Kolejny raz przyszło nam znosić bezpardonowy atak na świętości. Cierpimy – jak zwykle – w milczeniu. Chyba nie umiemy odpowiadać na zimną, ostentacyjną wrogość. Poczucie niemocy zwiększa ból.
Oczywiście można modlić się za autorów aktów wandalizmu, prosić Boga o ich opamiętanie, powrót do rozumu, do przyzwoitości. I wielu z nas to czyni. Ale nie da się uciec od konstatacji, że

Tak Kolego. Zgadzam się, że ogląd rzeczywistości może być zależny od miejsca obserwacji. To naturalne. Ale jeżeli miejsce jest dobre do oglądu a opis jest… hmm… dziwny, by nie zrzec-fałszywy to…
To trzeba się zastanawiać nad miejscem powstania błędu.
- Brak korekty?...
- Gdzie?...
- W głowie …oglądającego?...
- A może to po prostu nakaz… dnia, wynikający z przyjętej taktyki… czy może strategii….

Aborcja na życzenie!
- Czytaj: Zabijanie bezbronnych i niewinnych ludzi na życzenie.
To nie pierwsze wzmożenia z różnych szatańskich podszeptów idące, które znajdują swoistych czcicieli - ale żeby w tym brały udział niewiasty- właśnie szczególne nosicielki daru życia?…

Wygląda na to, że żarty się skończyły. Miałem tu nie pisać o „polityce”, ale widzę, że trwają gorączkowe prace przy konstruowaniu „nowego światowego układu sił”. Coraz donośniej rozlegają się – znane już z historii – frazy „koncertu mocarstw”, tym razem pod dyrekcją Chin. Na razie w perspektywie są

I od razu-żeby nie było nieporozumień-chodzi o wiatr a nie Wieczność :-)
Chociaż… wiatr… też nie jest od dzisiaj  :-)  …

Jeden z francuskich humorystów (chyba Alphonse Allais) stwierdził kiedyś, że „lekarze powinni przepisywać ważniakom spacery na cmentarzu”. Ta myśl pociąga, intryguje, ożywia i dodaje ducha. Memento mori... Mało co potrafiło – w dawnych czasach – temperować rozbuchane ambicje i chorą miłość własną tak skutecznie jak cmentarz. Ale spróbujcie zaproponować taki spacer dzisiejszym ważniakom, narcyzom i nałogowym celebrytom. Oskarżą was, że

Oni nas testują. Badają, ile będziemy w stanie znieść. Jak wiele jeszcze wytrzymamy obelg, bluzgów, inwektyw, zwykłego szajsu. I czy – jako katolicy – znajdziemy „upodobanie” w swoim pokornym milczeniu? Jacyś ważni ludzie tą operacją dowodzą. Nie wierzcie, że chodzi o „wolność sztuki” i „swobodę ekspresji” quasi-artysty. Im bardziej jest on „quasi”, tym więcej mu wolno.

- Słyszałeś Kolego?
Zabójstwo człowieka, niewinnego, bezbronnego człowieka- dziecka- jest prawem człowieka!
- To z psychiatryka ?!?
- Nie-z parlamentu. „Europejskiego”.

Kiedy piszę te słowa (09.06.2021.) sytuacja epidemiczna Polski jest już całkiem niezła: koronawirus w odwrocie, obostrzenia sukcesywnie luzowane, a obszar tzw. „osobistych wolności” poszerzył się i ludzie zaczęli śmiało planować wakacje. Kto chce, może i umie, niech się modli, by nic nie zburzyło tego trendu.

Ósmego lipca opublikowaliśmy tekst  autorstwa Pawła Lisickiego - "Trzeci totalitaryzm". Szczególnie chcielibyśmy zwrócić uwagę na dwa fragmenty:

Kolego, Twoje wpisane-wybacz-w różne mody pytania-są nawet rozczulające.... zważywszy nasze metryki i daty urodzenia... Świadczą wszak o wciąż nie przemijający wieku....dojrzewania. I chęci nauki :-)

W przedostatnią niedzielę maja wyszliśmy po Mszy św. z kościoła, a tam czekał już na nas uśmiechnięty sprzedawca truskawek ze swoim mikroskopijnym biznesem.

