Czas Adwentu. Początek nowego roku liturgicznego, rozpoczyna się nowe życie. Wszystkie pieśni, wszystkie czytania i modlitwy odmawiane wraz z Chrystusem w Jego Ciele Mistycznym są żarliwym wołaniem,  pragnieniem łaski, pomocy, przyjścia Mesjasza i Odkupiciela. Pragnienie to jest tym silniejsze w porządku duchowym im bardziej świat dokoła wydaje się martwy. Życie wycofuje się, drzewa są ogołocone, opadły liście i poszarzały trawy. Zimne kamienie i cegły kościołów rozbrzmiewają jednak śpiewem naznaczonym płomieniem czystej i głębokiej tęsknoty. W modlitwie wewnątrz świątyni w skupieniu i spokoju odnajdujemy Boga. Dusza nasza spoczywa w Nim i On uzdrawia nas swoja ukrytą mądrością. Odwieczne  słowa, pełne siły, subtelności, przekonania i głębi znaczeń rozbrzmiewają swoją pięknością przed Bogiem wzdłuż kamiennych ścian i zanikają w ciszy sklepienia. A zamierające echo pozostawia ludzkie dusze w pełni pokoju i łaski. Czasem człowiekowi chce się płakać ze szczęścia i dziękczynienia za to, że może Boga wielbić. „Przybądź Panie, nie zwlekaj, ulżyj niedoli ludu swego”. Jakże często w człowieku narasta wyzwanie i spiera się ze swoim Panem: Co się z Tobą dzieje Panie? Gdzie jest nasz Odkupiciel? Gdzie jest Chrystus, którego nam obiecałeś? Czy śpisz? Czy zapomniałeś o nas, że jesteśmy dotąd jeszcze pogrzebani w naszej słabości i nędzy,  w ciemności  i cierpieniu? Zapominamy, że jesteśmy ukryci w tajemnicy Jego opieki. Otacza nas nieustannie dziełami swojej miłości, mądrości i swego miłosierdzia. Dzień po dniu, rok po roku. W czasie adwentowym często także zwracamy się do Królowej Niebios: „ Zdrowaś Maryjo, łaski pełna, Pan z Tobą…” a także wypowiadamy Imię Jej Syna, dla Którego został ukształtowany świat, aby się stał Jego królestwem: „I błogosławiony owoc żywota twojego , Jezus”.