Niezwykle barwną a zarazem szlachetną postacią w łódzkim życiu kulturalnym jest Wiesław J. K. Kowalski – poeta, który swą twórczość, podporządkowaną wartościom religijnym i patriotycznym, uprawia już kilkadziesiąt lat. Urodził się w Tuszynie. Ojciec, prawnik, działacz Stronnictwa Narodowego, był jednym ze stu Polaków rozstrzelanych w 1942 roku przez Niemców w Zgierzu. Po wojnie Wiesław ukończył I LO, geografię w Uniwersytecie Łódzkim oraz Wydział Budownictwa w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej Politechniki Łódzkiej. Został potem wykładowcą Politechniki, autorem skryptów. Prowadził też wykłady w Iraku. Ma w dorobku tomik wierszy i kilkanaście zeszytów poetyckich. Także około 200 piosenek - w większości z własną muzyką (i często poświęconych Żonie). Wykonuje je, akompaniując sobie na fortepianie, w różnych okolicznościach. Przed laty założył kabaret literacki. Związany jest z grupą literacką „Centauro”.

W wierszu „Pytanie” Kowalski zastanawia się, czy do bycia poetą wystarcza zręczność pióra (służąca nieraz kłamstwu), czy też chodzi o to, by nigdy nie splamić się fałszem i „wylać z siebie ukryte prawdy, przez Stwórcę włożone”.

W tytułowym utworze z zeszytu poetyckiego „Myśląc o Bogu” refleksja autora dotyczy niezmienności pojęć dobra i zła, które dziś próbuje się na nowo interpretować w urzędach. Tak dzieje się w czasach, gdy niektórzy myślą, że „wiara w Boga najgorszym jest z ich wrogów”. Poeta nie rozstaje się wszakże z optymizmem. Podziwia Boga jako „konstruktora człowieka”. Człowiek ma przecież nierzadko potrzebę tworzenia, i to „nie dla nędznej mamony, lecz z duszy natchnienia”.

Wiersze i piosenki Kowalskiego utrzymane są w tradycyjnej konwencji rymowanej. Odnoszą się do różnych aspektów życia. Wiele ma charakter satyryczny i piętnuje patologie współczesnej rzeczywistości, m.in. politycznej.

Janusz Janyst