Publikacje polecane
"Tolerancja” rujnuje cywilizację
Sympozja z cyklu „Oblicza…” są organizowane w Wyższej Szkole Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu co roku pod koniec stycznia z okazji wspomnienia św. Franciszka Salezego, patrona dziennikarzy.
Mechanizm funkcjonowania mitu tolerancji w mediach zdiagnozował ks. bp Adam Lepa, członek Rady ds. Środków Społecznego Przekazu Konferencji Episkopatu Polski Tolerancja to cnota wyrozumiałości wobec błędu, czyli nieświadomego wzięcia fałszu za prawdę. Nie ma tolerancji dla fałszu, zawinionego zła i zawinionej brzydoty. Te prawdy przypomnieli prelegenci konferencji naukowej „Oblicza tolerancji – od prawdy do zakłamania”, która odbyła się w Wyższej Szkole Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu Pod patronatem „Naszego Dziennika”
Prelegenci pochylili się nad zagadnieniem tolerancji w różnych aspektach: filozoficznym, medialnym, historycznym i moralnym. – Tolerancja jest słowem wytrychem. Pod nią podciąga się poprawność polityczną. A widzimy, co się dzieje chociażby w ostatnich dniach w Polsce czy parlamencie. Normalnie ludzie wstydziliby się pewnych spraw, a teraz się nimi chełpią i podają niemal za wzorce – mówił we wprowadzeniu o. dr Tadeusz Rydzyk, rektor założyciel WSKSiM.
Problem tolerancji w perspektywie filozoficznej omówił prof. dr hab. Henryk Kiereś, kierownik Katedry Filozofii Sztuki KUL. Wyjaśnił, że tolerancja jest cnotą wyrozumiałości wobec błędu, czyli nieświadomego wzięcia fałszu za prawdę. – Nie ma tolerancji dla fałszu, zawinionego zła i zawinionej brzydoty – podkreślił prelegent i wyjaśnił, że definicja tolerancji jest komponentem nowomowy i ideologicznym narzędziem. – Terminologicznie i merytorycznie należy odróżnić tolerancję od tolerancjonizmu; dokładniej mówiąc: od ideologii tolerancjonizmu, u podstaw której leży relatywizm poznawczy. Relatywizm głosi, że prawda, dobro i piękno są zmienne, stopniowalne i zależą od tego, kto i w jakich okolicznościach coś głosi – wskazał prof. Kiereś.
Ksiądz biskup Adam Lepa, członek Rady ds. Środków Społecznego Przekazu Konferencji Episkopatu Polski, skupił się na diagnozie mechanizmu mitu tolerancji w mediach. Służą one m.in. do kreacji fałszywych i niszczenia prawdziwych autorytetów, karykaturyzowania wolności, czyli samowoli i promocji permisywizmu. – Ponieważ głównym nośnikiem mitu tolerancji są media, zarówno wychowawcy, jak i nauczyciele szkolni powinni w wychowankach kształtować dwie najważniejsze postawy, które gwarantują ich prawidłowy odbiór. Postawy: krytyczną i selektywnego odbioru mediów. Odważni publicyści, którzy mają znaczny wpływ na opinię publiczną, powinni swoich odbiorców, czytelników, słuchaczy i widzów informować o negatywnych skutkach mitu tolerancji – mówił ks. bp Lepa.
Prawda w getcie
Temat tolerancji jako narzędzia w budowaniu moralnego permisywizmu rozwinął ks. prof. Paweł Bortkiewicz, kierownik Zakładu Katolickiej Nauki Społecznej UAM w Poznaniu. – Jest rzeczą bardzo charakterystyczną, że chcąc być dzisiaj człowiekiem tolerancyjnym, wystarczy wyzbyć się swoich przekonań religijnych, fundamentów wiary i pozostać dobrym, w znaczeniu bliżej nieokreślonym – powiedzmy, człowiekiem spolegliwym. Wtedy zyskujemy miano człowieka tolerancyjnego – mówił prelegent. – Te płaszczyzny na przestrzeni dziejów ulegały procesowi bardzo wyraźnej relatywizacji. Szczególnym obszarem tej relatywizacji jest nasz współczesny świat – ponowoczesny, postmodernistyczny, w którym dokonało się radykalne zakwestionowanie instytucji autorytetów, kryzys pojęć i związany z nim kryzys prawdy. Dokonała się wreszcie erozja wartości – zaznaczył prelegent. Jako skrajny przykład źle rozumianej tolerancji podał prawo wprowadzone przez władze Amsterdamu, gdzie za dystansowanie się od akceptacji homoseksualizmu można zostać wysiedlonym na pół roku do specjalnego getta, i to na podstawie decyzji administracyjnej, nie sądowej.
