Czcigodni Ocaleni, Świadkowie Zagłady!

Ekscelencje, Dostojni Goście, Panie i Panowie!

„Na rampę zajechał właśnie pociąg. Z towarowych wagonów poczęli wysiadać ludzie i szli w kierunku lasku. […] Kiedy wstawałem z rana do mycia podłogi, ludzie szli […]. Kobiety, mężczyźni i dzieci. […] Wychodziłem nocą przed blok – w ciemności świeciły lampy nad drutami. Droga leżała w mroku, lecz słyszałem wyraźnie oddalony gwar wielu tysięcy głosów – ludzie szli i szli. Z lasu podnosił się ogień i rozświetlał niebo, a wraz z ogniem podnosił się ludzki krzyk. […] Przez dnie i noce ludzie szli […]. Na rampę nieprzerwanie podjeżdżały wagony i – ludzie szli dalej.”

Tak ukazał Auschwitz latem 1944 roku polski więzień tego obozu, pisarz Tadeusz Borowski. Tłumy ludzi idących, prowadzonych, zapędzanych – na masową śmierć. My w Polsce dobrze znamy prawdę o tym, co się tu działo, bo opowiadali nam o tym nasi rodacy, którym Niemcy wytatuowali obozowe numery.

Mija 75 lat od zakończenia tego potwornego, przerażającego, zbrodniczego koszmaru, który w tym miejscu rozgrywał się przez blisko pięć lat. Mijają już trzy pokolenia od tamtego dnia, 27 stycznia 1945 roku, kiedy kilka tysięcy więźniów – wycieńczonych okrucieństwem oprawców, niewolniczą pracą, głodem i chorobami – doczekało wyzwolenia przez żołnierzy Armii Czerwonej.

Są tu dzisiaj wśród nas ostatni żyjący ocaleni, którzy przeżyli piekło Auschwitz. Ostatni z tych, którzy na własne oczy widzieli Zagładę. Wśród nich ci, którzy doświadczyli losu narodu żydowskiego, o którym mówi Psalm 44: „zabijają nas przez cały dzień, uważają nas za owce przeznaczone na rzeź”.

Zgromadziliśmy się tutaj – członkowie 61 delegacji z całego świata – aby wspólnie uczcić Międzynarodowy Dzień Pamięci Ofiar Holokaustu. Stajemy przed bramą obozu, w którym śmierć poniosło najwięcej ofiar i który stał się symbolem Zagłady. Składamy hołd wszystkim sześciu milionom Żydów, zamordowanych w tym oraz innych obozach, gettach, miejscach kaźni. Na ulicach miast, miasteczek.

Stajemy tutaj przed Wami, Czcigodni Ocaleni, aby w obliczu Świadków Zagłady podjąć raz jeszcze zobowiązanie – z myślą o tych, którzy zginęli, o Was, którzy ocaleliście, i o przyszłych pokoleniach.

Ludobójstwo, popełnione tutaj przez funkcjonariuszy hitlerowskiej III Rzeszy, pochłonęło ponad milion trzysta tysięcy istnień ludzkich. Byli wśród nich Polacy, Romowie, jeńcy sowieccy – ale przede wszystkim Żydzi, których zgładzono tu przeszło milion sto tysięcy.

Mówimy o liczbach, a przecież to konkretni ludzie, ich losy i cierpienia. Mówimy o liczbach, choć zapewne nigdy nie poznamy ich dokładnie. Mówimy o liczbach, bo jesteśmy w fabryce śmierci. Bo liczby uzmysławiają nam przemysłowy charakter popełnionej tutaj zbrodni.

Holokaust, którego Auschwitz jest głównym miejscem i symbolem, był zbrodnią wyjątkową w całych dziejach ludzkości. Nienawiść, szowinizm, nacjonalizm, rasizm, antysemityzm przybrały tu postać masowego, zorganizowanego, metodycznego mordu. Nigdy indziej ani nigdzie indziej nie przeprowadzono eksterminacji ludzi w podobny sposób.
 
Żydzi z Polski, Węgier, Francji, Holandii, Grecji i innych okupowanych krajów w całej Europie byli tu przywożeni bydlęcymi wagonami, poddawani selekcji i pozbawiani całego mienia. I w ogromnej większości natychmiast zabijani w komorach gazowych. I spalani w krematoryjnych piecach. Wszystko to trwało zaledwie godziny, kwadranse, minuty. Fabryka śmierci przez lata pracowała z pełną mocą. Dymiły kominy, przetaczały się transporty. Ludzie szli i szli, tysiącami. Na śmierć.

