MELIDE
Późne popołudnie. Słońce praży niemiłosiernie. Ani odrobiny cienia, bo szlak wyłonił się z eukaliptusowych lasów i wiedzie poboczem głównej szosy. A oto i pierwsze zabudowania Melide,  ważnego miasta na skrzyżowaniu równie ważnych dróg tranzytowych, z których jedna biegnie do La Coruna nad Atlantykiem.

Chociaż to raczej powinno brzmieć: Tryndy- pomysłodawcy i wykonawcy. Boć przecie ów „trynd” ( w oryginale-trend) nie spada z nieba – raczej – biorąc pod uwagę jakość - raczej z innych, oddolnych obszarów kombinacji…

„Tryndy” są stare jak światy, boć już w czasach Raju powstał pomysł na zwiedzenie Ewy i dalej Adama, przez co teraz musimy borykać się z kolejnymi.

Były czasy – czy przeszłe?- iż buńczuczność młodocianych intelektów (nie mylić z metryką!), uznawała, iż nie ma potrzeby „ubóstwiania” jakiegoś boga (celowo z małej litery), skoro potęga rozumu otwiera tak wiele wrót w tajniki poznania zjawisk świata. Tego świata. I to wystarczyło. To znaczy- miało wystarczyć.

Dla człowieka religijnego życie jest wielkim darem od Boga. Ale i osoby niewierzące zgodziłyby się chyba za stwierdzeniem, że życie jest nam dane przez wolę i dobrą chęć rodziców. Zaprzeczać temu byłoby nonsensem. Gorzej jest z uznaniem, że życie jest nadzwyczajną wartością.

Jubileusz to okrągła rocznica, np. 25, 30, 50 lat czyjejś działalności zawodowej lub publicznej, a także powstania, ułożenia czegoś. Termin ten jest także rozumiany jako uroczystość zorganizowana z tej okazji, a wziął się w naszym języku z łaciny średniowiecznej.

Tytuł jest zapewne niezbyt oryginalny, ale oddający dość wiernie  treść publikacji (artykułu), a mianowicie zapowiada (anonsuje), że będzie mowa o zbiorze tematów różnej treści, z różnych dziedzin.  Użyty tu termin pochodzi z łaciny, gdzie miscellaneus  znaczy  mieszany, a  misceo, miscere

Każdy, kto jako tako zna historię naszego rodu ludzkiego i wszelkich możliwych zawirowań dróg, którymi miał kroczyć człowiek, aby dojść szczęśliwie do Domu Ojca, wie, iż „eksperymenty” z ludzką wiernością wskazaniom Dobrej Drogi, ciągotki chutliwością czy inne fałszywe obiecanki Ojca Kłamstwa, nie są niczym nowym.

Temida (mit. grecka – Tytamida), to bogini sprawiedliwości i praw, córka Uranosa i Gai, doradczyni bogów olimpijskich – czyli ta od sądów (nie mylić ze współczesną wspaniałą Temidą Stankiewicz-Podhorecką, krytykiem teatralny i prawą publicystką) miewa opaskę na oczach, co ma symbolizować absolutną bezstronność w wyrokowaniu.

W Kościele Garnizonowym pw. św. Jerzego uroczyście obchodzono Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych. Święto zostało ustanowione z inicjatywy środowisk kombatanckich na wskutek działań śp. Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej prof. Lecha Kaczyńskiego i śp. Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej prof. Janusza Kurtyki. Już po raz dziesiąty dzień ten poświęcono Tym, którzy po zakończeniu II wojny światowej podjęli walkę o wolność naszej Ojczyzny.

Nie, nie – to nie do Ciebie wezwanie Szanowny Kolego. Po prostu przypomniało mi się owe hasło prawych, w kontekście coraz lepszych wskaźników naszej gospodarki a i naszych portfeli. Również emeryckich. Przecie nie zaprzeczysz oczywistej oczywistości- jak mawiasz.

Istnieje w Łodzi swoiste zjawisko, że radni i magistrat dowiadują się o istniejących problemach od mieszkańców a nie poprzez własne działania sprawdzające w terenie

W roku 1939 został zawarty Pakt między III Rzeszą, a ZSRR określany jako IV Rozbiór Polski Wileńszczyzna przypadła Sowietom. Konsekwencją tego Układu była umowa między Związkiem Radzieckim a Republiką Litewską zawarta 10 października 1939.

Ongiś wywąchano że: „Periodyk >Science< doniósł o odkryciu w Ugandzie skamienielin, które uznano za najstarsze znane pozostałości wspólnego przodka człowieka i małpy (...) Wiek znaleziska oceniono 20,6 mln lat. Jest więc ono o ok. 10 mln lat starsze od skamienieliny (...)” – snuje się słuszna narracja, by gdzieś na końcu wyszeptać: „Część specjalistów odniosła się do głoszonych informacji dość sceptycznie”.

Szlak z Portomarín do Mélide biegnie najczęściej poboczem szosy, szczęściem nie tak intensywnie uczęszczanej przez pojazdy jak drogi w Kastylii. Krajobraz jest bajecznie kolorowy. W powietrzu unosi się aromat eukaliptusów, które od pewnego czasu już się pojawiły.

Z pokorą teraz padam na kolana,
Abym wstał silnym Boga robotnikiem.
Gdy wstanę – mój głos będzie głosem Pana,
Mój krzyk – ojczyzny całej będzie krzyki
Mój duch – aniołem, co wszystko przemoże.
Tak mi dopomóż, Chryste, Panie Boże!

