W niedawno wydanym dziele, zatytułowanym "Glosarium", znany kaznodzieja o. Kazimierz Wójtowicz CR przytacza dowcipną, choć nie pozbawioną głębszego sensu, krytykę obojętnych chrześcijan, pisząc, "O cudach Kościoła Zachodniego. Na czym polegają te „cuda”?

• Wszyscy płacą podatek na Kościół, ale nikt do niego nie chodzi.
• Nikt do Kościoła nie chodzi, ale każdy do niego należy.
• Każdy należy do Kościoła, ale nikt nie zna Jezusa.
• Nikt nie zna Jezusa, ale wszyscy mają kościelny pogrzeb.
• Wszyscy są pochowani po kościelnemu, ale nikt nie idzie do nieba.
• Nikt nie idzie do nieba, ale wszyscy płacą podatek kościelny.
Obojętność, albo inaczej indyferentyzm, ma różne oblicza. Inne na Zachodzie, inne u nas. Niejeden także u nas odnajduje się w Kościele dopiero na swoim pogrzebie. Już w Dziejach Apostolskich
św. Łukasz przedstawia historię pierwszej ewangelizacji i różne reakcje ludzi na Słowo Boże głoszone przez św. Pawła i Barnabę.
Pewni siebie wyznawcy oficjalnej pogańskiej religii nie chcieli przyjąć orędzia o Chrystusie. Wtedy apostołowie powiedzieli: „Należało głosić słowo Boże najpierw wam. Skoro jednak odrzucacie je i sami uznajecie się za niegodnych życia wiecznego, zwracamy się do pogan.
Tak bowiem nakazał nam Pan: «ustanowiłem cię światłością dla pogan, abyś był zbawieniem aż po krańce ziemi»”. Jak komentuje św. Łukasz, „poganie słysząc to radowali się i uwielbiali Słowo Pańskie, a wszyscy przeznaczeni do życia wiecznego, uwierzyli”.

Nic dziwnego, że Słowo Pańskie rozszerzało się po całym kraju. Na tym polega tajemnica Kościoła, że na miejsce tych, którzy okazują się niewierni i odchodzą, przychodzą inni, pełni radości i Ducha Świętego.                                                                                                                                        Trafnie ujmuje to kard. Joachim Meisner: „Wierzę, że Kościół jest czymś znacznie więcej niż ludzie, z których się składa, że jest także czymś więcej niż widzą w nim niewierzący”.