Wszystko to trudno objąć umysłem. Ogrom dokonanej tu zbrodni przeraża. Ale nie wolno nam odwracać od niej oczu. Nie wolno nam nigdy o niej zapomnieć.

Kiedy zbliżał się front, który miał położyć kres zbrodni, sprawcy usiłowali zatrzeć jej ślady. Niszczyli budynki i dokumentację ludobójstwa. Zgładziwszy miliony, chcieli unicestwić także pamięć o nich. To się jednak nie udało. Uratowani zostali Świadkowie, z których ostatnimi jesteście Wy, Czcigodni Ocaleni. I zachowane zostało to miejsce – materialny dowód i symbol Holokaustu.

Stajemy więc dziś tu, na terenie byłego niemieckiego obozu Auschwitz. Stajemy wszyscy razem i pochylamy głowy przed cierpieniami ofiar tej najstraszniejszej w dziejach zbrodni. I w obliczu Ocalonych, w obecności ostatnich Świadków – podejmujemy zobowiązanie na przyszłość.

W imieniu Rzeczypospolitej,

    która pierwsza stała się celem agresji nazistowskich Niemiec,
    której terytorium znalazło się pod okupacją, a naród został poddany terrorowi,
    która stworzyła największy w Europie konspiracyjny ruch oporu przeciwko III Rzeszy,
    której żołnierze walczyli z Niemcami na wszystkich frontach II wojny światowej, od jej pierwszego do ostatniego dnia,
    której sześć milionów obywateli zginęło z rąk hitlerowców, w tym trzy miliony Żydów,
    i która podejmuje wszelkie starania o zachowanie tego miejsca: terenu obozu Auschwitz – oraz wszystkich innych miejsc Zagłady: byłych niemieckich obozów, znajdujących się na naszych ziemiach,

mam przywilej i zaszczyt ponowić zobowiązanie,

    które my, Polacy, przyjęliśmy na siebie już wtedy, kiedy dokonywał się Holokaust,
    kiedy nasi poprzednicy z narażaniem własnego życia nieśli ratunek mordowanym Żydom,
    jako pierwsi nieśli światu prawdę o Zagładzie i domagali się reakcji od światowych mężów stanu,
    i w którym to zobowiązaniu my, współcześni Polacy – również ze względu na pamięć o naszych bohaterskich rodakach, takich jak Witold Pilecki i Jan Karski – konsekwentnie trwamy:

zawsze pielęgnować pamięć i strzec prawdy o tym, co się tutaj wydarzyło.

Pragnę zaprosić zgromadzonych tu dziś Dostojnych Gości, przedstawicieli innych państw i narodów, a także instytucji międzynarodowych i wszystkich ludzi dobrej woli na całym świecie – do udziału w tym dziele. Niech będzie to nasze wspólne zobowiązanie, podjęte w obliczu ostatnich Ocalonych i Świadków: nieść dalej w przyszłość przesłanie i przestrogę dla całej ludzkości, które płyną z tego miejsca.

Fałszowanie historii II wojny światowej, zaprzeczanie zbrodniom ludobójstwa i negowanie Holokaustu oraz instrumentalne wykorzystywanie Auschwitz dla jakichkolwiek celów – to bezczeszczenie pamięci ofiar, których prochy są tutaj rozsypane. Prawda o Holokauście nie może umrzeć. Pamięć o Auschwitz musi trwać, żeby Zagłada nigdy więcej się nie powtórzyła.

Raz jeszcze dziękuję Wam, Czcigodni Ocaleni, za Wasze świadectwo i Waszą tu dzisiaj obecność.
 
Wieczna pamięć wszystkim ofiarom Auschwitz! Wieczna pamięć ofiarom Holokaustu!

za:www.fronda.pl

***

Były więzień KL Auschwitz przekaże petycję wiceszefowej KE. Chodzi o kłamstwa o „polskich obozach”

Były więzień niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz Stanisław Zalewski, po przemowie podczas poniedziałkowych uroczystości rocznicowych w Oświęcimiu, zamierza przekazać wiceprzewodniczącej PE Verze Jourovej petycję, w której domaga się od niej interwencji ws. niewykonywania na terenie Niemiec wyroku polskiego Sądu Apelacyjnego w Krakowie. Sąd ten nakazał niemieckiej telewizji publicznej ZDF opublikowanie przeprosin za użycie sformułowania „polskie obozy zagłady” w odniesieniu do niemieckich obozów zagłady w Auschwitz i Majdanku.