Kiedy starsi zawodzą…
…staram się znaleźć oparcie i otuchę u dzieci. Właśnie tak. W młodych ludziach znaleźć mogę to, co – w świecie dorosłym – zostało w znacznym stopniu zniweczone w atmosferze ciągłych politycznych bijatyk, przepojonych cynizmem i smutnym pragnieniem zemsty.

-Pytasz czy jeszcze piszę wiersze…
-Nigdy nie zajmowałem się tym …hmmm …specjalnie… czy nałogowo.
Był czas-raczej krótki-na ten rodzaj–powiedzmy-ekspresji; jest czas na prozę… różnego gatunku… czy rodzaju…
I tak to się toczy po drogach…
Po drogach życia–oczywiście.

W felietonie „Niedziela na Głównym” zapomniałem dodać o niezwykłym-jak na tamte czasy (lata sześćdziesiąte ub. wieku)-wydarzeniu.
Otóż, kiedy raczyliśmy się bezpretensjonalnie piwkiem w restauracji dworcowej Warszawy Głównej, do stającego tam pianina podszedł jakiś człowiek i… i zagrał „Czerwone maki na Monte Cassino”.

Aby kontynuować moją peregrynację po świętych  górach chrześcijaństwa wschodniego, koniecznie musiałem  dostać się na Wschodnią Pustynię, zwaną też Pustynią Arabską, a ta leży już w Egipcie pomiędzy Nilem a Morzem Czerwonym. Chodziło mi o dwa znajdujące się tam starożytne monastery, św. Antoniego Pustelnika i św. Pawła Pustelnika. Z Suezu jedzie się tam brzegiem Zatoki Sueskiej na skraju pustyni.

O drugiej w nocy wyruszyłem spod klasztoru św. Katarzyny na szlak wiodący na szczyt Świętej Góry Horeb, gdzie Mojżesz miał otrzymać od Jahwe tablice z dziesięciorgiem przykazań. Z latarką w ręku wolno posuwałem się w różnojęzycznej gromadzie pątników śpieszących na wschód słońca. Wyprzedzali mnie

Z jądra tajemnic wyszła przestrzeń
bezkresy mgławic rodząc z siebie
rozbłysła światłem gwiazd gorejących
w ogromie pustki
pustki bez ciebie

Pory roku, pory życia…
A może - po prostu - stadia życia: Od urodzenia po zejście  z  t e g o  świata…
...Wciąż jesteśmy na swoistym fragmencie etapu - jedynego, niepowtarzalnego, dojrzewania tu i teraz- dziecka Boga, które stara się rozpoznać siebie w tym skomplikowanym-bywa bardzo-fragmencie życia…

Jakie miasto można uznać za bramę do Afryki? Takiego miasta nie ma, bo przecież – choć Afryka stanowi jeden kontynent - nie jest jednorodna. Z grubsza biorąc są trzy różne Afryki, trzy jej całkowicie odmienne odsłony. I wcale nie o geografię chodzi w tym podziale, lecz o jej tkankę ludzką.

Michałowszczyzna opodal Wilna, skrawek Kresów - ziemi pracowitej, szlachetnej, serdecznej i dumnej szlachty zagrodowej („boso chodzę, z pieprzem jem”) oddanej swej tradycji, swej ojczyźnie, swojej wierze. Dom na wzniesieniu, wśród żywicznego lasu; wakacyjna ukwiecona upalna łąka schodząca ku dolinie. I miasto nad Wilią, wśród Wzgórz Sapieżyńskich, gdzie króluje Matka Boska z Ostrej Bramy. Ludzkie losy posplatane w sąsiedzkiej życzliwości Polaków, Litwinów, Żydów, Karaimów, Białorusinów, Tatarów, Niemców.