Historyczny kontekst tolerancji w Polsce przedstawił prof. dr hab. Mieczysław Ryba, kierownik Katedry Historii Systemów Politycznych XIX i XX wieku KUL. – Tematyka tzw. tolerancji opisuje rzeczywistość, w której dzisiaj żyjemy. Tym słowem wytrychem próbuje się zepchnąć religię katolicką do sfery getta, gdzie obowiązującą religią miałaby być tolerancja rozumiana jako rodzaj relatywizmu w każdej przestrzeni: moralnej, poznawczej czy w odniesieniu do piękna. To w sposób fundamentalny rujnuje naszą cywilizację – podniósł prof. Ryba. I dodał, że Polska, obecnie opisywana w przestrzeni europejskiej, światowej jako kraj nietolerancyjny, w którym kwitną antysemityzm i ksenofobia, przez całe wieki była uosobieniem tolerancji, ale w tym najbardziej właściwym sensie, wyrozumiałości wobec błędu. – Polska od średniowiecza, za Kazimierza Wielkiego, i później Zygmunta Starego, i w czasie konfederacji warszawskiej, która ustanowiła wolność religijną w Polsce, do końca trwania Rzeczypospolitej funkcjonowała na bazie wolności religijnej, co nie znaczy na bazie relatywistycznej. Bo jednocześnie była prowadzona silna akcja misyjna, choćby księdza Piotra Skargi czy kardynała Hozjusza – dowodził.
Sympozja z cyklu „Oblicza…” są organizowane w Wyższej Szkole Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu co roku pod koniec stycznia z okazji wspomnienia św. Franciszka Salezego, patrona dziennikarzy.
Katarzyna Cegielska, Toruń
(FOT. M. MATUSZAK)
Mechanizm funkcjonowania mitu tolerancji w mediach zdiagnozował ks. bp Adam Lepa, członek Rady ds. Środków Społecznego Przekazu Konferencji Episkopatu Polski Tolerancja to cnota wyrozumiałości wobec błędu, czyli nieświadomego wzięcia fałszu za prawdę. Nie ma tolerancji dla fałszu, zawinionego zła i zawinionej brzydoty. Te prawdy przypomnieli prelegenci konferencji naukowej „Oblicza tolerancji – od prawdy do zakłamania”, która odbyła się w Wyższej Szkole Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu Pod patronatem „Naszego Dziennika”
Prelegenci pochylili się nad zagadnieniem tolerancji w różnych aspektach: filozoficznym, medialnym, historycznym i moralnym. – Tolerancja jest słowem wytrychem. Pod nią podciąga się poprawność polityczną. A widzimy, co się dzieje chociażby w ostatnich dniach w Polsce czy parlamencie. Normalnie ludzie wstydziliby się pewnych spraw, a teraz się nimi chełpią i podają niemal za wzorce – mówił we wprowadzeniu o. dr Tadeusz Rydzyk, rektor założyciel WSKSiM.
Problem tolerancji w perspektywie filozoficznej omówił prof. dr hab. Henryk Kiereś, kierownik Katedry Filozofii Sztuki KUL. Wyjaśnił, że tolerancja jest cnotą wyrozumiałości wobec błędu, czyli nieświadomego wzięcia fałszu za prawdę. – Nie ma tolerancji dla fałszu, zawinionego zła i zawinionej brzydoty – podkreślił prelegent i wyjaśnił, że definicja tolerancji jest komponentem nowomowy i ideologicznym narzędziem. – Terminologicznie i merytorycznie należy odróżnić tolerancję od tolerancjonizmu; dokładniej mówiąc: od ideologii tolerancjonizmu, u podstaw której leży relatywizm poznawczy. Relatywizm głosi, że prawda, dobro i piękno są zmienne, stopniowalne i zależą od tego, kto i w jakich okolicznościach coś głosi – wskazał prof. Kiereś.