Nie, nie, nie będzie o horrorach lewych despotów. Ty razem chciałby zwrócić skromnie uwagę, że władza może uderzyć do... własnej głowy.
Do głowy lewego nieszczęśnika, któremu ją daną ( władzę, bo głowę ma z przyrodzenia) nieco wprzódy, niż do niej dorósł psychicznie, intelektualnie i – powiedzmy – ogólnorozwojowo, czyli duchowo.

Szliśmy ostro od startu. Pierwsze przewężenie i uskok. Dobrze! Nogi pracują jak sprężyny. Teraz w lewo; gwałtowne przejście w prawo i stromo w dół. Balans. Nieźle. Trudniejszy fragment. Teraz szusem i w skos. Psiakość! Zbyt mocno na krawędziach. Błąd. Zawodnik w czerwonej kurtce znalazł się przede mną.

Apokryf – zgodnie z definicją encyklopedyczną – to tekst, utwór literacki o tematyce biblijnej, nie włączony do kanonu Pisma Świętego. Apokryfy w sposób dość swobodny odwołują się do wydarzeń opisanych w Nowym Testamencie, a często mają charakter fantastyczny lub baśniowy.

Historia przedstawiona w jasełkowym spektaklu „Dzisiaj w Betlejem” zrealizowanym przez Koło Teatralne Katolickiej Szkoły Podstawowej SPSK im. Świętych Dzieci z Fatimy może być z powodzeniem uznana za klasyczny apokryf.

Maszerujemy w przepięknej krainie niewysokich wzgórz, klucząc pomiędzy murami z polnych kamieni, a te wydają się nie mieć  końca. Oto kraina pasterzy i wieśniaków. Mijamy drobniutkie osady z maleńkimi kościółkami ze średniowiecza, jako tako ozdobionymi, w sposób, w jaki tylko potrafił najlepiej wioskowy kamieniarz. Mieszkańcy tych wiosek

Nie uważasz, że to raczej przesadne demonstrowanie dynamiki …bezrefleksyjności, które wylewa się z postępowych tub-masowych, a i indywidualnie przykładanych do młodocianych ust?
Młodocianych intelektualnie, bo z metryką bywa różnie…

Dzień obudził się tak zimny, że marzyłem o rękawiczkach, a w te przecież się nie zaopatrzyłem na drogę. Mamy wszak sam środek lata. Przecudny odcinek drogi przez leśny gąszcz. Na pnie drzew wspinają się pnącza dzikiego wina, podchodzą aż po ich korony, duszą je w pogoni za światłem. Co raz częściej

Przyszli
przyjechali
z różnych domów miasta
codziennością znoszone
posiwiałe płaszcze
przewiał porywisty zimowy już wiatr
Zwykłych ludzi szary tłum
zbierał się urastał
za chwilę każdy
będzie więcej wart

Gość leniuchowania! A zatem w drogę. Mariolę dogoniłem w Trabadelo, dziesięć kilometrów za Villafranca. Zgodnie z ustaleniami czekała już na mnie przy stoliku przydrożnej restauracji dla kierowców ciężarówek. Szlak Jakubowy dalej biegnie poboczem ruchliwej szosy na przemian z autostradą, która nie przestaje dudnić pojazdami nad naszymi głowami. Ale nie mamy wyboru,

„Towarzysze - ja wam wszystko wyśpiewam” – deklarował w jakimś satyrycznym skeczu artysta czasów nie wszędzie minionych. 
- Ja wam wszystko uzasadnię i pochwalę: Komunizm, dyktaturę proletariatu czy kapitału, postępowe ujęcie gender, wszystko co aktualnie „modne” …i opłacalne– deklarują aktywiści czasów podmienionych.  W różne stroje przybrani… Bywa-dla niepoznaki.

Ręczny dzwonek zerwał śpiących o 5:30. Ale co widzę, większości już nie ma! Prawie wszyscy wyszli. Dawno przed dzwonkiem. Zwinęło się nawet miasteczko namiotów. Kiedy? Nic nie słyszałem.

Od razu, coby nie powstała rozbieżność w pojmowaniu – Midas to ten legendarny król od pazerności obdarowany z góry, na własne życzenie, możliwością zamieniania wszystkiego, czego tknął w złoto. No i zmieniał. Zatem biedakowi przyszło sczeznąć z głodu pośród ozłoconego przepychu.
Nasze współczesne Midasiątka mają inną swoistą „darowiznę” (ciekawe od kogo?...)

Dosyć konsekwentnie (dla sprawiedliwości dodam, że nie nachalnie…) domagasz się, żebym w swoim pisaniu znacznie bardziej był czynny w łapaniu bieżączki.

Z prawdziwą poezją bywa zapewne tak jak z prawdziwą miłością - jest fascynującą zjawą, wszyscy o niej mówią, ale mało kto ją spotkał...

Jasełka to trwały element polskiej religijności, tradycji i kultury. Teatralne przedstawienie scen Bożego Narodzenia Marty Zając „Jasełka” przygotowali uczniowie ze Szkoły Podstawowej Nr 14 im. Józefa Lompy w Łodzi. Opowieść o narodzeniu Pana Jezusa zaprezentowano w przepięknej scenerii.

W uroczystość Objawienia Pańskiego tysiące łodzian wzięło udział w Orszaku Trzech Króli pod hasłem „Cuda, cuda ogłaszają”. Radosne świętowanie rozpoczęła Msza św. w kościele p.w. Zesłania Ducha Świętego pod przewodnictwem abp Grzegorza Rysia metropolity łódzkiego. Po uroczystej liturgii łodzianie podążali za Gwiazdą Betlejemską wraz z Trzema Królami do