Oczywiście-maj to piękno budzącej się i kwitnącej w nowej odsłonie życia przyrody.
Szczególnie, jeżeli zima rozczarowała nas niezorganizowanym chłodem i jakimiś erzacami, w miejsce porządnej bieli i skrzypiącego pod nogami śniegu-jak ongiś bywało.
Za to maj…
Nowa zieleń, nowe słońce, nowe wezwania czy wyzwania…
I majowe nabożeństwo!

Plastikową butelkę napełnioną wodą ze studni św. Antoniego zabrałem ze sobą do klasztoru św. Pawła. Klasztor znajduje się stąd o dwa dni drogi ścieżką przez wysokie góry. Udałem się tam nie pieszo, bo to przecież szaleństwo, lecz taksówką, jedną z tych, jakie w ten świąteczny dzień piątkowy parkowały u św. Antoniego. Klasztor Pawła Pustelnika jest

Próba uruchomienia ongiś merytorycznej dyskusji nad naukowymi aspektami m.in. darwinizm, krytycznie potraktowanymi w książce J.W. G. Johnsona – Na bezdrożach teorii ewolucji, dała pierwszy efekt-pewien Redaktor pośpieszył z pomocą w poszukiwaniu „metryki urodzenia". Czytamy:

- Drogie Dzieci, Chłopcy i Dziewczynki, po raz pierwszy przychodzicie do Pana Jezusa w Eucharystii. Jakaż to radość dla Waszych rodziców i rodzin, dla Waszych parafii, dla całego łódzkiego Kościoła – tymi słowami zwrócił się św. Jan Paweł II do dzieci pierwszokomunijnych podczas pielgrzymki do Łodzi 13 czerwca 1987 r.

W samym środku Polski leży Rawa Mazowiecka, spokojne miasteczko z kilkoma ciekawymi zabytkami, w średniowieczu pełniące rolę jednej ze stolic księstwa mazowieckiego. Kilka kilometrów na południowy zachód od centrum, pośród łąk rzeczki Rawki,  usadowił się na lekkim wzniesieniu, otoczony niewysokim murem kamiennym i zacieniony wiekowymi drzewami, bardzo niepozorny kościółek drewniany. Swą skromną sylwetką prawie nie zwraca na siebie uwagi. Tymczasem

Wspólnota parafialna kościoła garnizonowego pw. św. Jerzego w Łodzi świętowała uroczystość odpustową. Mszę św. rozpoczęło wprowadzenie sztandaru Zakonu Rycerskiego Świętego Jerzego Męczennika i odśpiewanie pieśni „Święty Jerzy patronie nasz”. Autorem słów utworu jest Krzysztof Stępniewicz kawaler zakonu, natomiast muzykę skomponował Piotr Piotrowski. Przybyłych parafian oraz damy i kawalerów zakonu wraz z Wielkim Priorem dr Pawłem Michalakiem i kanclerzem Małgorzatą Stępniewicz, powitał ks. kpt. dr Stanisław Pawłowski proboszcz parafii.

Wciąż wraca do mnie ta myśl (czy heretycka?...), iż w naszej modlitwie „Ojcze nasz…”  fraza „Nie wódź nas na pokuszenie” powinna być zastąpiona: „Nie daj nas pokuszeniu” …
Chyba… chyba, że owe „wodzenie” ma być próbą, czy egzaminem wierności Bogu i Jego wskazaniom drogi.
Dobrej drogi.
Stąd - do Domu Ojca.

- No sam powiedz!
Przecie, w zamyśle, człek - obdarzony rozumem i w dodatku duszą-nieśmiertelną duszą! -miał być chlubą Stwórcy i realizatorem-fakt z pewny wysiłkiem-Jego wskazań na dobrej drodze-stąd do Wieczności.
A tu klops!
Z homo sapiens i wolens robi się–tu i ówdzie nawet często- homo odruchowiec-w tym wzmożony homo sexista.