(Grzesznikom ufającym w Boże miłosierdzie)

Trwa pascha na cześć Pana

tajemnicza jak Nikodem
czai się nocą Wielkiego Piątku
czuwa w Wielką Sobotę
dzwoni w poranek Niedzieli
i lśniąco biała wchodzi przez zamknięte drzwi
naszego wieczernika

Nie bójcie się
już nie krwawią rany

Niech zanurzy się dusza w Twej miłości Panie
jak anioł klęknie
i niech rozjaśni czyściec Twoje miłosierdzie

Przebudzony dzień Miłością
wita Ciebie

Nie tylko bieżączką zwaną "polityka" żyje człowiek, dlatego publikujemy nadesłane wiersze siostry M. Alicji Augustynowicz - felicjanki. To zaproszenie do refleksji i dystansu wobec hałaśliwej codzienności.
kn

Nie wierzysz ludziom, nie wierzysz sobie,
jutra nie widzisz, we śnie krzyczysz…
Wszystko co robisz idzie na marne,
na kres cierpienia  już nie liczysz…

Życie wiruje dookoła pomnika nieśmiertelności
dzwoniąc kluczami niepowtarzalnych narodzin
niepozorna grota tchnie echem Dobrej Nowiny

cichy lot śniegu w białym Magnificat
serce poszerzone cudem zrodzenia

jeszcze drżą Matczyne dłonie
jest Życie
Portret Boga

Ile masz twarzy, wigilio
darowanych łask bożych
lat minionych?
Ile masz twarzy, wigilio
pogrążonych w mrokach życia,
targanych dnia szarością,
skrywanych łez utopionych
w czerwonym barszczu z uszkami?
Ile masz twarzy, wigilio
witana poświatą wieczności
rozmodlonego ducha
wdzięcznego oblicza wieczoru?
Ile masz twarzy, wigilio moja...?
Bóg się rodzi...
i
Nie było miejsca dla Ciebie.

Już coraz bliżej… dzień się chowa
wkrótce nadejdzie chwila owa
ulotna jak zdmuchnięty płomień
co tylko chwilę trwał i znikł

to wtedy – patrząc w miejsce puste –
będące dawnych wspomnień lustrem
szeptem imiona jak modlitwę
złożysz na wigilijny stół…

Anioł Stróż strzeże pałaców sumień
Anioł Serafin zapala pochodnie wiary
Anioł Zakochanych nuci serenady serca/.../

 /.../ frasobliwy anioł
w modlitewnym geście
szepcze wieczyste
Ave Maria

Wzruszeń odległych pamięć
do miejsc kochanych wędrówka
samotnej sosny
jak Anioła Stróża
trwanie

Gdy lampka życia zgaśnie
zmartwychwstaną brzemienni
Miłosierdziem Pana

Droga przebyta niknie w dali
Wieczność otwiera swe ramiona
I tylko trochę boli jeszcze
Samotność bliskich poraniona

Siwe mgły nad polami… Czy to już?  
O j c z y z n a?

Pociąg, noc i granica. Ciemność jak atrament…
Nagłe ukłucie w sercu – jakaś stara blizna…
I ten ojca – z Sybiru wieziony – testament.

kiedy morzu zabraknie energii
kiedy fale na ląd się nie rzucą
kiedy drogi biec będą puste
kiedy żagle z rejsu nie wrócą

kiedy wiatru ostatnie tchnienie
nie poruszy już liści i kłosów
kiedy żaden wschód słońca złoty
nie odmieni wyroków losu