Prezentacja biografii i tekstów Ignacego Matuszewskiego w opracowaniu Sławomira Cenckiewicza – Łódź, 7 grudnia 2019
„Jeden jest tylko sposób, aby zmusić naród polski do wyrzeczenia się wolności czy ziemi – wytępić cały naród”
Ignacy Matuszewski, Wola Polski, 1941 r.

Oddział Instytutu Pamięci Narodowej w Łodzi wraz z rodziną i przyjaciółmi zmarłego przed blisko dwu laty śp. Sebastiana Rybarczyka, zapraszają na okolicznościowe spotkanie, w trakcie którego zaprezentowany zostanie wydany w dwóch tomach wybór pism Ignacego Matuszewskiego (t. 1: Nie ma wolności bez wielkości, t. 2: O Polskę całą, wielką i wolną).
Dwutomowa edycja pod redakcją dr. hab. Sławomira Cenckiewicza została zadedykowana śp. Sebastianowi Rybarczykowi. Wydawnictwo powstało staraniem Instytutu Pamięci Narodowej, Wojskowego Biura Historycznego oraz wydawnictwa LTW.

W spotkaniu wezmą udział dr hab. Sławomir Cenckiewicz, Radosław Peterman i dr Tomasz Rzymkowski. Poprowadzi je dr Jędrzej Lipski.

Spotkanie odbędzie się 7 grudnia 2019 r. o godz. 15.30 w Instytucie Europejskim w Łodzi (willa Schweikerta) przy ul. Piotrkowskiej 262/264.

***
Ignacy Matuszewski, Nie ma wolności bez wielkości. Pisma wybrane, t. 1: 1912–1942, O Polskę całą, wielką i wolną. Pisma wybrane, t. 2: 1943–1946, Wybór, wprowadzenie i opracowanie Sławomir Cenckiewicz, IPN, LTW, WBH, Warszawa 2019, 752 s., ISBN IPN (t. 1) 978-83-8098-671-8, ISBN 978-83-8098-670-1 (IPN, całość)
Oddajemy do rąk czytelników opowieść o pułkowniku Ignacym Matuszewskim (ur. 10 września 1891 r. – zm. 3 sierpnia 1946 r.) – niepospolitej i niezwykłej postaci polskiej polityki kilkudziesięciu zaledwie lat pierwszego półwiecza XX w. Niezwykłej, bo renesansowej, w dodatku niepodpartej pełną edukacją akademicką, ale ulepionej z gliny wielu kompetencji i zainteresowań, od poezji, prozy, muzyki, teatru i malarstwa, przez sport, ezoterykę, wojskowość i tajne służby, aż po ekonomię, historię, dyplomację, geopolitykę i politykę. To retrospektywna ze świadomie zaburzoną chronologią opowieść o wznoszeniu się tego niepospolitego człowieka na szczyt, począwszy od lat szczenięcych aż po kres śmierci nad Hudsonem. Bo każdy człowiek, a zwłaszcza polityk, powinien mieć swój szczyt; jakieś apogeum, zwieńczenie wysiłków, niekoniecznie zresztą zakończonych sukcesem. A szczytem Matuszewskiego była Ameryka – te pięć spędzonych w Nowym Jorku lat (1941–1946), kiedy stał się tam kimś na miarę Ignacego Paderewskiego w czasie I wojny światowej, i jak wielki pianista dał program i kierunek polityczny Polonii amerykańskiej i był jej faktycznym przywódcą. Jest jednak między obu postaciami jedna „drobna” różnica: Matuszewski w odróżnieniu od Paderewskiego nie znalazł w Ameryce poparcia wśród elit amerykańskich, które zamiast go wspierać, rzuciły przeciw niemu wielką państwową machinę, by go zniszczyć. Amerykańską scenę znalazł sobie sam, bo sceny dla swojej politycznej ekspresji w gruncie rzeczy nigdy nie dostał. Także w międzywojennej Polsce.

Z wprowadzenia Sławomira Cenckiewicza