Jeśli Polskę masz w sercu –
Klnę się tu, przed światem –
Będziesz mi druhem szczerym!
Wspólnej sprawy bratem!…”

Już nie zmarnuję Twojej łaski,
Nie zdepczę głupio żadnej drogi,
Już wiem, że nawet nic nie mając
Jestem bogaty – nie ubogi…

Chciałbyś żyć w takim kraju,
W którym wyuzdanie
Do szkół jest wprowadzane –
Mniejszości staraniem?
Chciałbyś zaszczepiać dzieciom
Gender - wariacje;
Zamiast życia w rodzinie –
Seksu eskalację?

Chciałbyś widzieć cierpiących –
Bez szans na klinikę?
Staruszki – szukające
Resztek po śmietnikach?
Chciałbyś żegnać na dworcach,
Pod płaczącym niebem
Młodzież, opuszczającą
Ojczyznę za chlebem?

Chciałbyś mieć w kraju rządy
Mega nepotyzmu?
Władzę, co wszystko psuje?
Pełną egoizmu?
Chciałbyś, by na twych oczach
Sprawnie rozkradano
Majątek narodowy –
Nasze wspólne wiano?
Chciałbyś żyć w kraju, w którym
Honor ma się za nic,
Gdzie (dla prywaty własnej)
Trwa wyprzedaż granic?

Chciałbyś, by powiększano
Nasze zadłużenie,
Które zdusi niewolą
Przyszłe pokolenia?
Chciałbyś, by Patriotyzm
Był w kraju nietaktem?
By fałszować Historię?
Zakłamywać fakty?
I mieszkać w państwie słabym,
Bez Wiary i Armii,
Na łaskę swych sąsiadów
Rzuconym bezkarnie?

Chciałbyś żyć w takim kraju,
W którym „mainstream” kłamie?
Gdzie burzy się wartości,
Nie dając nic w zamian?
Chciałbyś patrzeć, jak zdrajca
Wciska się na cokół?
Chciałbyś? Może już masz to?
Rozejrzyj się wokół…

Nasz Dziennik  Wtorek, 10 września 2013, Nr 211

W dzień mojej śmierci
Sam, z myślami swymi,
W pełni świadomy
Przypisanych win,

Chcę wyspowiadać się
Przed potomnymi;
Ja – prosty żołnierz,
Polskiej ziemi syn.

 

Jan Szałowski

O jedno słowo za daleko

 

Wspominam dziś przyjaciela

O nie, nie zginął, żyje z dala

Tam w Ameryce dokąd wielu

Za lepszym chlebem wyjechało

 

To miał być tylko taki niedługi

Poza Ojczyzną dla chleba pobyt

Lecz nie wyliczył perfidii czasu

Która dopadła go w rok następny

 

Po co tam jechał z dala od siebie

Nie widział u nas głodowego marszu

Co go pędziło daleko od siebie

Jakie to słowo przeklęte padło

 

Dlaczego wcześniej puszkę Pandory

Ot tak bez sensu otworzył kiedyś

W przestrzeni cenzurą objętej ścisłą

Po co wyrzekł to słowo: ‘Katyń’?

 

13 grudnia 2012 roku 19:15

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

„O cnotach”                                               

Proszę o wiarę co się wykłóca z rozumem
a potem chodzi z nim pod rękę po nierównej drodze

proszę o nadzieję najlepiej salomonową
co daje rabat na wieczność

proszę o miłość lawendową czystą
żeby wpaść w przezroczystość
i w końcu spotkać się z Tobą

30.06.2012r.

Co  mam zrobić z nadzieją
która wciąż mnie tropi
nie poddaje się kpinie
ufa – wbrew rozsądkowi

Nadzieja –

„kwiat niezłomny”…

co z nagła rozkwita

13 maja (1981) Zabić Papieża

Nie pomstuj na swój naród.
Nie może być inny,
skoro Fatum odkrawa z niego co najlepsze.
Szydzisz sobie i stroisz Gombrowicza miny,
a on rzuca z uporem swe perły przed wieprze.

Moi drodzy panowie!
Wciąż uczeni mężowie
szkiełkiem okiem i cyrklem i bez
zgłębić chcą niestrudzenie
gdzie też leży sumienie
co to światu potrzebne
a każdemu z nas też

Zdzisław Szczepaniak

ECHA WIGILIJNE

Na talerzyku opłatek – jak okruch świętości,
który z matczynych dłoni
przez lata się brało…

Chuda gałązka świerku miast strzelistej jodły,
której zapach las cały
sprowadzał do domu…

Stara bombka, co była zwierciadłem cudownym…
Ona świat dookoła
zamieniała w bajkę…

A zapachy kuchenne, co zapowiadały
rozkosze podniebienia,
których nigdy dosyć..?

Był też lęk,  czy Mikołaj  nie zgubi czasem drogi,
wiodącej go z daleka
na łódzkie poddasze…

Na koniec kolędy, blaskiem świec ozdobne,
których płomienie drżały,
tak jak nasze głosy…

Wszystko było, minęło,  czas pochłonął lata,
które  wiarą wspierały
nadzieję i miłość…
Lecz na zawsze zostanie talerzyk z opłatkiem,
a wraz z nim echo szczęścia
powraca co roku… 

 

Zdzisław Szczepaniak -  MODLITWA W CHWILI LĘKU…


"Boże, miej nas w opiece"...

I odsłoń nam oczy

byśmy w porę dostrzegli,

jaki trąd nas toczy...

Byśmy słuchać zaczęli

Serca, co w nas bije,

zmienili lęk w nadzieję

że prawda ożyje..



Boże miej nas w opiece,

wyzwól z opętania,

daj nam siłę otuchy

odwagę przetrwania.

Wyrwij zęby jadowe

tym, co nas kąsają,

zabliźnij stare rany,

co wciąż krwią tryskają.



Boże, Ty widzisz wszystko,

a my tu - jak ślepi -

przechwalamy się wszędzie,

ze wiemy najlepiej

jak żyć i w co wierzyć,

komu rację przyznać,

choć razem z nami ślepnie

i krwawi ojczyzna.



Przywróć nam choć rozsądek

i jasność umysłu

niech wiemy gdzie idziemy

i na co nam przyszło...

Niech mamy tej pewności

choćby odrobinę,

co nam może osłodzi

ostatnią godzinę...



"Boże, miej nas w opiece..."

niech ta prośba stara

nie każe nam o JAWIE

myśleć: to SEN-MARA...


*

Ten wiersz napisany po tragedii jaka wydarzyła się w Łodzi  w siedzibie Prawa i Sprawiedliwości dnia 19 października br., poświęcam pamięci zamordowanego pana Marka Rosiaka

Ta twórczość nie doczekała się właściwego uznania i rozgłosu. Może była zbyt jasna, przesiąknięta dobrem i ukierunkowana ku temu co piękne, szlachetne w czasach,  w których preferuje się zgiełk, szokowanie, poszukiwania formy - po deformacje. Po deformacje człowieczeństwa.