Ksiądz biskup Adam Lepa, członek Rady ds. Środków Społecznego Przekazu Konferencji Episkopatu Polski, skupił się na diagnozie mechanizmu mitu tolerancji w mediach. Służą one m.in. do kreacji fałszywych i niszczenia prawdziwych autorytetów, karykaturyzowania wolności, czyli samowoli i promocji permisywizmu. – Ponieważ głównym nośnikiem mitu tolerancji są media, zarówno wychowawcy, jak i nauczyciele szkolni powinni w wychowankach kształtować dwie najważniejsze postawy, które gwarantują ich prawidłowy odbiór. Postawy: krytyczną i selektywnego odbioru mediów. Odważni publicyści, którzy mają znaczny wpływ na opinię publiczną, powinni swoich odbiorców, czytelników, słuchaczy i widzów informować o negatywnych skutkach mitu tolerancji – mówił ks. bp Lepa.
Prawda w getcie
Temat tolerancji jako narzędzia w budowaniu moralnego permisywizmu rozwinął ks. prof. Paweł Bortkiewicz, kierownik Zakładu Katolickiej Nauki Społecznej UAM w Poznaniu. – Jest rzeczą bardzo charakterystyczną, że chcąc być dzisiaj człowiekiem tolerancyjnym, wystarczy wyzbyć się swoich przekonań religijnych, fundamentów wiary i pozostać dobrym, w znaczeniu bliżej nieokreślonym – powiedzmy, człowiekiem spolegliwym. Wtedy zyskujemy miano człowieka tolerancyjnego – mówił prelegent. – Te płaszczyzny na przestrzeni dziejów ulegały procesowi bardzo wyraźnej relatywizacji. Szczególnym obszarem tej relatywizacji jest nasz współczesny świat – ponowoczesny, postmodernistyczny, w którym dokonało się radykalne zakwestionowanie instytucji autorytetów, kryzys pojęć i związany z nim kryzys prawdy. Dokonała się wreszcie erozja wartości – zaznaczył prelegent. Jako skrajny przykład źle rozumianej tolerancji podał prawo wprowadzone przez władze Amsterdamu, gdzie za dystansowanie się od akceptacji homoseksualizmu można zostać wysiedlonym na pół roku do specjalnego getta, i to na podstawie decyzji administracyjnej, nie sądowej.
Historyczny kontekst tolerancji w Polsce przedstawił prof. dr hab. Mieczysław Ryba, kierownik Katedry Historii Systemów Politycznych XIX i XX wieku KUL. – Tematyka tzw. tolerancji opisuje rzeczywistość, w której dzisiaj żyjemy. Tym słowem wytrychem próbuje się zepchnąć religię katolicką do sfery getta, gdzie obowiązującą religią miałaby być tolerancja rozumiana jako rodzaj relatywizmu w każdej przestrzeni: moralnej, poznawczej czy w odniesieniu do piękna. To w sposób fundamentalny rujnuje naszą cywilizację – podniósł prof. Ryba. I dodał, że Polska, obecnie opisywana w przestrzeni europejskiej, światowej jako kraj nietolerancyjny, w którym kwitną antysemityzm i ksenofobia, przez całe wieki była uosobieniem tolerancji, ale w tym najbardziej właściwym sensie, wyrozumiałości wobec błędu. – Polska od średniowiecza, za Kazimierza Wielkiego, i później Zygmunta Starego, i w czasie konfederacji warszawskiej, która ustanowiła wolność religijną w Polsce, do końca trwania Rzeczypospolitej funkcjonowała na bazie wolności religijnej, co nie znaczy na bazie relatywistycznej. Bo jednocześnie była prowadzona silna akcja misyjna, choćby księdza Piotra Skargi czy kardynała Hozjusza – dowodził.
Sympozja z cyklu „Oblicza…” są organizowane w Wyższej Szkole Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu co roku pod koniec stycznia z okazji wspomnienia św. Franciszka Salezego, patrona dziennikarzy.
Katarzyna Cegielska, Toruń
(FOT. M. MATUSZAK)