Marzenie o wiecznej szczęśliwości towarzyszy człowiekowi od jego zarania.
W babilońskim eposie Gilgamesz bohater eposu daremnie szuka nieśmiertelności, która jest zarezerwowana jedynie dla bogów.
O trudnej, pełnej niebezpieczeństw i zagrożeń wędrówce ku nieśmiertelności mówią starożytne "Księgi Umarłych", tybetańska, egipska, czy Majów.
Stanowią one swoiste przewodniki po zaświatach dla uniknięcia pułapek i osiągnięcia szczęśliwie celu.

W klimacie duchowym przed Objawieniem nad wszystkim jednak unosi się nastrój pesymizmu, pełne grozy i smutku wyobrażenia ponurych zaświatów, beznadziei i lęku.
Platon naucza wprawdzie o nieśmiertelności, o karze dla złych, nagrodzie dla dobrych.
Jednak nad życiem duchowym Greków dominowała idea ślepego losu i siły nieuchronnego Przeznaczenia, budzące lęk widmo Hadesu i Tartaru.
Podobnie na nagrobkach rzymskich czytamy pełne rezygnacji słowa: „Z nicości szybko wpadamy w nicość”.
Rzymski Mędrzec Seneka ze smutkiem stwierdzał: „Umieramy każdego dnia, wszystko, co było do wczoraj, odeszło w zatracenie”.
Zupełnie inna, budząca nadzieję jest wymowa Objawienia.

Starotestamentalny Mędrzec, Kohelet, jakże bliski współczesnym egzystencjalistom z odcieniem melancholii płynącej
ze świadomości nieuchronnego przemijania (Koh 12, 1, 5, 7),
pisze: „Pomnij jednak na Stwórcę swego w dniach swej młodości, zanim jeszcze nadejdą dni niedoli i przyjdą lata, o których powiesz:
«Nie mam w nich upodobania » [...] bo zdążać będzie człowiek do swego wiecznego domu
[...] i wróci się proch do ziemi, tak jak nią był a duch powróci do Boga, który go dał. Marność nad marnościami”.

Psalmista zaś prosi: „naucz nas liczyć dni nasze, abyśmy osiągnęli mądrość serca” (Ps 90, 12).
 
Izajasz zapewnia: „Bóg raz na zawsze zniszczy śmierć”.

Natomiast Święty Paweł mówi o zwycięstwie nad jadowitym żądłem śmierci:
„Gdzież jest o śmierci twe zwycięstwo, gdzie jest o śmierci oścień twój? (1 Kor).

To zwycięstwo dokonało się przez ofiarę Jezusa Chrystusa, który zapewnił:
„Ja jestem Zmartwychwstaniem i życiem, kto wierzy we Mnie choćby umarł, żyć będzie” (J 11, 25–6).

Napełniony Duchem Świętym św. Piotr woła: „Nie dano ludziom żadnego innego Imienia, w którym mogliby być zbawieni” (Dz 4, 12).
 
I wreszcie pociesza nas św. Paweł:
„Wiemy, że jeśli nawet zniszczeje nasz przybytek doczesnego zamieszkania, będziemy mieli mieszkanie od Boga,
dom nie ręką ludzką uczyniony, lecz wiecznie trwały w niebie” (2 Kor 5, 1)