nauczycieli i Kształcenia Praktycznego powstają zeszyty metodyczne z konspektami lekcji i zajęć dodatkowych inspirowanych przedstawieniami. Już od lat organizowane są „Wakacje z lalkami”.
Teatrowi od dwóch lat szefuje Konrad Dworakowski. Jego najświeższą inicjatywą, podjętą na przełomie maja i czerwca, stał się „zakręcony festiwal Teatru Pinokio” (sformułowanie z ulotki reklamowej), czyli Teatralna Karuzela, mająca apogeum obrotów w Międzynarodowym Dniu Dziecka.

Czytelnym założeniem imprezy stała się teatralna inicjacja małych dzieci – dwuletnich, a w wypadku Teatru „Atofri” nawet rocznych. Trzeba od razu podkreślić, że sfera estetyczna, w przeciwieństwie do innych dziedzin życia, tym się odznacza, że na inicjację nigdy za wcześnie nie jest, i z tego też względu nowe poczynania animatorskie „Pinokia” uznać trzeba za ze wszech miar pożyteczne.
Zasadniczą festiwalową ofertę stanowiły cztery spektakle teatralne, a nie zabrakło i atrakcji dodatkowych, o czym później. Trzy przedstawienia zostały „przywiezione” przez zespoły zaproszone, jedno było własne. Wszystkie prezentowano kilkakrotnie.
Imprezę zainaugurowały Pokolorowanki przygotowane przez gospodarzy na wspomnianej scenie kameralnej. Widowisko wyreżyserowane przez Honoratę Mierzejewską-Mikoszę obywało się właściwie bez akcji, słów też padło niewiele. Cała rzecz sprowadziła się do uruchomienia niezwykle silnej magii kolorów, wynikającej ze stopniowego wzbogacania totalnie białej rzeczywistości barw nieba, słońca i serca (scenografia Mariki Wojciechowskiej). Kolorowali świat, zaczynając od przygotowania potrzebnych „do pracy” barwników, Żaneta Małkowska, Łukasz Bzura i Włodzimierz Twardowski, wspomagani niebanalnym podkładem muzycznym, opracowanym przez Pavla Helebranda. Aktorzy swymi działaniami sprawili, że magia kolorów stała się zarazem dla dzieciaczków fascynującą, jak można sądzić, magią teatru.

Na dużej scenie teatralnej, ale z obecnością w tym szczególnym miejscu również małych widzów wraz z rodzicami, odbywało się, w ramach przedstawienia Pan Satie, spotkanie z muzyką Erika Satie zaaranżowane przez Teatr Najmłodszych „Atofri” z Poznania (scenariusz, reżyseria i wykonanie Beaty Bąblińskiej oraz Moniki Kabacińskiej). Fortepianowe miniatury francuskiego kompozytora-dadaisty potraktowane zostały jako element formotwórczy prezentacji przeradzającej się w końcowej, interaktywnej fazie, we wspólną zabawę. Aktorki (którym - jak można się było przekonać - nieobca jest też praktyczna znajomość klawiatury) transponowały dźwiękowe motywy na plastykę ruchu, ożywiając zarazem rozmaite rekwizyty, a wszystko rozgrywało się w sferze materii, jeśli nie liczyć pianina, wyłącznie papierowej (scenografia Elżbiety Cios).

Konwencjonalny podział na scenę i widownię zaistniał znów w zaproponowanym przez warszawski Teatr „Baj” Świecie Garmanna – spektaklu Ewy Piotrkowskiej opartym na trzech opowieściach Stiana Hole’a - współczesnego norweskiego autora książek dla dzieci oraz grafika. Ambicją myślową tej scenicznej propozycji okazało się m.in. postawienie przed siedmioletnimi tym razem widzami pewnych problemów egzystencjalnych, zapewne mało dla takiej kategorii wieku odbiorców typowych (np. starość, śmierć). Bohater to chłopiec (w tej roli Kamil Król) uwikłany w różne międzyludzkie relacje, np. z Panem Znaczkiem (Jan Plewako) czy z Johanne (Magdalena Dąbrowska). Reżyser Ewie Piotrowskiej nie udało się,
niestety, mimo osiągniętego uroku szczególnie końcowych sekwencji uniknąć dłużyzn, do plusów zaliczyć natomiast można animacje komputerowe Ewy Łuczak i muzykę Filipa Sande.

Akcentem zagranicznym Teatralnej Karuzeli był pokazany dla odmiany w pofabrycznej hali przy ul. Tymienieckiego spektakl Anima, bazujący, jako jedyny w całym festiwalu, na animacji lalek, potraktowanej wszakże bardzo nowocześnie pod względem technologicznym, wzbogaconej też o szczególne efekty - iluzję, teatr cieni etc. Łączącą liryzm z humorem historię małej dziewczynki potrafiącej w swych niezwykłych peregrynacjach przekopać się przez środek ziemi na jej drugą stronę a także wejść po drabinie na księżyc, zaprezentował łódzkim pociechom (tym razem od lat czterech) Teatr „Meridiano” z Danii. Animę wyreżyserował, oprawił zarazem scenograficznie i muzycznie, Giacomo Ravicchio. Wystąpili, współdziałając z lalkami, Elise Müller (realizująca tu główne zadania) oraz Lars Begtrup.

Do festiwalu „Pinokia” włączono również wystawę ilustracji książkowych Gabrieli Cichowskiej, głośne czytanie dzieciom rozmaitych książeczek, koncerty piosenek, warsztaty „Teatr cieni” i „Opowiadanie historii”, lekcje robienia kukiełek i inne jeszcze spotkania plastyczne. Karuzela kręciła się ponad tydzień właściwie bez przerwy, milusińskim było chyba miło a do teatru mogli się zbliżyć od różnych stron.