Autorami petycji do Very Jourovej są Stowarzyszenie Patria Nostra oraz Polski Związek Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych, którego prezesem jest 93-letni Stanisław Zalewski „Zwracamy się z prośbą o poparcie i pomoc w sprawie podjęcia działań w celu zapewnienia wykonania na terenie Niemiec wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 22 grudnia 2016 r.” – czytamy w petycji Patria Nostra.

W wyroku tym krakowski sąd apelacyjny nakazał niemieckiej telewizji publicznej ZDF opublikowanie na jej głównej stronie internetowej przeprosin zmarłego w październiku 2019 roku byłego więźnia Auschwitz Karola Tendery, za użycie w odniesieniu do niemieckich obozów koncentracyjnych w Auschwitz i Majdanku sformułowania „polskie obozy zagłady”. Wprawdzie ZDF opublikowało przeprosiny, ale wbrew wyrokowi polskiego sądu nie zamieszczono go na głównej stronie serwisu internetowego ZDF i dostęp do tych przeprosin był niezwykle utrudniony. Dlatego też polski sąd ich nie uznał.

W petycji skierowanej przez Patria Nostra do wiceprzewodniczącej Komisji Europejskiej Věry Jourovej jest odwołanie do jej słów. „Ponieważ w jednym z wywiadów deklarowała Pani, że Sprawdzimy stan praworządności we wszystkich krajach członkowskich ufamy, że można liczyć na Pani zapał także w sprawie wykonania wyroku w sprawie Pana Tendery. Wzajemne uznawanie wykonalności wyroków jest wszak jedną z fundamentalnych wartości na których zbudowany jest porządek prawny Unii Europejskiej” – czytamy w petycji, która została wcześniej zamieszczona na kilku platformach internetowych, m.in. stronie petycji do Parlamentu Europejskiego, gdzie cieszy się dużym poparciem.

Stanisław Zalewski, który zamierza w poniedziałek przekazać petycję Jourovej, domaga się też sprawiedliwości przed polskim sądem za użycie przez niemieckie media fałszującego prawdę sformułowania o rzekomych „polskich obozach koncentracyjnych”.

Na początku stycznia 2018 roku złożono w warszawskim Sądzie Okręgowym pozwy przeciwko wydawcy gazety i rozgłośni radiowej z Bawarii. W ich internetowych publikacjach nazwano „polskimi obozami” niemieckie obozy zagłady w Sobiborze, Treblince i Bełżcu. Stroną w sporze jest Polski Związek Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych reprezentowany w sądzie przez prezesa tej organizacji – Stanisława Zalewskiego. Wspierają go w procesie prawnicy Stowarzyszenia Patria Nostra.

Za naruszenie dóbr osobistych strona polska domaga się zaprzestania używania sformułowania „polskie obozy”, przeprosin i 50 tys. złotych zadośćuczynienia na rzecz Polskiego Związku Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych.

Stanisław Zalewski, kiedy miał zaledwie 18 lat, został za działalność podziemną aresztowany w Warszawie przez Gestapo. Trafił na Pawiak, potem do Auschwitz i wreszcie do znajdującego się na terenie dzisiejszej Austrii obozu Mauthausen-Gusen. O niemieckich obozach mówi, że „było to piekło, które z człowieka nie wyjdzie”. – Przez lata krojąc chleb, skrzętnie zbierałem okruszki, odkładając je na kromkę. Robiłem to nieświadomie – pajdka chleba w Auschwitz to była cena ludzkiego życia – mówi Stanisław Zalewski.

za:www.pch24.pl

***

"Mówimy o liczbach, a przecież to konkretni ludzie..."

To również mój Dziadek - Polak, członek AK - Józef Ambroziński ( nr obozowy 183294), który po przejściu przez Zamek  i Majdanek w Lublinie, stracił życie właśnie w niemieckim, nazistowskim KL Auschwitz.
Pamiętamy.
Również w modlitwie.
 
Krzysztof Nagrodzki